Μια μέρα μετά τη νέα αιματηρή επίθεση σε σχολείο των ΗΠΑ, αυτή τη φορά στη Φλόριντα, οι μαθητές πήραν το μικρόφωνο και αποχαιρέτησαν τους φίλους τους. Μια συγκεκριμένη είπε τη φράση που πρέπει να εντυπωθεί στο μυαλό κάθε «οπλόκαυλου». I Call BS. Δηλαδή Bullshit. Εν ολίγοις, όλα αυτά που μας λέτε είναι μπούρδες κύριοι της Γερουσίας, κύριοι του Κογκρέσου. Είστε πια ανεπαρκείς. Αυτό όμως που δεν ήξεραν να πουν τα παιδιά αφορά τους ίδιους τους τους γονείς. Η Φλόριντα είναι μια πολιτεία που παρέδωσε πολλές έδρες στον Donald Trump και τον έβαλε στον Λευκό Οίκο. Εκείνοι είναι συνένοχοι και ηθικοί αυτουργοί αυτών των θανάτων. Ακούγεται κακό και κυνικό να λέγεται αυτό σε τόσο ζόρικες περιστάσεις, αλλά είναι η σκληρή αλήθεια.
«Δεν είναι η στιγμή για πολιτική αντιπαράθεση» έλεγαν όλοι οι άνθρωποι του Προέδρου συν αυτώ. Κι όμως, εδώ είναι που λαθεύουν. Όσο η πολιτική είναι αυτή που οπλίζει τα χέρια πνευματικά ανισόρροπων ανθρώπων, τόσο κάθε τέτοια πολύνεκρα δυστυχήματα θα είναι ζήτημα πολιτικής. Το μακελειό στη Φλόριντα ήρθε να προστεθεί σε μια σειρά από προηγούμενα περιστατικά όπως το Λας Βέγκας, το Sandy Hook ή τόσα και τόσα σχολεία παλιότερα ή το Ορλάντο πέρσι. Σε μια χρονιά που η Βρετανία δεχόταν τα πυρά των τρομοκρατών, οι ΗΠΑ συνέχιζαν να σκοτώνουν οι ίδιες τον εαυτό τους. Κι αυτό είναι το πιο εξοργιστικό απ΄όλα.
Να πεθαίνεις από έναν αόρατο εχθρό που βγάζει συνεχώς νέα κεφάλια είναι κάτι που δεν είναι στο χέρι σου. Αλλά να χάνεις ανθρώπους από τα χέρια γνωστών δολοφόνων, από τα χέρια που εσύ ως κράτος όπλισες, αυτό είναι κάτι που δεν χωνεύεται. Οι ΗΠΑ είναι μόλις το 5% του παγκόσμιου πληθυσμού. Είναι όμως το 40% του πληθυσμού της οπλοκατοχής!
Είναι τώρα 10 χρόνια που βρίσκεται στην επιφάνεια της δημόσιας ατζέντας το λεγόμενο gun control. Νόμοι που θα πρέπει να αλλάξουν για να περιορίσουν την κατοχή όπλων. Σε μια χώρα που εξουσιάζεται από το χρήμα, αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ. Δεν έγινε με τον Obama, ο οποίος έκανε τα αδύνατα δυνατά, αλλά βρήκε το Κογκρέσο και τη Γερουσία απέναντι του. Θα γίνει τώρα με τον υποτελή Donald Trump; Η βιομηχανία των όπλων είναι μέρος της βιομηχανίας του πολέμου. Κι έχει άπειρες διακλαδώσεις.
Για παράδειγμα ένας απόστρατος, ένας βετεράνος του Ιράκ, του Αφγανιστάν, νιώθει την ψυχολογική ανάγκη να επιστρατεύσει τις θυσίες που έκανε για να σώσει τους συμπολίτες του. Κι επειδή δεν ικανοποιείται από το παράσημο-υπενθύμιση, παίρνει το όπλο που του έχει δώσει το κράτος το δικαίωμα να διαθέτει και στοχεύει προς οτιδήποτε στρέψει πάνω του την προσοχή. Στην περίπτωση της Φλόριντα βέβαια δεν είχαμε κάτι τέτοιο.
Είχαμε ένα νεαρό για τον οποίο λέγεται ότι είχε διανοητικά προβλήματα, συσσωρευμένο μίσος ετών και μια αίσθηση ότι κανείς δεν τον πήρε στα σοβαρά. Ό,τι κι αν βρίσκεται από πίσω, το αποτέλεσμα είναι ένα. Νεκροί. Αθώοι νεκροί. Άνθρωποι που ξύπνησαν το πρωί με χαμόγελο ή με στενοχώρια και που δεν πρόλαβαν να ζήσουν κάτι παραπάνω.
Θέλετε να αναφέρουμε άλλους αριθμούς; Το 65% των δολοφονιών στις ΗΠΑ σχετίζεται με όπλο. Έχουν καμιά αξία τα στατιστικά; Όχι. Οι άνθρωποι δεν είναι στατιστικές. Ακόμα κι ένας νεκρός το χρόνο από όπλο σε ειρηνικό περιβάλλον είναι τραγικό. Ιδίως όταν πηγάζει από την πλήρη υποταγή ενός έθνους στην βιομηχανία του όπλου.
Η NRA, αρμόδια επιτροπή για την οπλοκατοχή, προβάλλει ως μότο της το δικαίωμα των Αμερικάνων να προστατεύουν τον εαυτό τους. Πώς γίνεται να αποκαλούμε αυτό που συμβαίνει ως προστασία; Πώς γίνεται οι Αμερικάνοι να μην μπορούν να πιουν ποτό ως τα 21 τους και να τους συλλαμβάνουν γι΄αυτό, αλλά να κρίνονται ως ικανοί να διαχειριστούν την ανθρώπινη ζωή; Το περίφημο Gun Control Act του 1968 επιβάλλει το background check κάθε αιτούντος, αλλά είναι τόσο αστεία η διαδικασία ελέγχου που είναι σα να μην υπάρχει. Δεν απαιτείται καμία γνωμάτευση πνευματικής σταθερότητας. Επαφίεται στην απάντηση που θα δώσεις.
Μόνο 12 από τις 50 πολιτείες έχουν κάπως πιο αυστηρές διαδικασίες κι απ΄αυτές μόνο η Καλιφόρνια, το Κονέκτικατ και η Χαβάη τις τηρούν. Παράλληλα με την πολιτειακή ανωμαλία, είναι και το gunshow loophole. Το κενό, το παραθυράκι στο νόμο που απαιτεί το ειδικό δίπλωμα FFL για να πουλάει κάποιος όπλα. Αυτό αφορά ιδιώτες που θέλουν να πουλήσουν το δικό τους όπλο. Αυτό μπορεί να το αγοράσει ο οποιοσδήποτε. Και φυσικά ο ιδιώτης που απλά θέλει να το ξεφορτωθεί, δεν κάνει κανένα κόπο να ασχοληθεί που καταλήγει.
Με όλα τα παραπάνω φτάνουμε σήμερα η Αμερική να μετρά περίπου 90 περιπτώσεις μαζικών δολοφονιών από το 1982 και μετά. Κι αυτό αφορά μόνο τις περιπτώσεις με πάνω από 3 νεκρούς.
Σε μια κοινωνία που ακόμα και τώρα εμφανίζεται μόλις κατά 61% απογοητευμένη από τους νόμους οπλοκατοχής, ποια ελπίδα μπορεί να υπάρχει;