Το να είσαι Παναθηναϊκός τα τελευταία χρόνια πάει πακέτο με πολύ κουράγιο και θάρρος. Και μπόλικη πίκρα. Σου δίνει όμως τη δυνατότητα να ξαναβρείς τη χαρά του παιχνιδιού. Να καταλάβεις ότι δεν είναι τόσο οι τίτλοι που σε δένουν με την ομάδα σου. Είναι πολλά πράγματα. Μέρος της χαράς του παιχνιδιού είναι να βλέπεις το πάθος και την δίψα των άλλων για να διεκδικήσουν την δική τους υπέρβαση. Για να ζήσουν μια στιγμή που δεν τη ζουν συχνά. Για να ζήσουν ένα βράδυ που το 50-60% των οπαδών τους δεν το έχουν ξαναζήσει. Οι ΠΑΟΚτζήδες και ο ΠΑΟΚ ως οργανισμός, βλέπουν για πρώτη φορά το πρωτάθλημα να τους κλείνει το μάτι μετά από τόσα χρόνια και η δίψα τους είναι η όμορφη πλευρά του ποδοσφαίρου.
Οι Ολυμπιακοί τις έχουν φάει με το κουτάλι τέτοιες στιγμές. Σε βαθμό που ξέχασαν να τις εκτιμούν. Εμείς οι Παναθηναϊκοί δεν έχουμε χορτάσει, αλλά κι εμείς δεν είμαστε άσιτοι. Από την άλλη η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ απέχουν πολλά χρόνια από τότε που πήραν το πρωτάθλημα. Θα είναι μια τεράστια ευλογία και χαρά να το ζήσουν. Δυστυχώς ο ένας από τους δύο θα πρέπει να είναι στην πλευρά του ηττημένου στο τέλος. Όπως και να ‘χει, είναι κάποια πράγματα που δεν ξεγράφουν.
Το χθεσινό βράδυ ήταν απ΄αυτά που οι παρέες στη Θεσσαλονίκη κανονίζουν από ώρες ή και μέρες πριν. «Τη Δευτέρα γήπεδο για να είμαστε και πάλι πρώτοι» θα είπαν. Μόνο που αυτό το είχαν ξαναπεί και άλλες φορές. Τι άλλαζε τώρα; Άλλαζε ότι ο προηγούμενος κάτοχος ήταν στο -3 το πρωί της Δευτέρα και με νίκη θα πήγαινε στο -6. Αν ισχύσει και η αφαίρεση πάει στο -9.
Η εξέδρα γεμάτη. Σαν σε μια σπάνια ροκ συναυλία. Η ομάδα στο γήπεδο να παίζει ωραία μπάλα και να αντιλαμβάνεται από νωρίς τον παλμό των φιλάθλων, αλλά και την ευκαιρία που τους πλησιάζει κάθε Κυριακή. Μου θύμισε έντονα την αύρα της Λεωφόρου. Όχι σε κάποιο πρωτάθλημα. Αλλά όταν οριστικοποιήθηκε η πολυμετοχικότητα. Σε ένα ματς με τον Άρη.
Η Τούμπα χθες ξεχείλιζε απ΄αυτή την δίψα και το όνειρο. Τους αξίζει να έχουν στο πλάι τους και ουδέτερους οπαδούς. Όχι ως αντίδραση στον Ολυμπιακό ή από οίκτο. Αλλά επειδή είναι τέτοια η ατμόσφαιρα που σε κάνει και σένα λίγο ΠΑΟΚ. Άλλωστε, νομίζω ότι μέρος της βασικής ιδέας του αθλητισμού είναι αυτό ακριβώς. Να σου δημιουργεί χαρά με κάτι που εσύ ο ίδιος δεν έχεις σχέση. Να κατανοείς ότι τίποτα δεν ανήκει σε κανέναν και πως όλοι έχουν δικαίωμα να γευτούν από μια φορά την πρωτιά. Γιατί πόνεσαν, κόπιασαν, ξόδεψαν και ονειρεύτηκαν γι΄αυτή.
Κανείς δεν ξέρει πως θα εξελιχθεί το πράγμα. Αυτό που πρέπει να θυμούνται και να κρατήσουν ζεστό οι ΠΑΟΚτζήδες – οπαδοί και ομάδα – είναι αυτό το άρμα συναισθημάτων που τους βάζει σε θέση καλπάζοντα οδηγού.
