Δεν πρόκειται να συμβεί- ούτε μ’ ένα εκατομμύριο ευρώ. Μετά την τελευταία σου «ανάβαση» στη ζυγαριά, όταν το νούμερο που είδες παρέπεμπε ευθέως σε αθλητή του σούμο, το πήρες απόφαση: τέρμα οι γουρουνιές. Θα τρως με μέτρο, γιατί εσχάτως χάθηκε με αποτέλεσμα το άλλοτε αψεγάδιαστο κορμί σου να γίνει μία σωρός από λιπόσαρκα ψεγάδια.
Γι’ αυτό, όχι μαμά, δε με απασχολεί που έχουμε Χριστούγεννα κι εσύ την έχεις δει Πετρετζίκαινα και θες να ξεδιπλώσεις σήμερα όλο σου το ταλέντο. Εγώ είμαι στρατιώτης και θα τηρήσω το πρόγραμμά μου.
Και, κάπως έτσι, ξεκινά το 24ωρο της 25ης Δεκεμβρίου…
Ώρα 10:30, πρωινό
Πλησιάζεις τον πάγκο της κουζίνας σκεπτόμενος ορθά: «Το πρωινό είναι το πιο σημαντικό γεύμα της ημέρας». Έπειτα, μετά την ορθή σκέψη, κάθεσαι στο τραπέζι.
Αλείφεις δυο φέτες με βούτυρο και μερέντα, πίνεις ένα ποτήρι γάλα, τρως κι ένα αυγό (είναι βαμμένο κόκκινο, πράγμα που μαρτυρά πως μάλλον περίσσεψε από το Πάσχα, αλλά δε φοβάσαι: ακόμα κι αν σε ξεκάνει, θ’ αναστηθείς όπως Εκείνος) κι έπειτα, για να κατέβουν ολ’ αυτά, τρως κι ένα μελομακάρονο που είναι πλούσιο σε πρωτεΐνη.
Ωπ, λάθος: ο κουραμπιές είναι πλούσιος σε πρωτεΐνη. Άρα, μασαμπουκώνεις κι έναν κουραμπιέ. «Εντάξει, δεν ξέφυγα», σκέφτεσαι. «Πρωινό ήταν».
Πρωινό μεν, αλλά εσύ έχεις (διατροφικά) μαύρα μεσάνυχτα.
Συνεχίζουμε.
Ώρα 13:00, δεκατιανό
Μιας και οι συγγενείς θα έρθουν εκεί γύρω στις 3:30 και δεν πρόκειται να φάτε πριν τις 4, αντιλαμβάνεσαι πως επιβάλλεται ν’ ακολουθήσεις από το Α ως το Ω (κατά γράμμα, δηλαδή) τον κανόνα που λέει για μικρά γεύματα ανά 3 ώρες, προκειμένου ν’ αυξήσεις τον αριθμό των καύσεων και να είσαι διαιτητικά on fire, my man.
Έτσι, με δεδομένο πως η ώρα έχει πάει 13:00, αντί να φας κάτι βαρύ- όπως, ας πούμε, ένα πράσινο μήλο ή ένα τοστ με μαύρο ψωμί και γαλοπούλα με 0% λιπαρά- απλά πηγαίνεις στον μπουφέ κι εφαρμόζεις Μελίνα: τρως 1 και 2 και 3 και 4 μελομακάρονα, γιατί ως γνωστόν το δεκατιανό μετά το πρωινό είναι το πιο σημαντικό γεύμα της ημέρας.
Ένα χαμόγελο ζωγραφίζεται στο πρόσωπό σου: πώς τα γλεντάς τα Χριστούγεννα έτσι; Δεν έχεις παρεκκλίνει ούτε εκατοστό από το πρόγραμμα.
Κοιλιακός είναι αυτό που σχηματίζεται κάτω δεξιά στο στομάχι σου ή είναι ιδέα μας;
Ώρα 16:00, μεσημεριανό
Κάθεστε όλοι μαζί στο μεγάλο τραπέζι κι αρχίζει το σόου: γαλοπούλα γεμιστή, κοτόπουλο με πατάτες, 2 διαφορετικές σαλάτες, τυροπιτάκια, κεφτεδάκια, τζατζίκια, τυροκαυτερή, γεμιστά μανιτάρια, φλογέρες με ζαμπόν και κασέρι, μελιτζάνες με φέτα και μερικά άλλα.
Όλοι πέφτουν με τα μούτρα, φυσικά, όμως εσύ απλά κάνεις μούτρα στο φαγητό: «Γιαγιάκα μου», εξηγείς, «δεν μπορώ ν’ αφεθώ. Είμαι σε αυστηρό πρόγραμμα διατροφής. Θα φάω λίγο ψωμάκι μαύρο, ο μαύρος, με σαλάτα κι αυτό είναι όλο».
Παίρνεις, λοιπόν, παραμάσχαλα ένα καρβέλι κι αρχίζεις να το τρως με τους ρυθμούς που τρώνε κρέας τα πιράνχας. Επειδή παραείναι σκέτο και δε λέει, υποκύπτεις στον πειρασμό της γαλοπούλας και τρως δυόμιση κιλά- έτσι, για συνοδευτικό.
Έπειτα λίγο τζατζικάκι και πατάτες, μετά- έι, είναι αυτά τα περίφημα κεφτεδάκια της θείας Πόπης;- τρία ψωροκεφτεδάκια για να μη σε πουν ακατάδεκτο, λίγη σαλάτα με μαγιονέζα (light, όμως. Φρόντισες εσύ γι’ αυτό), ένα μπούτι- που θυμίζει αυτά του Μπέιλ- κοτόπουλο και για «σβήσιμο» τις 5 μελιτζάνες με τυρί που περίσσεψαν.
Back at the rehab in Wales. Leg day ? pic.twitter.com/OtpjkWZJdL
— Gareth Bale (@GarethBale11) December 22, 2016
Όλοι στο τραπέζι σου λένε να πιεις λίγο κρασάκι μαζί τους για το καλό.
«Ποτέ!», εξανίστασαι. «Το αλκοόλ παχαίνει».
Ανοίγεις μια κόκα- κόλα Zero που δεν έχει θερμίδες και πίνεις.
Και το 1.5 λίτρο του μπουκαλιού.
Ώρα 19:30, απογευματινό
Μόλις έφυγε και ο τελευταίος συγγενής από το σπίτι, οπότε έφτασε η στιγμή να μαζέψετε. Παράλληλα, όμως, είναι ώρα και για το επόμενο γεύμα σου γιατί- το ’παμε- έχεις πρόγραμμα.
Δεν υποκύπτεις στον πειρασμό του κρέατος αυτή τη φορά κι έτσι τρως ένα κομμάτι στο μέγεθος της Αφρικής ρεβανί κι έπειτα μια Ωκεανία σοκολατόπιτα.
Η μαμά σου σε ρωτάει μήπως θέλεις να σου βάλει μια σόδα για να χωνέψεις.
Έλα Χριστέ και Παναγιά- τι να χωνέψεις; Εσύ έχεις φάει σαν ψαράκι.
Και πιο συγκεκριμένα, σα λευκός καρχαρίας.
Ώρα 22:30, βραδινό
Εδώ είμαστε: τα ’χεις καταφέρει περίφημα όλη μέρα, οπότε πρέπει να καταπολεμήσεις τη βραδινή λιγούρα που σ’ έχει πιάσει εδώ και μερικά λεπτά (από τις 20:01) και να μην αφεθείς. Θέλεις κάτι λιτό για να σε «συνοδεύσει» όσο θα βλέπεις το «Μόνος στο σπίτι» για 63η φορά.
Γι’ αυτό, βάζεις σ’ ένα πιάτο ό,τι απέμεινε από το μεσημέρι- λίγο στήθος κοτόπουλο, 16 κουταλιές ρώσικη, ένα βουνό (μπασμένο, όμως- ας πούμε ο Ψηλορείτης) ρύζι με μανιτάρια, κάνα δυο μελιτζάνες, 11 κεφτεδάκια της θείας- και μασουλάς μ’ ελεγχόμενη λαιμαργία τα πάντα.
Επειδή, όμως, είναι Χριστούγεννα, επιτρέπεις στο τέλος στον εαυτό σου τη μοναδική παρασπονδία της ημέρας: τρως στις 00:30 δύο τελευταία μελομακάρονα κι έναν κουραμπιέ.
Είδες που άμα θέλεις μπορείς να είσαι εγκρατής;
Ώρα 02:00, ύπνος
Ξαπλώνεις στο κρεβάτι με μια εσώτερη ικανοποίηση να σου ζεσταίνει την ψυχή: «Ρε φίλε, το ’πα και το ’κανα. Δεν ξέφυγα».
Η πρώτη σου παρόρμηση είναι να ξαπλώσεις μπρούμυτα, όμως πάσχεις, εμφανέστατα, από το σύνδρομο της εγκύου και διαπιστώνεις πως αυτό δεν είναι εφικτό. Δε βαριέσαι, και ανάσκελα μια χαρά είναι.
Μειδιάς στο σκοτάδι. «Ωραία ήταν», σκέφτεσαι. «Οικογενειακά. Μπορεί να ήταν λιτό το γεύμα, αλλά…».
Πριν ξαπλώσεις, εντελώς απροειδοποίητα, φωνάζεις «ΧΟ-ΧΟ-ΧΟ! Merry Christmas!».
Αναρωτιέσαι πως σου ήρθε αυτό, όμως μετά από λίγο αντιλαμβάνεσαι την πικρή αλήθεια: είσαι ο Άγιος Βασίλης.
Γιατί;
Γιατί φοράς κόκκινες πυτζάμες. Έχεις αφήσει λίγο μούσι.
Και, το κυριότερο, πλέον διαθέτεις και την κοιλιά του.
