Δεν ξέρω πού βρίσκεστε αυτή τη στιγμή που διαβάζετε αυτό το κείμενο. Δεν ξέρω καν αν μπορείτε να το διαβάσετε και ποια είναι η ευκρίνεια της ατμόσφαιρας στην οποία βρισκόσαστε όταν πατήσατε τον σύνδεσμο του κειμένου. Προφανώς και θα είστε μέσα σε ένα νέφος αφρικανικής σκόνης, η πυκνότητα του οποίου αλλάζει ανάλογα με την περιοχή.
Το σίγουρο είναι ότι όλοι μαζί, εσείς και εμείς, αναπνέουμε εδώ και μέρες μία ωραία λευκοπροτοκαλοκόκκινη σκόνη και ζούμε σε ένα ομιχλώδες τοπίο το οποίο πού και που σπάει με ένα ξέσπασμα βροχής που μετατρέπει το νέφος σε λάσπη.
Λάσπη που πάει και κατακάθεται παντού, δίνοντας στα πάντα την ίδια αίσθηση, ότι παντού υπάρχει το ίδιο φίλτρο sepia. Όλα γύρω μας μία φωτογραφία με το ίδιο φίλτρο. Και στη μέση εμείς να τραβάμε τζούρες κόκκινου αέρα.
Τι θα απομείνει από όλη αυτή την αφρικανική σκόνη όταν με το καλό φυσήξει το αεράκι και την πάρει μακριά μας; Όταν θα χάσουμε αυτό το φυσικό φίλτρο και τις εντυπωσιακές φωτογραφίες, θα μας αφήσει κάτι αυτή η σκονίτσα να τη θυμόμαστε; Ή θα γίνει dust in the wind κυριολεκτικά και μεταφορικά;
Ένα φωτορεπορτάζ από το κοντινό μέλλον ίσως έχει τις απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα.
Δείτε τι θα αφήσει πίσω στο πέρασμά της αυτή η αφρικανική σκόνη και θα τρίβετε τα μάτια σας. Όχι από το πόσο εντυπωσιακές είναι οι φωτογραφίες. Καθαρά λόγω σκόνης.
