Είναι από τις λίγες φορές που ναι, πράγματι αξίζει η κίτρινου χρώματος υπερβολή: ΠΑΣΚΟΣΜΙΟ ΣΟΚ: Δε θα πιστεύετε ποιο αγαπημένο γλύκισμα μικρών και μεγάλων «απειλεί» να μας στείλει στον… τάφο!
Αφού θα δίνατε το κλικ σε μια τέτοια είδηση και μετά από 5, περίπου, παραπομπές (διαβάστε περισσότερα εδώ- τώρα δείτε τη συνέχεια του άρθρου εδώ- αν θέλετε να δείτε πώς τελειώνει η ιστορία πατήστε εδώ- δε σας χάλασε… εδώ θα το διαβάσετε όλο το θέμα- αααα, την πατήσανε πάλι, δείτε περισσότερα εδώ), θα μαθαίνατε πως το φοινικέλαιο που χρησιμοποιείται στη Nutella ίσως να προκαλεί όγκους και να είναι επικίνδυνο για τη δημόσια υγεία.
Η παγωμάρα μετά την ανάγνωση μιας τέτοιας είδησης είναι αναμενόμενη, μιας και όλοι μας έχουμε καταναλώσει, κατά καιρούς, 8 εργοστάσια Nutella, όμως όταν θα περνούσε το πρώτο κύμα άγχους και φόβου, θα σκεφτόμασταν πως…
Πως τούτη η γης που την πατούμε, όλοι μέσα θε να μπούμε. Οπότε, το να μας «ξεκάνει» η Nutella, ίσως και ν’ αξίζει τον κόπο, μιας και θα μιλάμε (προσοχή: ακολουθεί λογοπαίγνιο του θανατά) για τον πιο «γλυκό θάνατο».
Το menshouse εξηγεί το γιατί αξίζει να «πας» από Nutella:
1) Γιατί ήταν πάντα εκεί για σένα: Πόσες φορές δε σηκώθηκες το βράδυ παραπατώντας σαν τυφλοπόντικας με προχωρημένο καταρράκτη και πήγες στην κουζίνα, έβγαλες ένα κουτάλι και έφαγες ολόκληρο του βαζάκι της Nutella, σαν γνήσιος Γκοτζίλας; Σε απογοήτευσε ποτέ η πιο πιστή σου φίλη;
2) Γιατί πήγαινε με όλα: Στο ψωμί; Nutella. Στις φρυγανιές; Nutella. Στην κρέπα; Nutella. Στα μακαρόνια; Nutella (ένα μεθυσμένο βράδυ- μη δίνεις σημασία…). Μπορεί η κόκα- κόλα να έχει το όνομα, όμως η Nutella είχε τη γλυκιά χάρη: πήγαινε με όλα.
3) Γιατί σ’ έβαζε σ’ ευχάριστα διλήμματα: Ήσουν σαν τον προπονητή μεγάλης ομάδας που οι παίχτες του δεν αντιμετωπίζουν κανένα πρόβλημα τραυματισμού- είχες, δηλαδή, κατά το δημοσιογραφικό κλισέ, έναν «ευχάριστο πονοκέφαλο»: Nutella από τη μία, Merenda από την άλλη. Και οι δύο, στα ράφια του σπιτιού σου. Τι διάλεγες; Αναγκαζόσουν να δοκιμάσεις ίση ποσότητα κι από τη μία κι από την άλλη (δηλαδή 3 κουτάκια) πριν αποφανθείς ότι ο νικητής ήταν η…
4) Γιατί σου πρόσφερε μερικές από τις πιο ευχάριστες αναμνήσεις: Θυμάσαι τότε που ήσουν μικρός και γύρισες από το σχολείο, έτρεξες στην κουζίνα και άρχισες να τρως μετά μανίας Nutella; Και μετά επειδή κολλούσε το στόμα σου κι έψαχνες απεγνωσμένα νερό, άνοιξες το ψυγείο και ήπιες δέκα μεγάλες γουλιές… ούζο; Α, ωραία χρόνια- η μάνα σου ακόμα αφηγείται εκείνη την ιστορία που έκανε το σπίτι πρώτα άνω κι εν συνεχεία κάτω.
5) Γιατί έκανε την παιδική σου καρδιά να σκιρτήσει: Γνώριζες, μέχρι εκείνο το ταξίδι του πατέρα σου, τη συσκευασία των 250 γραμμαρίων και των 630. Μια φορά, η μαμά σου είχε φέρει στο σπίτι ένα «τέρας» των 750 και σου είχε φανεί πως μπορείς να τρως για αιώνες (όπου «αιώνας» ένα απόγευμα Τρίτης- ο χρόνος, βλέπετε, είναι σχετικός).
Όλ’ αυτά, όμως, μέχρι να δεις τον μπαμπά σου να επιστρέφει από την Ιταλία με το καλύτερο δώρο στη βαλίτσα του: ένα βάζο 5 ολόκληρων κιλών, το οποίο σ’ έκανε να παραφράσεις Ρασούλη και να τραγουδήσεις «Αχ Nutella σ’ αγαπώ/ και βαθιά σ’ ευχαριστώ/ γιατί μ’ έμαθες και ξέρω/ ν’ ανασαίνω όπου βρεθώ/ να πεθαίνω όπου πατώ/ και να μη σε υποφέρω».
6) Γιατί κάθε φορά είναι σαν την πρώτη φορά: Ακόμα και τώρα. 30, σχεδόν, χρόνια μετά την πρώτη σας «γνωριμία». Σε ηλικία που η μόνη φράση στην οποία μπορεί να σε πει κανείς “παιδί” είναι το «Δες τον τι κάνει. Φέρεται σαν παιδί». Ύστερα από χιλιάδες κρυφές κουταλιές που κατέληξαν στο στόμα σου.
Πάντα και πάντοτε σαν τότε, την πρώτη φορά: όποτε ανοίγεις ένα βαζάκι Nutella, η ίδια αίσθηση, η ίδια προσμονή.
Δηλαδή, κάπως… έτσι: