Όταν κάποτε ο αρρωστοφοβικός Μάκης Ρηγάτος έγραφε τούτο εδώ το πόνημα, ένιωσα ότι είμαστε πολλοί. Ότι δεν είμαι μόνο εγώ που κιτρινίζω στη θέα νοσοκομειακής πόρτας. Ότι δεν είμαι λιπόψυχος που τρέμουν τα πόδια μου όταν τη διαβώ. Το νοσοκομείο είναι αυτό που δεν θα ευχόμουν σε κανένα. Ούτε και για τον πιο αδιάφορο λόγο. Ούτε για εγχείρηση στα κρεατάκια της μύτης. Ούτε για χαρμόσυνο λόγο. Κι αυτή η πεποίθηση μεγαλώνει κάθε φορά που μια δική μου αφέλεια με στέλνει σε αυτούς τους διαδρόμους που μυρίζουν κάτι από ταγκίλα και πόνο. Εκεί όπου η ευγένεια αρνείται να πατήσει το πόδι της και το Κολοσσαίο μοιάζει με μοναστήρι μπροστά σε όσα διαμείβονται. Ειδικά αν μιλάμε για διανυκτερεύον.
Μια απ΄αυτές τις αφέλειες με έστειλε χθες βράδυ σε ένα διανυκτερεύον νοσοκομείο, στο Αλεξάνδρα συγκεκριμένα, και μόλις κατάφερα να ξεπεράσω τον πόνο μου και να κοιτάξω λίγο καθαρά γύρω μου, συνειδητοποίησα ότι αντίκρυζα πολλά γνώριμα πρόσωπα. Συμπεριφορές για την ακρίβεια. Τους ανθρώπους δεν τους είχα ξαναδεί. Αλλά το πως κινούντα και μιλούσαν μου θύμιζε τις – σπάνιες ευτυχώς – προηγούμενες φορές που είχα βρεθεί σε αντίστοιχη θέση.
Η πραγματικότητα είναι ότι ο Ηράκλειτος είχε άδικο. Δεν ρέουν τα πάντα. Κάποια μένουν αναλλοίωτα. Όπως οι τύποι που θα συναντήσεις σίγουρα σε ένα διανυκτερεύον νοσοκομείο.
Όλοι τους βγαλμένοι από τα κατάβαθα της ελληνικής γης. Όλοι τους στην κατηγορία που θα έβαζες και τους συγγενείς που βλέπεις στα οικογενειακά τραπέζια. Όταν σου λένε ότι θα έρθουν γκρινιάζεις. Αν όμως περάσει γιορτή χωρίς αυτούς, ανησυχείς για τον κόσμο που μεγαλώνεις.
Ο γιατρός που τα θεωρεί όλα εύκολες περιπτώσεις.
Σιχαίνεται ξεκάθαρα τη ζωή του που δουλεύει αυτές τις ώρες. Όταν ξεκινούσε πίστευε ότι μετά από ένα χρόνο θα βρει το γραφείο του διευθυντή να τον περιμένει. Τελικά τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν έτσι. Πέρασε ο χρόνος και είναι ακόμα απλός γιατρός. Και βγάζει το άχτι του πάνω σου. Σε κοιτάζει υποτιμητικά σε φάση «εγώ είμαι γιατρός και έχω σούπερ οργανισμό, εσύ παλιοφλώρε έχεις την ανάγκη μου». Εννοείται πως σε αφήνει επίτηδες να ξεροσταλιάζεις στην αναμονή κι ας έχει δει τις εξετάσεις σου από το πρώτο δευτερόλεπτο.
Η γλωσσοκοπάνα μάνα ασθενούς
Είναι σαν εκείνους τους τύπους στα καζίνο που παραμονεύουν στον κουλοχέρη για να σου φάνε τη θέση. Πιάνει κουβέντα σε ό,τι κινείται και ξέρει απ΄έξω κι ανακατωτά τι έχει ο καθένας. Αφού παίζει να σου βγάλει και την διάγνωση μόνη της. Ένα βασικό της χαρακτηριστικό είναι ότι μπαίνει όπου θέλει όποτε θέλει. Τι κι αν έχει πει ο γιατρός ότι θα φωνάξει αυτός όταν είναι…Εκείνη θα μπει στο χώρο των ασθενών και θα κάνει 45 ερωτήσεις. Μέχρι και αν ο γιατρός είχε παραθερίσει κάποτε στην Αμοργό.
Ο κλασσικός παππούς που κάνει κήρυγμα για τα πάντα
«Εγώ είμαι της γενιάς του ’30. Εμείς κάναμε αγώνες. Τότε δουλεύαμε χωρίς τίποτα. Εσείς σήμερα τα έχετε όλα χάρη σε μας». Κάτι τέτοια θα τον ακούσεις να λέει και νιώθεις ότι είσαι σε εκπομπή του Extra 3 που παρουσιάζει ο Φίλιππος Καμπούρης.
Αυτός που δεν θέλει να μιλήσει με κανέναν και για τίποτα. Και αποτυγχάνει.
Σε αυτή την κατηγορία ανήκω κι εγώ. Ειλικρινά, δεν έχω καμία διάθεση να μάθω για την εξέταση ούρων σου κύριε μου. Ειδικά αν την αναλύεις τόσο δυνατά που είναι λες και συνομιλείς με όλο το κτήριο. Ένας τέτοιος τύπος σκέφτεται κάθε δευτερόλεπτο μέσα του «έλα μωρέ, το πολύ πολύ να πεθάνω. Δεν είναι αναγκαίο να μείνω εδώ. Γιατί εδώ σίγουρα θα πεθάνω».
Υπάρχουν δύο βασικά προβλήματα με αυτούς τους τύπους. Το ένα είναι ότι όσο κι αν προσπαθούν, θα ολισθήσουν και θα πιάσουν κουβέντα με τους γύρω τους. Ακόμα και για να κριτικάρουν τους περίεργους. Το δεύτερο και χειρότερο είναι ότι το μέλλον τους θα βρίσκεται στις δύο παραπάνω κατηγορίες.
Η νοσοκόμα που το ρίχνει στο καμάκι
Ίσως να είναι ασκούμενη. Ίσως πάλι να είναι η πιο παλιά εκεί μέσα και να γουστάρει να κάνει πλακίτσα με τους νεαρούς. Και στις 2 περιπτώσεις έχει βάλει στο μάτι τον γιατρό της κατηγορίας νούμερο ένα και του κάνει τα γλυκά μάτια. Μπροστά σε όλους τους ασθενείς. Για εκείνη έχουν σβηστεί από την ύπαρξη εκείνη τη στιγμή. Θέλει απλώς να ρολάρει προς το φλερτ. Να φτύσει ρίμες καλτ Ελλάδας. Να γίνει ο Τάκι Τσαν της σύγχρονης πεσιματικής. Το νοσοκομείο είναι ο μοναδικός χώρος όπου θα δεις μια γυναίκα να κάνει την κίνηση πρώτη.