Μπήκε και επίσημα το καλοκαίρι και για κάποιους συνανθρώπους μας έρχεται η εποχή να πραγματοποιηθούν τα όνειρα που έκαναν τους προηγούμενους 9 μήνες. Ή τουλάχιστον έτσι πίστευαν. Η κατηγορία αυτή των συνανθρώπων μας που δεν είναι ακόμα ενήλικοι αλλά έχουν σταματήσει να είναι και παιδιά.
Βρίσκονται στην τελευταία μετάβαση της ζωής τους πριν τη χρονιά των Πανελληνίων, πριν τη χρονιά η οποία μπορεί να κρίνει πολλά ή και τίποτα. Δεν το ξέρουν ακόμα. Και δεν τους πολυενδιαφέρει. Όπως λέει και ο κύριος Κούλης (και κύριος και Κούλης, ημιεπίσημη προσφώνηση) «τι τον νοιάζει τον 17χρονο αν έγινε το 1963 η δολοφονία του Λαμπράκη». Στα @@ του, μπήκε Ιούνιος και για την στερεοτυπική εικόνα που έχουμε για τον 17χρονο μόνο μία λέξη ακούγεται από το στόμα του.
«ΜΥΚΟΝΟΟΟΟΟΟΟΟΣ!!!!!1»
Δυστυχώς όμως ακόμα μία φορά η πραγματικότητα έρχεται σαν θεριστική μηχανή να κόψει στα δύο τα στάχυα που μεγάλωναν όλον τον χρόνο περιμένοντας το καλοκαίρι να μπουν στο πλοίο και από τον Πειραιά να ταξιδέψουν για το ηλιόλουστο νησί του Αιγαίου.
Αυτή η ρουφιάνα η πραγματικότητα παίρνει κάτι τόσο αθώο όσο ο πόθος του 17χρονου για κώλους, πάρτι και αλκοόλ που ρέει ακόμα και από το καζανάκι της τουαλέτας και το ποδοπατάει, μετατρέποντας την πολυδιαφημιζόμενη εμπειρία της Μυκόνου σε εφιάλτη πολυκοσμίας και κακοσμίας, γιατί όχι;
Αλλά γιατί να καθόμαστε και να το υπεραναλύουμε με εκατοντάδες λέξεις όταν μπορούν να το κάνουν εύκολα μερικές εικόνες. Κάθε μία και χίλιες λέξεις. Και έχουμε 14 άρα έχουμε φτιάξει μία μικρή εγκυκλοπαίδεια. Ευανάγνωστη και ξεκούραστη όμως αφού στην πρώτη πλευρά έχουμε ΜΥΚΟΝΟΟΟΟΟΟΣΣΣΣ!!!! και στη δεύτερη «Νησί των Κυκλάδων με 7 γράμματα, το πρώτο Μ».
Αυτά φαντασιώνεται ότι θα δει ένας 17χρονος στη Μύκονο και αυτά βλέπει στην πραγματικότητα
