Ασφυκτιούσαμε. Στην τάξη η καθηγήτρια- μια θολή, ασαφής εικόνα στο βάθος- κάτι έλεγε για τον μέλλοντα του “δείκνυμι”, όμως εμείς, στο άμεσο μέλλον, θέλαμε μόνο να τα δείξουμε στο Γ1. Ήταν, βλέπετε, ο αιώνιος αντίπαλός μας κι αύριο θα παίζαμε αντίπαλοι στο σχολικό πρωτάθλημα.
Ακούγοντας το καλοποτισμένο φυτό της τάξης να έχει φτάσει στον παρατατικό της μέσης φωνής και να «φτύνει» πρόσωπα ενικού («ἐδεικνύμην, ἐδείκνυσο, ἐδείκνυτο»), κλείναμε τα μάτια, φανταζόμασταν τον αγωνιστικό χώρο- το τέλειο ανισόπεδο κομμάτι τσιμέντου στην αυλή-, κι έπειτα ψιθυρίζαμε…
Του-ρου-του-του, του-ρου-του-του The Champions… These are the Champions… Του-ρου-του-του, Les grandes équipes… ΤΗΕ CHAMPIONS!
Ύστερα, κουνούσαμε νοητά το σεντόνι και σκεφτόμασταν πως αύριο θα είναι μια ξεχωριστή μέρα.
Και, ω φίλε μου, τι μέρα ήταν αυτή…
Η προετοιμασία
Ύφος αρχηγού του γκέτο από το Ντιτρόιτ, παρόλο που στο χέρι κρατούσαμε το κολατσιό που μας είχε βάλει η μαμά σε αλουμινόχαρτο: «Θα τα πούμε μετά τη φυσική. Καλύτερα να μην κατεβείτε σήμερα, θα σας λιώσουμε- τ’ ακούς; Θα σας λιώσουμε σα να ήσασταν τιποτένια σκουλήκια κι εμείς ο Ταξίαρχος Θεοχάρης!», απειλούσαμε τον πρόεδρο του Γ1, ο οποίος ήταν και ο αρχηγός της ομάδας.
Αυτός ανταπαντούσε με πολλές λέξεις που ξεκινούσαν με συγκεκριμένα γράμματα του ελληνικού αλφάβητου (το «μ», το «γ» και το «κ», κατά βάση) κι έπειτα μας έλεγε ότι θα μας γλεντήσει την 6η ώρα.
Καλά, αυτά μας τα παν κι άλλοι με ξέρεις-τι-πιο-μεγάλη.
Μας τα πες και εσύ, με ξέρεις-τι-πιο-μικρή.
Λίγο πριν την σέντρα
Στις- ο αρχιτεκτονικός θεός να τις κάνει- κερκίδες, το αδιαχώρητο: οι μαθητές του Γ1 από τη μία πλευρά, οι τιφόζι του Γ4 (οι δικοί μας, δηλαδή) από την άλλη. Ν’ ανταλλάσσουν εκφράσεις που δύσκολα θα είχαν θέση στη διάλεξη ενός καθηγητή γλωσσολογίας με θέμα «Η εκλεπτυσμένη ελληνική γλώσσα: μια ιστορική αναδρομή».
Εμείς, οι παίχτες, να κάνουμε ζέσταμα που θα ζήλευε και η Ρεάλ Μαδρίτης (κατά βάση τσαλιμάκια με την μπάλα έχοντας ένα τσιγάρο στο στόμα) και να καταστρώνουμε το στρατηγικό μας πλάνο: δίνουμε την μπάλα στον Παναγιώτη που παίζει επαγγελματικά- στους εφήβους της ομάδας του Κορδελιού, που αγωνίζεται στο ΣΤ΄ τοπικό- , έπειτα κάνουμε με μαθηματική ακρίβεια την προσευχή μας κι ευελπιστούμε να καταλήξει το τόπι στα δίχτυα.
Όπου «δίχτυα», τα σιδερένια κάγκελα της εξώπορτας του σχολείου.
Αρχίζει το ματς
Ο γυμναστής μας σφυρίζει και οι σχολικοί αγώνες ξεκινούν: η μπάλα πάνω- κάτω, 17χρονοι καμικάζι να κάνουν τάκλιν στο τσιμέντο σα να επρόκειτο για το χορτάρι του «Καμπ Νου», η μπάλα κάποια στιγμή στο βάθος της εστίας, 1-0.
Το αγαπημένο παιχνίδι της μετάθεσης ευθυνών παίρνει τα πάνω του («Ρε Σπύρο, εσύ κλείνεις εκεί!», «Με δουλεύεις ρε Σταμάτη; Εσύ παίζεις δεξί μπακ» κτλ), ο σκόρερ στέλνει φιλάκια στην εξέδρα στην κοπέλα του (το πάνε για σοβαρά: της έχει πιάσει μια φορά το γόνατο), τα μπινελίκια πέφτουν με τους ρυθμούς που ραπάρει ο Έμινεμ και η ποδοσφαιρική ζωή συνεχίζεται.
Κάποια στιγμή ισοφαρίζουμε, οι αντίπαλοι- μεγαλωμένοι με το ελληνικό αγωνιστικό ιδεώδες- τα ρίχνουν στον διαιτητή λέγοντάς του πως είναι πιο τυφλός κι από τον Όμηρο (ok, ίσως όχι ακριβώς με αυτά τα λόγια), η ένταση επιλέγει μονάχα ένα χρώμα, το κόκκινο, και πάμε για δεύτερο ημίχρονο.
Προσοχή: το παιχνίδι είναι επικίνδυνο για καρδιακούς. Άρα μη φοβάστε, η πρώην σας μπορεί να συνεχίσει να βλέπει.
Ούτως ή άλλως η κάργια δεν έχει καρδιά.
Η ώρα του τίτλου
Στο δεύτερο 45λεπτο τα λόγια έχουν αντικαταστήσει τις πράξεις εντός του αγωνιστικού χώρου: οι περισσότεροι από μας δεν είμαστε ακριβώς το εφηβικό αντίστοιχο του Ζαγοράκη- θυμίζουμε περισσότερο, από άποψη φυσικής κατάστασης, 92χρονη γιαγιά με χρόνια πολιομυελίτιδα και νεφρική ανεπάρκεια.
Ο σούπερ σταρ της ομάδας μας, ωστόσο, με μια κίνηση βγαλμένη από τις καλύτερες στιγμές του τοπικού στο Κορδελιό, κάνει τους πάντες να πουν τον δεσπότη «Παναγιώτη»- πρωτίστως γιατί αυτό είναι το όνομά του- και σκοράρει ξανά.
Αλαλαγμοί στις εξέδρες, πανζουρλισμός, οι παίχτες- δίνοντας το καλό παράδειγμα- προτάσσουμε το ανδρικό μας μόριο στους φαν του Γ1 και μετά, σαν λεκτική γαρνιτούρα, τους λέμε κάτι που δεν πολυβγάζει νόημα («Ουλελέ, αμάν- αμάν!») και σε κάποια φάση έρχεται το σφύριγμα της λήξης.
Το πήραμε ρε φίλε! Κερδίσαμε στους σχολικούς αγώνες. Τα δείξαμε στο Γ1.
Ή, όπως θα λέγαμε στη φιλόλογο «Δεικνυοίμεθα τούτων».
Και μετά θα την ακούγαμε να τινάζει τα μυαλά της στον αέρα.
Post-game
Πάνω απ’ όλα ευγενής άμιλλα: δυο γροθιές στα μήλα των παικτών του Γ1, μερικές κλοτσιές αυτοί στα πλευρά μας, γενική σύρραξη στις εξέδρες, ο γυμναστής να προσπαθεί να μας χωρίσει και με κάθε του «Σταματήστε ρε!» να μεγαλώνει την τρύπα στο νερό που κάνει και, στο τέλος, να έρχεται η αστυνομία μαζί με τους γονείς μας προκειμένου να μας χωρίσουν.
Αντί χαιρετισμού, εμείς τους λέμε να βάλουν το κύπελλο που κατακτήσαμε σ’ ένα μέρος του σώματός τους που δύσκολα, ομολογουμένως, χωράει. Έπειτα, πέφτει οριστικά η αυλαία.
Η εντυπωσιακή παράσταση τελείωσε και οι πρωταγωνιστές- νικητές και ηττημένοι- γυρίζουν σπίτια τους. Αύριο, παρά το μεταξύ μας ξύλο, θα είμαστε και πάλι μια μεγάλη παρέα. Γ1 και Γ4 μαζί.
Οι φιλίες, ρε μαλάκες, δε χαλάνε για ένα σχολικό παιχνίδι.
Ακόμα κι αν στα μάτια μας μοιάζει με τον τελικό του Champions League.