Ο ανδρισμός του καθενός δεν είναι τα μούσκουλα που επιδεικνύει φουσκώνοντας λες και είναι παγόνι σε οίστρο στις παραλίες. Δεν είναι καν το «μάτσο» παρουσιαστικό ή το τσιγάρο στο στόμα σε στυλ Κλιντ Ίστγουντ στο «Μια χούφτα δολάρια». Όλα αυτά αποτελούν κατάλοιπα από το στερεότυπο του αρσενικού, όπως το προβάλλουν οι μασωνοσιωνισταί του Χόλιγουντ, που θέλουν το κακό μας. Ο γνήσιος γυπαετός, για τον οποίο ο πατέρας του μοίραζε πεντοχίλιαρα στο μαιευτήριο στις νοσοκόμες την μέρα που γεννήθηκε, από άλλα πράγματα ξεχωρίζει. Κυρίως από τη συμπεριφορά του. Τα πράγματα που κάνει. Και ακόμα περισσότερο, από τα πράγματα που δεν κάνει να… κάνει. Όπως το να σκάσει, ας πούμε οπουδήποτε, και να ζητήσει κάτι από τα παρακάτω.
Βραστή γαλόπουλα λάιτ (λάιτ πάει να πει με χαμηλά λιπαρά)
Αν και απέχω καιρό από την κρεατοφαγία, θυμάμαι πολύ καλά τι ονομάζεται κρέας. Επίσης, ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου (αλλά όχι στο στομάχι μου πια) έχει εκείνη η ειδική, η διαολεμένη, η υπέροχη κατηγορία: τα αλλαντικά. Δύο είναι οι λόγοι ύπαρξής τους. Να ικανοποιήσουν τον ουρανίσκο σου και να φράξουν τις καρδιακές αρτηρίες σου. Με επιλογές τύπου «βραστή γαλοπούλα λάιτ» είναι εξαιρετικά αμφίβολο πως θα πετύχεις οτιδήποτε από τα δύο. Όταν θα φτάσεις στον πάγκο των αλλαντικών στο σούπερ μάρκετ, κάθε πρόταση που ξεκινά με «μου βάζετε λίγες φέτες…» ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ συντάσσεται με την κατάληξη «παστουρμά», «σουτζούκι» ή «μπέικο». Χωρίς νι στο τέλος. Κι αν ο υπάλληλος έχει λίγο φιλότιμο πάνω του, στο «βραστή» πετάει τα γάντια του. Στο «γαλοπούλα» σηκώνει μανίκια. Και στο «λάιτ» σε πλακώνει στα μπουνίδια και παραιτείται.
Καφέ με οτιδήποτε άλλο εκτός από καφέ μέσα
Οι Αμερικάνοι αποκαλούν «New York Breakfast» τον συνδυασμό «καφές με τσιγάρο». Αλλά -όπως και τόσα άλλα πράγματα- κι αυτό από εμάς το κλέψανε οι κερατάδες. Αυτό είναι το κανονικό τυπικό ελληνικό πρωινό, το οποίο θα έπρεπε να σερβίρει αποκλειστικά και κάθε ξενοδοχείο που σέβεται τον εαυτό του, εάν ήθελε να προωθήσει τον τουρισμό μας. Όταν όμως λέμε καφέ, τον εννοούμε σε στυλ τραγουδιού του Ζαμπέτα. Μαύρο, σκύλο, ταμ-ταμ-ταμ. Με τη μόνη διαφορά, πως στον καφέ δεν χωρούν ρατσιστικά. Ο σωστός ο άντρας τον πίνει σκέτο. Μαύρο. Πίσσα. Το ρόφημα οφείλει να έχει μέσα μόνο καφέ. Κανονικά απαγορεύεται και το γάλα. Εκτός κι αν είσαι Σαλονικιός χειριστής φορτωτή ή κλάρκ, που όχι μόνο επιτρέπεται, αλλά ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να παραγγείλεις αυστηρά φραπέ γλυκό με γάλα.
Μπύρα χωρίς αλκοόλ
Τσιγάρο χωρίς νικοτίνη. Σεξ χωρίς παρτενέρ. Σ’ αυτή τη κατηγορία εντάσσεται και η μπύρα χωρίς αλκοόλ. Μια μ@λ@κί@ και μισή. Δεν λέω πως η μ@λ@κί@ και οι άντρες είναι έννοιες άγνωστες μεταξύ τους, αλλά αυτό παραπάει.
Μακαρόν
Όταν ένας άντρας ερωτηθεί αν θέλει μακαρόν, θα απαντήσει «ναι, με κιμά». Κανονικά, κάπου εδώ σταματά και κάθε σχετική συζήτηση, αφού μιλάμε για γλυκό. Όμως, κάτι που αποτελείται από μαρέγκα αυγού, χτυπημένη με άχνη ζάχαρη και πούδρα αμυγδάλου, δεν γίνεται να το αποκαλείς γλυκό. Γλυκό είναι το γαλακτομπούρεκο, ο μπακλαβάς γωνία και το καζάν ντιπί. Άιντε γίδια, που στο χωριό μακαρόν νομίζατε ότι είναι ο Μάκαρος ο Ψωμιάδης (Θεός σχωρέστονα) στα κυπριακά και τώρα την είδατε και γκουρμέ, πρετ α πορτέ και σαλόν ντε κουαφέρ.
Ρυζογκοφρέτα
Όλα κι όλα. Από ρυζο… υπάρχει μόνο το ρυζόγαλο. Οποιοδήποτε άλλο δεύτερο συνθετικό προσθέσεις στη λέξη, την κάνει χάλι. Σαν εκείνο της ρυζογκοφρέτας. Που έρχεται και ανατρέπει ολόκληρη τη λογική της γκοφρέτας. Την αγοράζεις για να γλυκαθείς, όχι για να σου κάτσει κάνα κομμάτι στο λαιμό και να τρέχεις. Η γκοφρέτα δύο πράγματα μπορεί να έχει μέσα. Σοκολάτα ή φιγούρες ποδοσφαιριστών, όπως παλιά. Υποτίθεται πως το καλό με τις ρυζογκοφρέτες είναι οι λίγες θερμίδες. Γεγονός που έναν σωστό άντρα τον αφήνει αδιάφορο, καθώς δεν χρειάζεται ποτέ δίαιτα. Όσο για το άλλο υπέρ, το ότι δεν αλλοιώνεται η γεύση της, εδώ γελάνε και τα κατσίκια (που ούτε αυτά δεν την τρώνε). Δεν αλλοιώνεται η ποια; Γεύση και ρυζογκοφρέτα είναι δυο ιστορίες που δεν βρουν ποτέ σημείο επαφής.
