Θυμάστε όταν ήμασταν μικροί και παίζαμε μπάλα στο σχολείο που υπήρχαν κάτι τύποι που ενώ δεν μπορούσαν να κάνουν κοντρόλ για έναν ανεξήγητο λόγο κάρφωναν το ένα γκολ μετά το άλλο;
Αποκλείεται να μην τους θυμάστε, υπήρχαν σε κάθε μα σε κάθε σχολείο. Δεν ήταν σαν τους υπόλοιπους άμπαλους που απλά συμπλήρωναν την ομάδα και τις περισσότερες φορές τους βάζαμε να κάτσουν τέρμα. Δεν ήταν όμως ότι ήξεραν και μπάλα, κοντρόλ με το καλάμι έκαναν. Είχαν αυτή την αντίφαση: ήταν άμπαλοι και ταυτόχρονα γκολτζήδες.
Αυτά τα ιδιαίτερα παιδιά λοιπόν δεν υπάρχουν μόνο στα σχολεία. Οι ευλογημένοι (ως γκολτζήδες) και ταυτόχρονα καταραμένοι (ως άμπαλοι) παίκτες μεγαλώνουν και πολλές φορές παίζουν σε ομάδες.
Οι οπαδοί αρχικά βλέπουν την κοψιά τους, βλέπουν τον τρόπο που χειρίζονται την μπάλα, βλέπουν με γυμνό μάτι πως έχουν μπροστά τους κάποιους που όταν οι θεοί του ποδοσφαίρου μοίραζαν ταλέντο εκείνοι κρατούσαν ομπρέλα. Κάποια στιγμή όμως φαίνεται: οι τύποι «το έχουν» το γκολ.
Ακολουθούν πέντε χαρακτηριστικές περιπτώσεις τέτοιων τύπων:
Ντράγκαν Τζουγκάνοβιτς
Όνομα που «φωνάζει» πως πρόκειται για άμπαλο παίκτη, ο Μαυροβούνιος επιθετικός έκατσε για τρία χρόνια στον ΟΦΗ χωρίς να πείσει ποτέ πως γνωρίζει ίχνος μπάλας. Γιατί; Γιατί είχε μια ερωτική σχέση με τα αντίπαλα δίχτυα. Από το καλοκαίρι του 1992 μέχρι και αυτό του 1995, ο Τζουγκάνοβιτς, αυτός ο ορισμός του αντιεμπορικού ποδοσφαιριστή αποτελούσε τον βασικό επιθετικό της ομάδας του Ηρακλείου. Η αποτυχία του ΟΦΗ να του ανανεώσει το συμβόλαιο προκάλεσε ανάμικτα συναισθήματα: έφυγε απλά ένας άμπαλος παίκτης αλλά ταυτόχρονα, έφυγε και ένας μεγάλος γκολτζής.
Τοτσέ
Το 2011 ο Τζιμπρίλ Σισέ αποχώρησε από τον Παναθηναϊκό μετά από δυο χρόνια και ο Παναθηναϊκός έπρεπε να βρει τον αντικαταστάτη του. Οι «πράσινοι» ακόμα θυμούνται τον γυρολόγο Ισπανό, Τοτσέ που φόρεσε τα πράσινα και ο οποίος ήταν το ακριβώς αντίθετο από αυτό που ήταν ο Σισέ. Ο Ισπανός ήταν αργός, νωχελικός, φανερά μειωμένων δυνατοτήτων παίκτης, όλη η πράσινη κερκίδα αναστέναζε από αγανάκτηση με την πάρτη του. Είχε όμως ένα προσόν. Τα έβαζε τα γκολάκια του. Για τα πάντα μπορεί να κατηγορούσες τον καημένο τον Τοτσέ αλλά υπήρχε κάτι που δεν μπορούσες να του προσάψεις με τίποτα: την μπάλα στα δίχτυα μπορούσε μια χαρά να την στείλει.
Νέναντ Μπιέκοβιτς
Κάποιοι θα τον χαρακτήριζαν παίκτη-ανέκδοτο. Μεταξύ μας, δεν θα είχαν και πολύ άδικο. Μιλάμε για τον ποδοσφαιριστή που έπαθε μυικό τραυματισμό επειδή πάνω στα νεύρα του κλώτσησε με δύναμη την μπάλα! Ο Μπιέκοβιτς ήρθε στην ΑΕΚ το καλοκαίρι του 1999 ως το μεγάλο πουλέν του Λιούμπισα Τουμπάκοβιτς, ενός προπονητή που υποτίθεται πως θα «έσβηνε» τον Μπάγεβιτς στις αναμνήσεις των ΑΕΚτζήδων.
Ο Μπιέκοβιτς ήταν χαρακτηριστικό παράδειγμα του φιάσκου στο πρότζεκτ Τουμπάκοβιτς. Κι όμως: ο Σέρβος τα γκολάκια του τα έβαζε. Μπορεί η ΑΕΚ να μην βλεπόταν και ο ίδιος να ήταν ένα κινούμενο αστείο αλλά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σκόραρε, δεν μπορούσε κανείς να του προσάψει το αντίθετο. Ε, μέχρι που έφυγε ο Τουμπάκοβιτς και ο μακαρίτης ο Παθιακάκης τον άφησε για πάντα στον πάγκο. Ό,τι πρόλαβε να βάλει το έβαλε πάντως ο Μπιέκοβιτς.
Ματ Ντάρμπισιρ
Ο Πίτερ Κράουτς των φτωχών. Ο ψιλόλιγνος Άγγλος επιθετικός που πέρασε για έναμιση χρόνο από τον Ολυμπιακό είχε ακριβώς τα χαρακτηριστικά του Κράουτς και όχι μόνο όσον αφορά το παρουσιαστικό αλλά και εν γένει: κοντρόλαρε δύσκολα, η ταχύτητά του ήταν ένα αστείο, η τεχνική του ήταν δύσκολη ο τύπος γενικά, πολύ απλά δεν ήξερε μπάλα.
Ο Ντάρμπισιρ δύσκολα θα μπορούσε να δηλώνει το «ποδοσφαιριστής» ως επάγγελμα. Θα του ταίριαζε καλύτερα το «γκολτζής». Αυτό θα του ταίριαζε γάντι. Διότι ήταν η ζωντανή απόδειξη πως το ένστικτο του φονιά επιθετικού είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από το ταλέντο.
Αλέκος Τάτσης
Είναι καιρός να γίνει μια ιστορική αποκατάσταση της αλήθειας αναφορικά με αυτόν τον ποδοσφαιριστή. Ναι, ο Αλέκος ο Τάτσης δεν ήξερε μπάλα, εντάξει, το γνωρίζουν όλοι αυτό. Ναι, από τον Ολυμπιακό πέρασε και δεν ακούμπησε και 14 χρόνια μετά την μεταγραφή του όλοι τον θεωρούν μια πέρα για πέρα «άκυρη» μεταγραφή.
Όμως δεν είναι ακριβώς έτσι. Διότι ο Αλέκος ο Τάτσης είχε καταφέρει για μια διετία να βάζει το ένα γκολ μετά το άλλο φορώντας την φανέλα της Προοδευτικής. Εντάξει, με την φανέλα του Ολυμπιακού επιβεβαιώθηκε πως δεν είναι για παραπάνω. Αλλά είναι ειλικρινά κρίμα να τον θυμούνται όλοι με βάση το ένα χαρακτηριστικό του, το ότι ήταν άμπαλος δηλαδή και όχι το έτερο, το ότι δηλαδή ήταν γκολτζής.
Εντάξει, απλά δεν ήταν για Ολυμπιακό…