Σε κάθε γειτονιά, σε κάθε σχολείο, σε κάθε γενιά που περνάει απ΄αυτό υπάρχει ένας κανόνας που διέπει το μέλλον των παιδιών. Οι περισσότεροι θα κάνουν σχέσεις μακροχρόνιες που θα καταλήγουν σε γάμο και θα υπάρχουν πάντοτε αυτοί οι 2-3 που θα μένουν αιώνια μπακούρια. Δεν ξέρω πως θα πρέπει να νιώθω που αυτή την τύχη μου την φύλαξε η μοίρα εμένα, αλλά έχω αρχίσει κι ανησυχώ έντονα. Τον τελευταίο καιρό βλέπω και τους τελευταίους εναπομείναντες συμμαθητές να αναρτούν φωτογραφίες με τις σχέσεις τους, να αρραβωνιάζονται, να ανακοινώνουν γάμους, να αναρτούν άρθρα που λένε «οι ευεργετικές επιδράσεις του μητρικού γάλακτος». Και κάνω την ερώτηση: γιατί παντρεύεστε όλοι ρε παιδιά;
Προφανώς και όλοι θα μου απαντήσετε αυτό το γλυκανάλατο «γιατί η οικογένεια είναι ο προορισμός μας, γιατί ερωτευόμαστε και θέλουμε να είμαστε για πάντα μαζί». Οκ, κι εγώ θέλω να παίξω το τζόκερ και να κερδίσω με την πρώτη. Ωραίες όλες αυτές οι απαντήσεις και μακάρι να ισχύουν. Αλλά τι θα αλλάξει αν περιμένετε να πατήσετε τα 30 και να παντρευτείτε τότε; Τι το κακό έχει να παντρεύεσαι και να κάνεις παιδιά μετά τα 30 σου; Γιατί βιάζεστε όλοι να κλειδώσετε την όποια πιθανότητα ελευθερίας σας στο ντουλάπι;
Μπορεί να ακούγομαι μηδενιστής και κυνικός, αλλά μου μοιάζει απίστευτα παράξενο, παράδοξο, ίσως και ψιλομαζοχιστικό να δεσμεύεσαι ουσιαστικά από τα 20 σου. Οι περισσότεροι συμμαθητές που έχω στο μυαλό μου είναι τώρα 26 ετών και εδώ και πολλά χρόνια αναρτούν φωτογραφίες στα social media με την σχέση τους. Είτε οι δυο τους μαζί είτε οι δυο τους και κάτι φίλοι ως γαρνιτούρα.
Η τελευταία φορά που εμφανίστηκαν σε φωτογραφία ο ένας χωρίς τον άλλο ήταν όταν θεωρούσαμε πολύ κουλ το poke στο Facebook. Ειδικά τα καλοκαίρια είναι για να τους κάνεις hide και unfollow. Πάνε δύο βδομάδες σερί σε ένα νησί και δεν περνάει μέρα που να μην κάνουν check in ή να μην ανεβάσουν φωτογραφία. «Πίνουν πολλά και διάφορα στην τοποθεσία Αμοργός» ή «Περνάμε τέλεια μωράκι μου» είναι δύο πολύ must ατάκες-συνοδευτικές των αναρτήσεων. Και δώστου να σχολιάζουν οι δυο τους από κάτω. «Πόσο γαμάτα περνάμε ρε μωρουλίνι μου…» θα μπορούσαν να λένε την ίδια στιγμή ο ένας στον άλλο.
Σίγουρα, όταν αυτό συμβαίνει σε τόσους πολλούς συμμαθητές και εσύ είσαι μια πολύ μικρή μειοψηφία, τότε οι προβληματικοί δεν είναι οι άλλοι, αλλά εσύ. Γι΄αυτόν ακριβώς το λόγο επιχειρώ με αυτό το κείμενο να συνασπίσω όσους βρίσκονται στην ίδια θέση με μένα. Ναι φίλε, εσένα που όλοι σου οι συμμαθητές γεννοβολάνε κι εσύ βλέπεις φωτογραφίες με κοιλιές και μωρουδίστικα πατουσάκια στο Facebook. Εσένα που είσαι μπακούρι εκ πεποιθήσεως – γιατί έτσι μας βολεύει να λέμε – και αναρωτιέσαι μήπως πρέπει να κοιταχτείς σε κανένα ψυχολόγο που δεν πλησιάζεις, όχι τον γάμο ή τον αρραβώνα, ούτε καν τη συγκατοίκηση.
Διόλου τυχαία η αναφορά αυτής της λέξης σε αυτό το σημείο. Μια λέξη που μόνο για τους τύπους υπάρχει. Μοιάζει σαν να έχει καταργηθεί ως μεταβατικό στάδιο. Ή έρχεται πολύ γρήγορα. Βλέπεις ζευγάρια να μένουν μαζί από τον 3ο μήνα της σχέσης τους λες και όλη τους τη ζωή περίμεναν γι΄αυτό. Οπότε κάπου στο χρόνο πάνω, εκεί που αναρωτιούνται τι να γίνει για να νιώσουν πως δεν είναι όλα μια ρουτίνα, συζητάνε για γάμο.
Κι αν περίμενες ότι φτάνοντας ως αυτό το σημείο της ανάγνωσης θα είχα μια απάντηση στο ερώτημα του τίτλου, έκανες λάθος. Δεν έχω. Ούτε καμία έρευνα που να λέει ότι εμείς που δεν έχουμε παντρευτεί ως τα 30 μας είμαστε πιο έξυπνοι, ούτε τίποτα άλλο ανακουφιστικό. Είναι μια κραυγή αγωνίας προς το σύμπαν αυτό το κείμενο φίλε αναγνώστη. Γιατί πολύ φοβάμαι ότι η απάντηση στο «γιατί» δεν θα μου πολυαρέσει…
