Γλεντζές. Που αρνείται να συμβιβαστεί. Αυτός. Στους γάμους. Το καλύτερό του. Ήθελε μόνο να μιλήσει. Συνέντευξη. Λόγια. Είπε πολλά. Μικρόφωνο. Σ’ ένα παγκάκι. Άνθρωπος.
Αυτή θα ήταν η εισαγωγή του Σταύρου Θεοδωράκη αν έπαιρνε ο ίδιος συνέντευξη από τον σημερινό μας «Πρωταγωνιστή», όμως τον γνωστό πολιτικό, πλέον, τον πήρε το Ποτάμι.
Έτσι, ανέλαβε το Menshouse να καλύψει το κενό και να συνεχίσει τις συνεντεύξεις με ανεπίκαιρα πρόσωπα της επικαιρότητας.
Ιδού το αποτέλεσμα:
– Καλησπέρα σας. Είστε ο…;
Ο «Θείος ο Παρέας» ή ο «Θείος ο Νεολαίας».
-Τι κάνετε ακριβώς, δηλαδή; Γιατί σας αποκαλούν έτσι;
Επειδή είμαι αυτός που θα πει πάντα στους γάμους «Εγώ θα κάτσω με τη νεολαία» και μετά θα πάρω μια καρέκλα, θα φύγω από το τραπέζι νούμερο 3 που είναι η θέση μου κανονικά και θα πάω στο 7 που κάθονται όλοι οι πιτσιρικάδες για να κάνω mingling.
-Ορίστε; Τι ακριβώς να κάνετε;
(Δυσανασχετεί) Ωχ μωρέ, πώς το λέτε εσείς οι μεγάλοι… Θα πάω, τέλος πάντων, να «χωθώ», να κάνω νέους φίλους. Mingling, y’ know?
-Μάααλιστα. Έχετε κάποια συγκεκριμένη τακτική; Κάποιες ατάκες που σας βοηθάνε στο mingling σας;
Ναι, αμέ- μετά από τόσα χρόνια στο κουρμπέτι, κάτι έχω μάθει. Πλησιάζω, που λέτε, τα παιδιά, κάθομαι μαζί τους σε χαλαρή στάση με λυμένη τη γραβάτα και λέω «Για πείτε ρε μάγκες, τι νέα;». Και τότε οι μάγκες λένε νέα.
-Με τις κοπέλες; Το ίδιο «τρικ»; «Μαγκιόρες» αυτές, να υποθέσουμε;
Όχι, καμία σχέση- πιο «καμία σχέση» δεν έχει υπάρξει στα χρονικά των σχέσεων. Αν λοκάρω κάτι ενδιαφέρον από θηλυκής άποψης στην παρέα, τότε ξεκινάω τον πλαγιοδανεισμό στο μαλλί προκειμένου να γίνω πιο σέξι φέρνοντας, όσο μπορώ, τα δεξιά στ’ αριστερά και τούμπαλιν.
Μετά, επειδή δε μου αρέσει ν’ ασχολούμαι με τρίχες, την πλησιάζω, πίνω κάνα δυο μεγάλες γουλιές ρετσίνα για να μυρίζει ωραία η ανάσα μου και να γίνω πιο θελκτικός και της λέω ατάκα- θανάτου.
-Η οποία είναι…; Μη μας κρατάτε σε αγωνία, Θείο Παρέα.
“How you doin’?”. Tο ’χω δει στα «Φιλαράκια» κι επειδή με τη νεολαία που κάθομαι είμαστε όλοι μεταξύ μας φιλαράκια… Καταλαβαίνεις.
-Σα να λέμε «Τζόι», δηλαδή. «Απόλαυση».
Δε μου αρέσει να περιαυτολογώ, αλλά αν με δεις να στέκομαι εκεί ανάμεσα στους 18ρηδες στα 65 μου χρόνια, με το κοστούμι μου που χωράει εμένα κι άλλους 3 μέσα (έτσι τα φορούσαμε στα 80s) να έχει πάνω του ψίχουλα από το φαγητό, με γυάλινο βλέμμα από το μεθύσι, «χυμένο» στην καρέκλα μου να τραυλίζω και να μην πετυχαίνω λέξη ούτε στα δύο μέτρα με κυνηγετική καραμπίνα, τότε δύσκολα μου αντιστέκεσαι.
– Άσχημες στιγμές υπάρχουν; Κάποιο απρόοπτο, κάτι που να στραβώνει και να μην πηγαίνει σύμφωνα με το πλάνο;
Ε, εντάξει, μερικές φορές οι κοπέλες δεν εκτιμούν το γεγονός πως τρίβω το πέος μου πάνω στα μπούτια τους όπως χορεύουμε και πηγαίνουν και το λένε στη αστυνομία και τότε περνάω κάνα δυο μέρες στο κρατητήριο. Αλλά ok, δεν τους κρατάω κακία κι ας είναι η μαρτυριάρικη συμπεριφορά τους για τον π#$τσο.
-Πώς τελειώνει, συνήθως, μια συνηθισμένη βραδιά- ένας γάμος, μια βάφτιση, μια γιορτή- την οποία περνάς με τους νεαρούς σου φίλους;
Γνωστά αυτά: μ’ εμένα να ροχαλίζω δυνατά (σε ντεσιμπέλ που καλύπτουν ακόμα και τη μουσική που παίζει στο μαγαζί) και τη πιτσιρικαρία δίπλα μου να γελάει, προσπαθώντας, ταυτόχρονα, να μου ρίξει μικρά κομματάκια κρουτόν στο ανοιχτό μου στόμα.
-Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ που δεχτήκατε να μιλήσετε στο Menshouse. Θέλετε να πείτε κάτι τελευταίο πριν κλείσουμε;
Ναι, θέλω να περάσω ένα μήνυμα: παιδιά, όσο υπάρχουν γάμοι τότε ο Θείος ο Νεολαίας θα είναι πάντα εδώ.
Πάντα. Εδώ.