Ο φετινός τελικός του Champions League, με μια κοφτή ματιά στα ονόματα των φιναλίστ, έχει ξεκάθαρο φαβορί και αουτσάιντερ. Η Ρεάλ Μαδρίτης, στο δρόμο για το 3ο σερί και το 13ο συνολικά, αξιωματικά μοιάζει πιο έτοιμη να γράψει ιστορία. Να προσθέσει ακόμη κάτι μοναδικό στη μεγάλη συλλογή τίτλων και ρεκόρ που περήφανα «μοστράρει» στον… ανταγωνισμό. Απέναντί της, όμως, θα βρει την Λίβερπουλ. Μια ομάδα που έφερε στη μόδα το heavy metal football του Γιούργκεν Κλοπ. Ένα συνδυασμό δυναμισμού, αφέλειας κι απρόσμενου τόσο γοητευτικό, που δεν μπορεί παρά να σε κερδίσει. Στον τελικό του Κιέβου οι «ρεντς» έχουν διπλή αποστολή. Να πάρουν τον τίτλο και να «σώσουν» το ποδόσφαιρο.
Και τι έχει δηλαδή η Ρεάλ; Χολέρα έχει;
Είναι βέβαιο πως λίγοι φίλοι των «μερένχες» μπορούν να αντιληφθούν γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των ουδέτερων (συμπεριλαμβανομένων και όσων απλά γουστάρουν το σπορ) θα υποστηρίζει την αντίπαλό τους στο Κίεβο. Στο μυαλό τους αυτό το γεγονός θα ενταχθεί στο πλαίσιο της διαχρονικής «ζήλειας» της υπόλοιπης Ευρώπης για την πρωτοκαθεδρία της. Θα είναι απλά η συνέχεια μιας απόπειρας αποδόμησης των κατορθωμάτων της, που συνήθως περιλαμβάνει τη διαδρομή «Φράνκο-αρπαγή Ντι Στέφανο-Πρωταθλητριών με… 5 ομάδες το ’60-διαιτητική εύνοια-ρέντα Ζιντάν».
Έχοντας πάντα κατά νου πως όσο μεγαλύτερο είναι ένα κλαμπ, τόσο περισσότεροι είναι οι φίλοι του και αντίστοιχα οι εχθροί του, μπορούμε να πούμε πως -όπως λένε και οι Άγγλοι- στην περίπτωση της Λίβερπουλ this is not the case. Είναι τα όσα συμβαίνουν στα δικά της παιχνίδια της που την κάνουν ελκυστική επιλογή. Ο πολύς κόσμος δεν θέλει να το χάσει η Ρεάλ. Ζητά απλά να το πάρει η Λίβερπουλ, επειδή σύμφωνα με τον παράξενο ψυχισμό που κουβαλάει το ποδόσφαιρο, το αξίζει παραπάνω.
Κόντρα στο «κατεστημένο»
Η Ρεάλ Μαδρίτης προφανώς και δεν έχει… χολέρα (για να απαντηθεί και το ερώτημα της άνω παραγράφου). Η πιο επιτυχημένη ομάδα του θεσμού είναι ένας θρύλος. Και όπως όλοι οι θρύλοι, δεν έχει μόνο «φωτεινή» πλευρά. Σε έναν κόσμο διόλου αγγελικά πλασμένο, όμως, όπως είναι το ποδόσφαιρο, δεν υπάρχουν αναμάρτητοι και παρθένες. Αλλά το μέγεθος των 12 φορές πρωταθλητών Ευρώπης, όπως κι εκείνο συλλόγων σαν την Μπαρτσελόνα ή την Μπάγερν, είναι τέτοιο που ξεπερνά τις όποιες «σκοτεινές» πτυχές της ιστορίας τους. Αυτές που σχετίζονται με γκρίνιες, διαμαρτυρίες και παράπονα.
Τέτοιες ομάδες, όμως, σαν τις παραπάνω και μερικές που προστέθηκαν τώρα τελευταία λόγω χρημάτων στη λίστα, έχουν δημιουργήσει ένα «λόμπι» που δυναστεύει στο ποδόσφαιρο. Με περισσότερα λεφτά, μεγαλύτερη επιρροή και φανταχτερά ρόστερ, μοιάζουν με καλοστημένες επιχειρήσεις που δεν συμβιβάζονται με τίποτα λιγότερο από την απόλυτη επιτυχία. Δημιουργώντας μια στρεβλή προσέγγιση του παιχνιδιού όπου ακόμη κι ένας χαμένος τελικός ή ημιτελικός μπορεί να σημάνει μια αποτυχημένη χρονιά. Αυτές οι ομάδες συγκροτούν το σύγχρονο «κατεστημένο». Βάσει μεγέθους, η Ρεάλ Μαδρίτης μοιάζει -και είναι- ο σημαντικότερος εκπρόσωπός του. Ενώ η Λίβερπουλ, που κάποτε βρισκόταν στη θέση της, κουβαλά πια τη γοητευτική αύρα του «επαναστάτη» που διεκδικεί ξανά την είσοδό του στην κλειστή λέσχη των «κουμανταδόρων» του αθλήματος.
Σ’ αρέσει αυτό που βλέπεις
Αν αντί της Λίβερπουλ στον χθεσινό ημιτελικό με την Ρόμα βρισκόταν κάποια άλλη ομάδα, είναι σίγουρο πως η κουβέντα για τη διαιτησία θα είχε πάρει μυθικές διαστάσεις. Οι «ρεντς» έχουν το τεκμήριο της αθωότητας τα τελευταία χρόνια, το οποίο κέρδισαν λόγω της μακράς απουσίας τους από τους τίτλους και εκείνου του γλυστρίματος του Τζέραρντ, που σε κάνουν να τους βλέπεις με… κατανόηση και συμπάθεια. Η Ρεάλ Μαδρίτης έχει την ατυχία να μην αντιμετωπίζεται με ανάλογη επιείκεια και την γκαντεμιά να βρίσκει απέναντί της μια ομάδα που μέσα στη διάρκεια της σεζόν κέρδισε πολλούς οπαδούς. Κάποιοι από αυτούς ήταν καινούριοι ακόμη και για το ίδιο το ποδόσφαιρο. Ασχολήθηκαν μαζί του επειδή έγινε hype και talk of the town ο Μοχάμεντ Σαλάχ.
Ο Αιγύπτιος και η παρέα του έφτασαν στον τελικό κερδίζοντας αντιπάλους στο γήπεδο και κάνοντας φίλους στην εξέδρα. Ακόμη και στις κακές της βραδιές η ομάδα του Κλοπ έχει κάτι να σου πει. Κάτι να σου δώσει. Το να είσαι αουτσάιντερ σε ένα ματς τίτλου δεν σε μετατρέπει αυτόματα σε αγαπημένο του κοινού. Η Ατλέτικο Μαδρίτης και η Γιουβέντους τα προηγούμενα χρόνια με αυτή τη στάμπα πήγαν, όμως η ωμή προσέγγιση των αγώνων από τους «ροχιμπλάνκος» και το παρελθόν των «μπιανκονέρι» εμπόδισαν την καθολική υποστήριξή τους. Αναγνώριζες την «μαγκιά» αλλά δεν ταυτιζόσουν μαζί της.
Ο Φαραώ του 2018
Η μαεστρία με την οποία ο Τσόλο Σιμεόνε μπήκε σφήνα στους εκπροσώπους του «κατεστημένου» ή η επιθυμία να κλείσει την καριέρα του με ένα Champions League ο Μπουφόν έδιναν καλούς λόγους για να πάρεις το μέρος τους. Φέτος αυτόν το ρόλο έρχεται να τον παίξει ο Μοχάμεντ Σαλάχ. Δεν διεκδικεί, όμως, να κατακτήσει τίποτα ούτε με τον αγωνιστικό «κλεφτοπόλεμο» του πρώτου ούτε με τα ιστορικά «γαλόνια» του δεύτερου. Κουβαλώντας μια τρέλα που συναντάς μόνο σε αλάνα, ο Αιγύπτιος είναι ο πιο φορμαρισμένος ποδοσφαιριστής στη Γη, έχοντας πετύχει σε μια σεζόν περίπου όσα γκολ είχε βάλει τα προηγούμενα χρόνια μαζί. Όταν ακόμα στη Βασιλεία τον αποκαλούσαν χασογκόλη ή στη Ρόμα ο Σπαλέτι τον υποχρέωνε να κάνει το τραπέζι στους συμπαίκτες του κάθε φορά που έκανε σουτ αντί για πάσα.
Ναι, είναι ο ίδιος παίκτης που σήμερα σπάει το ένα ρεκόρ πίσω από το άλλο. Και το δικό του τρελό φεγγάρι είναι που μας κάνει να βάλουμε στην άκρη το δίπολο Μέσι-Κριστιάνο, την κόντρα τους, τις Χρυσές Μπάλες τους και όλα εκείνα που μοιάζουν δεδομένα εδώ και σχεδόν μια δεκαετία. Όταν αυτό το συνδυάσεις με τον αυθορμητισμό και του στυλ του Κλοπ, τη βαριά κληρονομιά του Σάνκλι και του Πέισλι και τις σκιές τους που πλανώνται στους διαδρόμους του «Άνφιλντ» και τα σκαλάκια του «Κοπ», καταλαβαίνεις γιατί μια νίκη της Λίβερπουλ θα ισοδυναμεί με νίκη του ίδιου του ποδοσφαίρου. Όσο κι αν διαφωνούν οι φίλοι της Ρεάλ Μαδρίτης, είναι βέβαιο πως αν δεν ήταν η αγαπημένη ομάδα τους στον τελικό αλλά οποιαδήποτε άλλη, θα ένωναν τη φωνή τους με τη δική μας και θα έλεγαν «στο Κίεβο είμαστε όλοι Λίβερπουλ».