Μια από τις πολύ χαρακτηριστικές σκηνές του παλιού ελληνικού κινηματογράφου είναι στον Ηλία του 16ου με τον Χατζηχρήστο. Εκεί όπου έχει χαθεί το δαχτυλίδι και όλοι κατηγορούν την τίμια υπηρέτρια. Στο αστυνομικό τμήμα που την ανακρίνουν, κάθε φορά που ο αρχιφύλακας της λέει ότι το έκλεψε, εκείνη φωνάζει τον ξάδερφο της Παναγιώτη Μπέρμπερη. Ο Πανάγος τρέχει μαινόμενος μέσα αλλά τον σταματάνε. Και οι δυο τους μιλάνε όλη την ώρα για το καθαρό κούτελο που έχει η οικογένεια τους. Και με το καθαρό κούτελο δεν είναι να παίζεις. Πολύ περισσότερο όταν είσαι ο Παναθηναϊκός που τίποτα δεν σου έχει χαριστεί.
Σε μια άλλη ποδοσφαιρική κοινωνία αυτό δεν θα ήταν λόγος περηφάνιας. Αλλά επειδή τα τελευταία 30 χρόνια όλοι οι άλλοι μεγάλοι του ποδοσφαίρου έχουν λάβει κυβερνητικές και μη χάρες, ο Παναθηναϊκός είχε να περηφανεύεται ότι ποτέ και τίποτα δεν του δόθηκε ως χάρη. Ήταν σωστός, ήταν τίμιος και πορευόταν με αυτό. Κι ας έσκουζαν οι «οργανωμένοι» που οι εκάστοτε διοικήσεις δεν αναμειγνύονταν με το παρασκήνιο. Γιατί το «δεν προστατεύεις την ομάδα» δεν σημαίνει «γιατί δεν διεκδικείς ισονομία». Σημαίνει «πάρε κι εσύ διαιτητές με την μεριά σου να κάνουν τη δουλειά». Ο Παναθηναϊκός δεν το είχε ποτέ αυτό.
Και φτάνουμε στη φετινή χρόνια. Στη χρονιά που η διοίκηση αποφάσισε να κάνει την ομάδα πολιτικό πιόνι. Που φανέρωσε τους πραγματικούς της στόχους κι έγινε λακές του αιώνιου εχθρού. Αυτού που τόσα χρόνια κατηγορούσε ότι την κλέβει. Εδώ και πάρα πολύ καιρό δείχνει ότι ο στόχος της είναι ξεκάθαρος. Να ρίξει την ομάδα κατηγορία. Αλλά επειδή δεν θέλει να το κάνει διοικητικά, παίρνει όλες τις επιλογές ώστε αυτό να γίνει αγωνιστικά.
Ο Παναθηναϊκός έφαγε 3 φορές -3 βαθμούς και μπορεί να πάει και για 4η, αν δεν εξοφληθούν ο Εσιέν και ο Βέμερ. Αλλά και να εξοφληθούν, το -6 που έχει ήδη καταγραφεί αρκεί. Είναι πάντως μια τιμωρία. Μια από τις πολλές που έχει φάει η ομάδα την τελευταία τριετία. Ήταν όλες δίκαιες; Όχι. Όπως η εξοντωτική ποινή για το κουτάκι στον Ίβιτς.
Ήταν όμως τιμωρίες. Και φανέρωναν ότι αυτή η ομάδα δεν κινείται υπόγεια, δεν ελέγχει κανένα παρασκήνιο. Είναι εκεί να υπερασπιστεί τον εαυτό της και να διεκδικήσει αυτό που η ίδια θεωρεί δίκαιο, όχι νομικά, αλλά με το περί δικαίου αίσθημα. Το καθαρό κούτελο έσβησε χθες. Χθες που συμφωνήθηκε να μην υποβιβάζονται οι ομάδες που δεν παίρνουν αδειοδότηση, αλλά να τιμωρούνται με -6 και περιορισμό στις μεταγραφές.
Αυτό που κοροϊδεύαμε τόσα χρόνια στους άλλους, τώρα το κάνουμε εμείς. Κι έχουν δίκιο να φωνάζουν οι Ηρακλειδείς που έπεσαν πέρσι. Έχουν δίκιο να φωνάζουν όσες ομάδες βρέθηκαν σε άλλη κατηγορία. Ο κόσμος του Παναθηναϊκού είναι στη βάση του τίμιος. Δεν απαιτεί κάτι από τους άλλους. Σε όλο αυτό το διάστημα που η διοίκηση έγλειφε άλλους προέδρους για να ψηφίσουν υπέρ της, ο κόσμος έλεγε ένα πράγμα: Αλαφούζε πλήρωσε όσα χρέη δημιούργησες και μετά πήγαινε στην ευχή του Θεού.
Ακόμα κι αυτό το ηθικό πλεονέκτημα η παντελώς ανίκανη διοίκηση φρόντισε να το καταστρέψει. Με τα ανδρείκελα που την απαρτίζουν, ξεσκίζει κάθε μέρα την αξιοπρέπεια αυτής της ομάδας. Μια ομάδα που στο χορτάρι είναι πραγματικά για να τη θαυμάζεις. Μόνο γι΄αυτούς τους 25-30 ανθρώπους, προεξάρχοντος του Μαρίνου, αξίζει να περηφανευόμαστε που αγαπήσαμε και αγαπάμε την πράσινη φανέλα!
