Γίνεται να αντιπαθήσεις κάποιον πριν τον γνωρίσεις;
Ασφαλώς και γίνεται!
Αν είναι φασίστας. Αν είναι διαχειριστής στην πολυκατοικία. Αν είναι από τους τύπους που φεύγουν από το γήπεδο πριν τελειώσει ο αγώνας.
Υπάρχει όμως κι άλλος λόγος να διαολιστείς με κάποιον πριν καν ανταλλάξετε δυο κουβέντες.
Ο τρόπος που θα σε φωνάξει ή θα σου απευθυνθεί!
Γιατί υπάρχουν κάποιες συγκεκριμένες προσφωνήσεις που σου ματώνουν τ’ αυτιά.
Που σου γυρνάνε τα μάτια ανάποδα -ακόμα κι αν προέρχονται από φίλο και όχι από κάποιον άγνωστο.
Όπως, για παράδειγμα, οι εξής:
«Φίλος»
Φαινόμενο των τελευταίων χρόνων. Μια πραγματική μάστιγα. Το πρόβλημα δεν είναι τόσο η εν ψυχρώ εκτέλεση της κλητικής, όσο η αντικατάστασή της από αυτή την ανυπόφορη ονομαστική. Αυτόν τον απρόσωπο συνδυασμό δήθεν άνεσης με οικειότητα που από πουθενά δεν προκύπτει ότι υπάρχει μεταξύ του τελεμέ που χρησιμοποιεί την προσφώνηση και αυτού που ματώνουν τ’ αυτιά του όταν την ακούει. Άκου, φίλος, όσο με φωνάζεις έτσι, φίλοι δεν θα γίνουμε ποτέ…
«Ψηλέ»
Δεν έχει σημασία το ύψος. Είτε είσαι ο Γκεόργκι Μουρεσάν, είτε είσαι o Ματιέ Βαλμπουενά, για τον μάγκα/cool τύπο που θα σε φωνάξει έτσι δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Ακόμα κι αν ξεστομίζεται με τις καλύτερες προθέσεις και χωρίς την παραμικρή διάθεση να σε προσβάλλει, το «ψηλέ» έχει από μόνο του έναν τόνο ειρωνείας. Ένα (έστω και ακούσιο) χρώμα απαξίωσης. Με αποτέλεσμα -πριν καν διαπιστώσεις ποιος είναι και τι σε θέλει- να είσαι ήδη ημι-στραβωμένος…
«Αγορίνα»
Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με κάτι που είναι ενοχλητικό. Κάτι που μπορεί να εκληφθεί προσβλητικά. Εδώ το θέμα είναι η απόλυτη υποκρισία. Στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, αυτός που χρησιμοποιεί το «αγορίνα» επιχειρεί έναν φιλικό τόνο που δεν αισθάνεται. Μια εκβιαστική οικειότητα. Δεν θέλει να αποκαλέσει τον άλλον κάτι που θα ακουστεί απόμακρο, αλλά δεν του βγαίνει και κάτι πιο ζεστό. Και όπως συμβαίνει πάντα με τις μετριότητες, περνά απαρατήρητο.
«Δικέ μου»
Το ακούς και μπαίνεις επιτόπου σε μηχανή του χρόνου για τη δεκαετία του ’80. Προσπερνώντας την κτητικότητα, που είναι αυτομάτως σπαστική όταν προέρχεται από κάποιον που δεν γνωρίζεις καλά, το «δικέ μου» έχει ένα τεράστιο μειονέκτημα: Σου θυμίζει ότι είσαι μεγάλος! Γιατί την εποχή που το άκουγες παντού γύρω σου (και ενδεχομένως το χρησιμοποιούσες και ο ίδιος) ο Ανδρέας ήταν ο πρωθυπουργός της «αλλαγής», ο Χάλιας και ο Μπίλιας έπαιρναν μάτι τη Βίνα Ασίκη και ο Αναστόπουλος διαφήμιζε το Rexona.
«Μάστορα»
Θα μπορούσε να είναι απλά cult, αν δεν ήταν τόσο εκνευριστικό. Βγαλμένο από μια άλλη εποχή, ακούγεται συνήθως από τύπο που θέλει να το παίξει «παιδί της πιάτσας» ή από 55άρη που έχει άποψη για τα πάντα. Αν και φαινομενικά αφορά συγκεκριμένο επαγγελματικό… κλάδο, μπορεί να απευθύνεται σε οποιονδήποτε: Από ηλεκτρολόγο μέχρι σερβιτόρο -και κυρίως σε ιδιοκτήτη καταστήματος. Δεν υπάρχει καταλληλότερη απάντηση στο «μάστορα» από το μέγιστο απόφθεγμα Ραπτόπουλου: