Εκκεντρικός όσο δεν πάει. Εγωιστής όσο δεν πάει.
Τόσο ώστε ακόμα και το μέρος που βρίσκεται ο τάφος του έχει μια παραπλήσια ονομασία προς τη λέξη selfish.
Selfos λέγεται η περιοχή στην Ισλανδία που κείτεται από το 2008 ο Μπόμπι Φίσερ και η αλήθεια είναι πως το σκακιστικό του διαμέτρημα καταφέρνει να διατηρήσει, έστω και με βαρβάτες χαρακιές, τη μνήμη του.
Λέω «καταφέρνει» μιας και μιλάμε για έναν άνθρωπο που όσο μεγάλωνε, φούσκωνε από μίσος.
Ο αντισημιτισμός ήταν η κορωνίδα της πορείας του προς τον αποδεκατισμό της ανθρώπινης φύσης του. Δικαιολογημένα οι Ισλανδοί του χορήγησαν διαβατήριο εξωγήινου όταν αιτήθηκε άσυλο για να μην προσαχθεί από τις αρχές στις ΗΠΑ ή την Ιαπωνία.
Ο Μπόμπι Φίσερ (αν δεν έχεις ιδέα ποιος είναι, δες το Pawn Sacrifice όπου ο Τόμπι Μαγκουάιρ δίνει μια από τις αξιομνημόνευτες ερμηνείες του) ήταν ένα παιδί θαύμα. Από τα 6 του άρχισε να περιστρέφει τον εγκέφαλο του γύρω από το σκάκι.
Το σκάκι έγινε ο δικός του δορυφόρος. Αφού έκανε το «αγροτικό» του με τους ερασιτέχνες στην τοπική λέσχη κοντά στο σπίτι του, έφτασε στην ηλικία των 13 ετών για να συμμετάσχει στο Rosenwald Memorial Tournament στη Νέα Υόρκη.
Σε αυτό το τουρνουά γεννήθηκε η στιγμή της δικής του καταξίωσης. Τότε που ακόμα και οι πολύφερνοι Ρώσοι τον κοιτούσαν με σεβασμό και έναν μικρό φόβο. Δεν είχε σημασία η ηλικία του.
Στις 17 Οκτωβρίου του 1956, ο Ρόμπερτ Τζέιμς ή αλλιώς Μπόμπι Φίσερ μπήκε μια για πάντα στο πάνθεον του αθλήματος. Μέχρι τότε αποτελούσε έναν ελπιδοφόρο νέο, δύο λέξεις που μπορούσαν να τον εξοργίσουν αφάνταστα και σχημάτιζαν πλέγματα αντιδραστικής παραφροσύνης στον εγκέφαλο του. Μια παραφροσύνη που συνέθετε φαντάσματα μπροστά στα μάτια του.
Η παρτίδα εκείνης της ημέρας έμεινε στην Ιστορία του Σκάκι, αν και ο ίδιος ο Φίσερ δεν την συμπεριέλαβε καν στις 60 κορυφαίες μάχες του. Αν σκεφτεί κανείς ότι γεννήθηκε μεγάλος, τότε μοιάζει λογική αυτή η παράλειψη.
Ο τίτλος Game of The Century δόθηκε από τον Χανς Κμοχ για το Chess Review και η πλειονότητα της κοινότητας των σκακιστών, από τότε μέχρι σήμερα κρίνουν ως υπερβολικό τον χαρακτηρισμό. Ο αγώνας μεταξύ του σπουδαίου Λετονού Ταλ και του Σμίσλοβ θα άξιζε περισσότερο μια τέτοια δάφνη. Ήταν όμως υπερβολή όλο αυτό;
Ο Μπόμπι εκείνη την ημέρα κλήθηκε να αντιμετωπίσει τον Ρόμπερτ Μπάιρν, μεγάλο φαβορί για να κατακτήσει το επόμενο grandmaster και νικητή αρκετών US Open Championships. Ήταν μόλις 13 ετών. Μετά από 38 κινήσεις από τους δύο παίχτες, ο Φίσερ είχε κάνει checkmate.
Ο Μπάιρν έπαιζε με τα λευκά, ο Φίσερ με τα μαύρα. Οι αλγόριθμοι κινήσεων στο κεφάλι του πολλαπλασιάζονταν με γεωμετρική ακρίβεια. Στην 11η κίνηση του παιχνιδιού αντιλήφθηκε την σαφή υπεροχή του. Ο Μπάιρν είχε κάνει το λάθος να κουνήσει το ίδιο πιόνι για δεύτερη φορά.
Λάθος όχι τόσο ως κίνηση, αλλά ως ένδειξη στα μάτια του αντιπάλου. Στο μυαλό του μικρού Μπόμπι η κίνηση καταχωρήθηκε ως δήλωση «αγνοώ ορισμένα πιόνια μου» από τον Μπάιρν. Ίσως η ηλικία του μικρού να τον είχε υπνωτίσει.
Στην κίνηση 17 γίνεται το μεγάλο κόλπο. Ο Μπομπ αποφασίζει να θυσιάσει την βασίλισσα του, έχοντας το βλέμμα του στραμμένο αποκλειστικά στον βασιλιά. Ο Μπάιρν πέφτει στην παγίδα.
Θέτει την αντίπαλη βασίλισσα εκτός του board και τυφλώνεται. Ένας Δούρειος Ίππος από τον Φίσερ. Στην κίνηση 18 ξεκινάει το κατά τους Γερμανούς «zwickmühle».
Ένα διαρκές δίλημμα για τον Μπάιρν, ένα ανηλεές κυνηγητό του βασιλιά για τον Φίσερ, ένας μύλος κινήσεων.
Ο βασιλιάς είχε μείνει καρφωμένος στο κέντρο και ο Μπόμπι πίστευε ακράδαντα το αξίωμα ότι «αν ο βασιλιάς μένει κεντρικά, τότε το να θυσιάσεις ένα σημαντικό πιόνι έχει μεγαλύτερο effectiveness». Όπερ και εγένετο.
Βαθμηδόν, ο 13χρονος auteur του σκακιού κύκλωνε τον αντίπαλο και έπαιζε το μπασκετικό denial. Δεν πήγαινε κατευθείαν στον βασιλιά. Του έσβηνε πιθανές διόδους κατεύθυνσης. Στην κίνηση 38 ο Μπάιρν είχε παραδοθεί. Checkmate και ο Φίσερ απεδείκνυε την στόφα του grandmaster που είχε στο αίμα του.
Δες τις σημειώσεις των κινήσεων του.
Δες εδώ την τελική θέση στα πιόνια των δύο παιχτών.