Επινοεί την dream team των… ανύπαρκτων ο Κώστας Σεμερτζάκης
Εδώ και μέρες, το θερμόμετρο σημαδεύει σταθερά την περιοχή πάνω από τους 30οC, κάτι που σημαίνει ότι το καλοκαίρι είναι εδώ για τα καλά. Κι ως γνωστόν, το καλοκαίρι, αν δεν λεγόταν καλοκαίρι θα μπορούσε να λέγεται «η εποχή που το πιο κοντινό που έχουμε σε μπαλίτσα, είναι τα μεταγραφικά σενάρια, άντε και κάνα φιλικό, και χαρακτηρίζεται από καμιά δεκαριά αδιάφορες (wanna be κανονικές) εβδομάδες, μέχρι να αρχίσουν και πάλι τα κορυφαία πρωταθλήματα».
Έτσι κυλούν όμως 3/4 καλοκαίρια (το Euro δεν πιάνεται από τη στιγμή που δεν παίζουν οι «αληταράδες» οι Λατίνοι). Το φετινό είναι στο 25% των εξαιρέσεων, καθώς έχει Παγκόσμιο Κύπελλο.
Τούτη την ώρα, μετράμε αντίστροφα για τη στιγμή που η Άιντα Γκαριφουλίνα θα μαγέψει με τις… φωνητικές χορδές της τον μουντιαλικό πληθυσμό.
Τώρα λοιπόν είναι η ώρα για να:
Αποχαιρετήσουμε τους πιο άμπαλους φίλους μας (γιατί όχι και το έτερον μας ήμισυ), μια και την επόμενη φορά που θα μας δουν θα είναι ήδη μέσα Ιουλίου.
Σκαρφιστούμε πειστικές δικαιολογίες για να την κάνουμε νωρίτερα από τη δουλειά, αν κάνα δυνατό ματς πέσει σε εργάσιμη μέρα και ώρα.
Κάνουμε οικονομία σε φράγκα και ξεσπάσματα γιατί θα τα χρειαστούμε και τα δύο, όταν ο κουβάς μας επανασυστηθεί ως οντότητα.
Προβάρουμε πώς προφέρονται τα ονόματα παικτών από διάφορες εξωτικές χώρες, γιατί τη στιγμή που θα βρεθούμε ενώπιον των Mohammad Reza Khanzadeh, Jung Woo-young, Reza Ghoochannejhad κ.ά. θα είναι μάλλον αργά.
Είναι γνωστό τοις πάσι ότι ο Mohammad Reza Khanzadeh (αριστερά) δεν είναι και από τα καλύτερα παιδιά…
Μελετήσουμε ποιους άλλους ποδοσφαιριστές, εκτός από τους σούπερ σταρ, θα βάλουμε στο μικροσκόπιο. Αυτά τα δευτερότριτα, που απλά πλαισιώνουν τις τοπ παιχτούρες και τις βοηθάνε να μας δείξουν πόσα κιλά μπάλα ξέρουν. Από όλα εκείνα τα παιχτάκια που το αποκορύφωμα της καριέρας τους ήταν μια φορά που βρέθηκαν στο ίδιο γήπεδο με τον Μέσι ή μια άλλη φορά που αντάλλαξαν φανέλες με τον Ρονάλντο.
Το Menshouse, με υπευθυνότητα και ευαισθησία, στρέφει σήμερα τα φώτα σε τέτοιους παίκτες. Σε παίκτες που έχουν συνηθίσει να μην τους αναγνωρίζει κανείς στον δρόμο και να μην τους σταματούν ποτέ για αυτόγραφα. Παίκτες σπάνια καθοριστικούς και συνήθως αναλώσιμους. Παίκτες που κ υ ρ ι ο λ ε κ τ ι κ ά δεν υπάρχουν.
Τι λέτε; Πάμε να δούμε την 11αδα των καλύτερων… από τους χειρότερους;
1. Ρεφλέξ δεν έχει. Εξόδους και βουτιές δεν κάνει. Είναι δυσκίνητος, άκαμπτος και βαρύς. Αποκρούει ΜΟΝΟ όταν η μπάλα πάει εντελώς πάνω του. Αλλιώς… μπλοκάρει (όχι την μπάλα, μπλοκάρει όπως λέμε βραχυκυκλώνει). Με λίγα λόγια, ό,τι πάει μέσα, γράφει. Κι αυτός, άγαλμα. Ας υποδεχτούμε τον Λόρις…
2. Κριάρι. Μυρωδιάς. Άντριπλος. Ξυλοκόπος. Όλοι οι παραπάνω χαρακτηρισμοί, είναι σαν να έχουν βγει για τον επόμενο παίκτη. Συνήθως τον περνάνε τόσο η μπάλα όσο και ο παίκτης, καθώς δεν κόβει ούτε με (b)αλέ. Είναι ο ανύπαρκτος Πάμπλο…
3. Πονηρός όσο κι ένας μπούφος. Ξύπνιος όσο ένας χάνος. Μπορεί να φάει προσποίηση ακόμα και από το σημαιάκι του κόρνερ. Ώρα για ένα επικό standing ovation (το οποίο, προφανώς, δεν θα πάρει χαμπάρι) για τον Μαρουάν…
4. Ισχυρίζεται ότι είναι μεγάλη παιχτούρα, ότι μπορεί να κάνει ντρίμπλα μέσα σε τηλεφωνικό θάλαμο, ότι οι μπαλιές που βγάζει είναι διαβήτης, αλλά -εντελώς μεταξύ μας- μάλλον τα… φουσκώνει τα πράγματα. Είναι ο Άριεν…
5. Θυμάσαι στο σχολείο που υπήρχε πάντα ένα παιδάκι για το οποίο οι δάσκαλοι έλεγαν με παράπονο «πάρα πολύ έξυπνο, αλλά δεν διαβάζει»; Ε, αυτό το παιδάκι παράτησε τα θρανία και το ‘ριξε στην μπάλα. Μόνο και μόνο για να επαναπαυτεί στο αναμφισβήτητο ταλέντο του και να μην προπονείται ποτέ και για κανένα λόγο. Ας υποδεχτούμε βαριεστημένα τον Ουσμάν…
6. Παίκτης γεννημένος για να γράψει ιστορία στο χορτ…άρι, αλλά όχι όπως νομίζεις. Είναι ιδανικός στο να «γυρίζει», όχι όμως την μπάλα. Παράλληλα με τη βασική του ενασχόληση μπορεί να παίζει και PRO, και, ναι, είναι ακριβώς αυτό που νομίζεις. Είναι ο Πολ…
7. Παίκτης κλάσης δεν είναι για κανένα λόγο. Όμως, σε καμία περίπτωση δεν είναι και παλτό. Αυτό το τελευταίο, βέβαια, οφείλεται κυρίως στο ότι το Παγκόσμιο Κύπελλο διεξάγεται μες στο κατακαλόκαιρο, οπότε το παλτό θα ήταν μια κάπως εκκεντρική επιλογή. Από την άλλη, μια καπιτονέ, μια λουλουδάτη, ή, πολύ περισσότερο, μια ξεκούμπωτη, προβλέπεται. Ας γνωρίσουμε τον Πιερ-Εμερίκ…
8. Πολλοί του καταλογίζουν ότι ζαλίζει τη μπάλα. Ό,τι κι αν λένε, όμως, τα «οχτάρια» που κάνει μέσα στο γήπεδο είναι… μεθυστικά. Κι όσους αντιπάλους δεν καταφέρνει να εξουδετερώσει με ελιγμούς, τους εξουδετερώνει με ένα απλό «χαααααα», γεμάτο… δηλητηριώδεις χημικές ουσίες. Υψώνουμε τα ποτήρια μας στην υγειά του Κέβιν…
Ειδικά για τον συγκεκριμένο, παίζει σοβαρά να μη λέγεται ούτε Ντε Μπρόινε, ούτε Ντε Μπρούιν, ούτε Ντε Μπρόιν, ούτε οτιδήποτε άλλο κουλό έχει ακουστεί κατά καιρούς από τους και να έχουμε πετύχει ΣΕ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ το όνομά του εντελώς κατά λάθος.
9. Το τραγούδι που λέει «εφτά φορές να πέφτεις και να σηκώνεσαι οκτώ», αυτός ο παίκτης το έχει διασκευάσει σε «εφτά φορές να πέφτω και οκτώ να με παίρνουν με το φορείο». Τα πόδια του θα ήταν χρυσά… αν δεν ήταν γυάλινα. Μπορεί να πάθει διάστρεμμα ενώ βάζει κάλτσες. Ρήξη χιαστού ενώ διαμαρτύρεται στον διαιτητή. Πονάει η ψυχή μας όποτε μελετάμε τον Χάρι…
10. Παλιά, ήταν παιχτούρα από τις λίγες. Πλέον παίζει καλά μόνο στα βίντεο με τις ανασκοπήσεις (πολύ) περασμένων χρόνων. Όταν ο προπονητής του ζητάει να αλλάξει το παιχνίδι, αυτός το γυρνάει σε τάβλι. Όλο λέει ότι θα κρεμάσει τη φανέλα του, αλλά όλο το ξεχνάει. Θα μπορούσαν να τον λένε Αλτσχάιμερ, αν δεν τον έλεγαν Φελίπε…
11. Μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση παίκτη, που συνήθως… το παίζει. Το παίζει ότι τραυματίστηκε, το παίζει ότι ντρίμπλαρε, το παίζει ότι σκόραρε, πάνω από όλα όμως, το παίζει καλός ποδοσφαιριστής. Το παίζει τόσο καλά, μάλιστα, που έχει χτίσει και καριέρα. Γι’ αυτό, του αξίζει βραβείο. Το χρυσό αγαλματίδιο, λοιπόν, πηγαίνει στον…
Προπονητής
Αυτή την πανίσχυρη αρμάδα δεν θα μπορούσε παρά να την καθοδηγεί μια προσωπικότητα αντίστοιχου μεγέθους. Ένας προπονητής που όλο κάτι του φταίει και γκρινιάζει. Γκρινιάζει για την κλήρωση, γκρινιάζει για τους τραυματισμούς, γκρινιάζει για τη διαιτησία, για τους προβολείς, για τον καιρό, για τους φιλάθλους. Θα βρει να γκρινιάξει για οτιδήποτε, αρκεί να μην καταλογίσει ευθύνες στον εαυτό του για το ότι χάνει συνέχεια. Α, ναι, βασικό: χάνει συνέχεια. Ας γνωρίσουμε τον Ζοζέ Μουρμουρίνιο.
Αναπληρωματικοί
Και, φυσικά, ο πάγκος μιας τόσο δυνατής ομάδας, δεν θα μπορούσε παρά να είναι το ίδιο… άπαιχτος. Σε αυτόν συναντάμε:
Τον Άνταμ Τραλαλάνα (οι επιτυχίες που είχε κάποτε, τον έκαναν να λαλήσει).
Τον Σαντιό Αμανέ (ειδικεύεται στα νυχτοπερπατήματα και οι ενέργειές του βάζουν φωτιά. Στα σαββατόβραδα).
Τον Αλεξάντρ Βλακαζέτ (καμία αντίληψη του παιχνιδιού, κάπως “αργός”).
Τον Αντρές Η Σιέστα (συνήθως ξεκουράζεται).
Τον Έντισον Ταβάνι (χαμηλοτάβανο, πιο συγκεκριμένα).
Τον Harmless Ροντρίγκες (άκακο παιχτάκι).
Τον Ρομέλου Λουκανικάκου (βαρύ σέντερ φορ. Πάρα πολύ βαρύ).
Τον Ιβάν Τράκ-ιτιτς (πάρα πολύ αγχωμένος για να παίξει ως βασικός).
Τον Φρανκ Δεμπορει-μπερί (φιλότιμος μεν, δεν μπορεί δε).
Τον Μοχάμεντ Μαθουσαλάχ (ξεκινάει απ’ τη μια περιοχή ξυρισμένος και μέχρι να φτάσει στην άλλη έχει βγάλει μούσια).
Ομαδάρα, έτσι; Και μη μου πείτε ότι δεν υπάρχει, το ξέρω. Μη μου πείτε ότι δεν βλέπεται, δεν με νοιάζει. Εγώ μια μέρα θα τη δω να παίζει live. Αν δεν τα καταφέρω, να μη με λένε… Μεζούτ Ρεζίλ.