Αποτελεί μια από τις πόλεις που οι περισσότεροι φοιτητές προπτυχιακού ή μεταπτυχιακού επιλέγουν. Το Λονδίνο θα μπορούσε να είναι μια επαρχιακή πόλη της Ελλάδας. Με πενταπλάσιο οικονομικό στάτους. Όπως μου είπε κάποτε ένας φίλος, το Λονδίνο έβαλε στόχο να γίνει Νέα Υόρκη και το κατάφερε.
Πολυπολιτισμικό, πόλη των μεγάλων ευκαιριών, με άπειρες επιλογές σε επίπεδο διασκέδασης και ψυχαγωγίας, με αρκετές γοητείες εν πάσει περιπτώσει για έναν Έλληνα που έχει μάθει σε ένα συγκεκριμένο στυλ ζωής. Κι όμως πρόκειται για μια πόλη που συγκαταλέγεται άνετα στις πιο εκνευριστικές και αντιπαθητικές. Κι αυτό είναι μια παντελώς υποκειμενική άποψη. Πολλούς μήνες τώρα τσακώνομαι με φίλους που μένουν ή έμειναν εκεί για καιρό. «Το σιχαίνομαι το Λονδίνο τους λέω», «λες μαλακίες» μου απαντάνε. Έχω πάει δύο φορές και πιθανότατα θα ξαναπάω κι άλλες. Μόνο ως τουρίστας όμως. Είναι ένα πολύ διαφορετικό πλαίσιο αυτό σε σχέση με το κριτήριο που έχω στην άποψη μου.
Το Λονδίνο είναι μια κακή πόλη για να ζεις μόνιμα. Όσο μόνιμα μπορεί να ζει κάποιος κάπου. Ναι μεν είναι πολυπολιτισμική, αλλά όσο κι αν προσπάθησα δεν είδα καμία αληθινή και εγκάρδια κοινωνική επαφή. Ο καθείς με τους ομοίους του. Έχει πολλές ευκαιρίες, αλλά μέχρι να σου εμφανιστεί η καλή πρέπει να περάσεις ορισμένες σχεδόν επώδυνες στιγμές.
Πάνω απ΄όλα είναι μια πόλη πανάκριβη. Με το δεξί χέρι προσφέρει λεφτά στους ανθρώπους της και με το αριστερό τους τα παίρνει όλα πίσω. Πρώτα και κύρια η διαμονή. Το σπίτι που θα μείνεις. Οι επιλογές είναι οι εξής. Αν μπορείς να διαθέσεις μέχρι 600-700 λίρες για νοίκι, τότε θα πρέπει να συμβιβαστείς με το γεγονός ότι θα μείνεις με 2-3 αγνώστους και εννοείται θα έχετε κοινή τουαλέτα. Αν πάλι επιθυμείς να μείνεις μόνος τότε το χιλιάρικο δεν το γλυτώνεις. Ένα χιλιάρικο που αφορά μόνο τους τέσσερις τοίχους. Για τα υπόλοιπα που θα χρησιμοποιήσεις εσωτερικά υπάρχουν πρόσθετα έξοδα φυσικά. Δημοτικά τέλη, wifi, ρεύμα, ζεστό νερό, κρύο νερό. Ω, ναι. Πρόκειται για διαφορετικούς λογαριασμούς.
Να κάνω εδώ μια παρένθεση και να πω ότι όλο το Λονδίνο έχει δοθεί σε κατασκευαστικές εταιρείες που έχουν φτιάξει μεγάλες και ωραίες πολυκατοικίες, με 15 ορόφους το λιγότερο, με όσο περισσότερα διαμερίσματα, δαιδαλώδεις, με κήπους, με πισίνες ίσως στην ταράτσα.
Πάμε παρακάτω. Τα πάγια έξοδα είναι λοιπόν χοντρικά κάπου στις 1500 λίρες. Ανάλογα βέβαια με το σημείο που μένεις και το μέγεθος του σπιτιού. Τα 1500 είναι για ένα σπίτι 50 τετραγωνικά που απέχει αρκετά από το κέντρο. Εκτός από τα πάγια έξοδα υπάρχουν και τα έξοδα διαβίωσης. Δηλαδή το φαγητό, οι μετακινήσεις, το ποτό, θέατρο, γήπεδο και ό,τι άλλο μπορεί να συμπεριληφθεί στο ευ ζην.
Μετακινήσεις. Αν υποθέσουμε ότι δεν έχεις αμάξι – γιατί αν είχες θα πλήρωνες ένα τέλος επιπλέον κάθε μήνα – τότε θα κινείσαι με τρένο-μετρό, λεωφορεία και DLR. Η μηνιαία κάρτα για να έχεις απεριόριστη πρόσβαση είναι κάπου στις 126 λίρες. Ένα ποσό που σε επίπεδο μετρό σου δίνει πρόσβαση μόνο στις ζώνες 1 και 2. Είναι βέβαια οι πιο συχνές στάσεις και οι περισσότερες δουλειές, αλλά για να πας σε στάση 5ης ζώνης πληρώνεις ξέχωρα εισιτήριο. 6 λίρες επιπλέον.
Μάνι μάνι έχουμε φτάσει στις 1700 λίρες. Με τον πρώτο μισθό κάθε εργαζόμενου πλήρους απασχόλησης να είναι στις 1600, αντιλαμβάνεσαι ότι το πράγμα δεν βγαίνει. Ακόμα όμως κι αν έχεις περάσει αυτό το στάδιο και είσαι στις 2500, αυτό σημαίνει ότι έχεις 800 λίρες να ξοδέψεις για όλα τα υπόλοιπα. Δεν φαίνονται και λίγες. Το σούπερ μάρκετ τους, ή τουλάχιστον η αλυσίδα Tesco που επισκέφτηκα όσες φορές ήμουν Λονδίνο, δεν έχει τραγικές τιμές. Είναι νορμάλ, αρκετά κοντά στις δικές μας
Το φαγητό έξω είναι κάτι που σαφώς δεν είσαι υποχρεωμένος να το κάνεις, αλλά δεν μπορείς να το αποφύγεις και τις 30 μέρες του μήνα. Η πιθανότητα να δώσεις κάτω από 14-15 λίρες για γεύμα έστω στο πιο απλό μέρος, σε ένα φαστφουντάδικο, είναι πολύ μικρή. Για να μην είμαι υπερβολικός σου λέω 12. Δε θα θες να πας και ένα σινεμά μια φορά στο 15ήμερο; Βάλε 13+13 λίρες στο εξοδολόγιο του μήνα. Όσον αφορά στο ποτό, μπορείς να βρεις μαγαζιά με κομπλέ τιμές. 5 λίρες για μια μπύρα λόγου χάρη είναι οκ για αυτό το μέρος. Κερδίζεις επίσης σε επίπεδο ποιότητας, αφού τα ποτά είναι σχεδόν πάντα καθαρά. Η ποσότητα βέβαια σε σχέση με την Ελλάδα είναι μικρότερη.
Σε περίπτωση που είσαι Έλληνας, θα θες να δοκιμάσεις μια φορά το μήνα τη φάση του κλαμπ. Είτε είναι ελληνάδικο είτε παίζει άλλου είδους μουσική. Πριν τις 12 υποχρεωτικά 10 λίρες στην είσοδο για τους άντρες, δωρεάν για τις γυναίκες. Μετά τις 12 υποχρεωτικά 15 λίρες όλοι. Χωρίς ποτό εννοείται. Με το που πατήσεις πόδι μέσα δίνεις άλλες 3 λίρες για την γκαρνταρόμπα. Τα παραπάνω ισχύουν ακόμα κι αν έχεις κάνει κράτηση σε τραπέζι. Σε αυτό το σενάριο το μπουκάλι έχει κόστος κάπου στις 180 λίρες. Για 4 άτομα. Άρα θα δώσεις άλλες 40-45 λίρες. Πρόσθεσε και άλλες 5 το άτομο για το υποχρεωτικό πουρμπουάρ.
Συνολικά, εν ολίγοις ένα βράδυ Σαββάτου θα σου πάει στις 60 λίρες. Και ζήτημα αν θα χεις πιει πάνω από 2-3 ποτά. Σε αυτό το σημείο να τονίσω ότι το πουρμπουάρ που στο χρεώνουν θες δεν θες, το δίνεις ακόμα κι αν ο σερβιτόρος δεν έχει ασχοληθεί καθόλου μαζί σου. Στο μαγαζί που θα φας για παράδειγμα, μπορεί να είναι self service κι εσύ να το δώσεις το τάλιρο. Επειδή έκαναν τη δουλειά για την οποία πληρώνονται ούτως ή άλλως. Ας μην ανοίξω αυτή την μεγάλη κουβέντα.
Κάνοντας μια σούμα σε όλα τα παραπάνω (βάλε και τίποτα πρόσθετα, όπως να δεις ένα αξιοθέατο ή να πας ένα θέατρο ή γήπεδο όπου το 50άρικο είναι το κατώτατο) το πράγμα ξεφεύγει. Από τα 2500 χιλιάρικα που είπαμε πριν έχουμε φτάσει στα 150. Κάποια αγορά να χρειαστεί να κάνεις, τότε πέφτουμε κι άλλο. Δε θα πας και μια εκδρομή σε κανένα Μάντσεστερ ή Λίβερπουλ ή στο Γιορκ; Εισιτήριο αλε-ρετούρ το λιγότερο 70 λίρες. Για καθημερινή. Για ΣΚ σπανίως θα πέσει κάτω από 100. Καταλήγουμε έτσι να σου έχει μείνει το τρομερό ποσό των 30-40 λιρών σε ένα κατά προσέγγιση συμπέρασμα, για να αποταμιεύσεις.
Θα μπορούσα να επιχειρηματολογώ κι άλλο για το πόσο αντιπαθώ το Λονδίνο, αλλά νομίζω έγινα κατανοητός…