Θέμα χρόνου (που υπολογίζεται στον ένα μήνα περίπου) είναι η νομιμοποίηση της κάνναβης για ιατρικούς λόγους.
Οτιδήποτε αφορά τις χαρακτηρισμένες ως «ναρκωτικές» ουσίες είναι ταμπού για τις σύγχρονες κοινωνίες που εδώ και δεκαετίες παρακολουθούν ένα ιδιότυπο «μπρα-ντε-φερ» μεταξύ διαφορετικών επιστημονικών τάσεων και τοποθετήσεων.
Στη δίνη της δαιμονοποίησης που ακολούθησε την απαγόρευση της χρήσης ή της καλλιέργειάς της έπεσε και η κάνναβη. Ένα φυτό… Ας αφήσουμε τις υποκρισίες, ένα φυτό, του οποίου τις ιδιότητες –τις καλές και τις κακές του- τις γνωρίζει πολύ μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού από εκείνο που έχει τα κότσια να το παραδεχτεί ανοιχτά.
Τέτοιου τύπου συμπεριφορές, στρουθοκαμηλισμοί και προσποιητή άγνοια, δεν χωρούν στην ιατρική. Προφανώς υπάρχουν οι διαφορετικές απόψεις, στάσεις ή ερμηνείες, αλλά είναι γεγονός πως ο συσχετισμός δυνάμεων μεταξύ των δύο αντιμαχόμενων μερών έχει αλλάξει.
Για την οικονομία της συζήτησης μπορούμε να περιοριστούμε στη συγκεκριμένη χρήση της κάνναβης και να την απομονώσουμε από εικόνες που ενδεχομένως έχει ή απλά φαντάζεται ή υποθέτει ο κόσμος γι΄ αυτήν. Ο πιτσιρικάς που την… πίνει με τους φίλους του, ο οικογενειάρχης που διατηρεί το ίδιο χούι όταν γυρνάει στο σπίτι ή εκείνος για τον οποίο η «φούντα» θα αποδειχθεί προθάλαμος για άλλες ουσίες δεν έχουν θέση σε αυτήν την κουβέντα. Ούτε οι «άκρες», οι «πεσιματικές» της αστυνομίας, τα κυνηγητά, η «κουλτούρα της χρήσης» και τέτοια πράγματα. Δεν έχει να κάνει με τις καλές ή κακές συνήθειες ή τον τρόπο ζωής του καθενός, αλλά για την αντιμετώπιση μιας ασθένειας. Ίσως όχι τη θεραπεία της, αλλά τουλάχιστον την ανακούφιση από τα συμπτώματά της.
Εδώ μιλάμε για ανθρώπους που κατόπιν διάγνωσης, γνωμάτευσης και συνταγογράφησης, θα μπορούν να λαμβάνουν ένα σκεύασμα ή μέρος του φυτού με κάποια μορφή. Από το πόρισμα που υιοθετεί, όπως φαίνεται, το υπουργείο, προκύπτει πως θα αφορά σε περιπτώσεις ασθενών με AIDS, πολλαπλή σκλήρυνση, επιληψία, καταστάσεις που σχετίζονται με διαχείριση χρόνιου πόνου και άλλες.
Τα υπουργεία Υγείας και Δικαιοσύνης δείχνουν να συμφωνούν ότι το όφελος για τον ασθενή είναι μεγαλύτερο από τις ανεπιθύμητες παρενέργειες. Όπως, άλλωστε, συμβαίνει με όλα τα φάρμακα που κυκλοφορούν εκεί έξω. Η κάνναβη δεν είναι το πρώτο ναρκωτικό (ο καθένας μπορεί να βάλει ή όχι εισαγωγικά στη λέξη) που θα χρησιμοποιηθεί ως φάρμακο. Το ίδιο συμβαίνει εδώ και πάρα-πάρα πολλά χρόνια σε χιλιάδες περιπτώσεις. Και σχεδόν ποτέ δεν έχει αντιδράσει κανείς στη χορήγηση -ας πούμε- μορφίνης σε άτομα που παλεύουν με τον καρκίνο. Κι ας είναι μια ουσία που δεν μπαίνει καν σε σύγκριση σε ό,τι αφορά την τοξικότητά της, τις παρενέργειες και τον κίνδυνο εθισμού για τους χρήστες.
Ακόμη παραπέρα, ουδείς φαίνεται να συγκινείται και να ανησυχεί για το τι περιέχει κάθε δισκίο από ένα σωρό σκευάσματα (αυτά με τις κόκκινες γραμμούλες στο κουτάκι) που καταπίνει με τις χούφτες μεγάλο μέρος του πληθυσμού.
Είναι σχεδόν βέβαιο, όμως, πως η κάνναβη θα αντιμετωπιστεί από πολλούς σαν το θεριό που αφήνεται ελεύθερο και απειλεί την κοινωνία, τη νεολαία, τους θεσμούς ή τα θεμέλια του κράτους. Άσε που ορισμένοι θα ταραχτούν τόσο πολύ που θα καταφύγουν στη γνώριμη λύση των ηρεμιστικών και αγχολυτικών χαπιών που μαζί με τα «λατρεμένα» για δεκαετίες βαρβιτουρικά, ευθύνονται για τους πιο μακάριους «ύπνους» που πήρανε ποτέ.