Καλώς ή κακώς το ΠΑΣΟΚ αποτέλεσε μια ιδεολογία που πέρασε από όλα τα στάδια ακμής και παρακμής, ώσπου έφτασε στο 2012 να μετράει ποσοστό ιστορικό χαμηλό και να παίρνει κάθε φορά την κατιούσα σε εκλογικές αναμετρήσεις. Όλο αυτό δημιούργησε ένα πλαίσιο διαδικτυακού τρολαρίσματος, το οποίο πήρε διαστάσεις Ζέπελιν όταν βγήκε ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Γενάρη του 2015. Φτάσαμε κοντά στο 2017 και το ΠΑΣΟΚ δεν είναι πια ένα αστείο που κάνουμε με τους φίλους μας, που γράφουμε σε ποστ κτλ.
Τα «ΠΑΣΟΚ σώσε μας», «Μόνο ΠΑΣΟΚ» και «Αντρέα ζεις εσύ μας οδηγείς» άφησαν πίσω τους το ένδυμα του αστείου και μπήκαν στον θάλαμο του «μεταξύ σοβαρού και αστείου». Και ένας τέτοιος θάλαμος είναι πάντα προπομπός του νέτου σκέτου σοβαρού.
Το βράδυ του Σαββάτου το KooKoo γέμισε με πράσινους ήλιους και άλλα σύμβολα μιας εποχής που αποδείχτηκε άρμα διάλυσης της ελληνικής οικονομίας με ποικίλους τρόπους. Μια εποχή όμως που εξαγνίστηκε στο πέρασμα του χρόνου, μια εποχή που σα να εξομολογήθηκε και να αφαιρέθηκαν τα κρίματα της μέσα από το χιούμορ της σοσιαλμιντιακής εποχής.
Μια φωτογραφία του Λαλιώτη στην είσοδο, μικρές οθόνες με ομιλίες του Κώστα Σημίτη, πεντοχίλιαρα δραχμές με το πρόσωπο του Αντρέα αντί του Κολοκοτρώνη και έναν πράσινο ήλιο στο πίσω μέρος, σημαίες ΠΑΣΟΚ από το ’90 και φυσικά πορτραίτα του μεγαλύτερου ηγέτη του κόμματος. Σε μια μεγάλη οθόνη έπαιζαν αποσπάσματα από Fame Story, Mission, διαφημίσεις καλτ πλέον, που ανάγονται στο θυμικό ως εποχή ΠΑΣΟΚ. Επιστέγασμα των προεόρτιων οι ιαχές «Αντρέα ζεις εσύ μας οδηγείς», «το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ ενωμένο δυνατό» και φυσικά ο ύμνος.
Κάθε γιορτή, κάθε τελετή τιμής έχει την κλιμάκωση της. Αυτή ήρθε πρώτα με τους Sonata Antartika, που έπαιξαν το Pokemon anthem, το Dragonball anthem και το τραγούδι των Power Rangers για να κλείσουν με το τραγούδι «Μόνο ΠΑΣΟΚ, μόνο λεφτά, ΣΥΡΙΖΑ φάε σκατά». Διαβάζοντας όλα τα παραπάνω είναι πολύ πιθανό να γελάς με ειρωνεία και να εκνευρίζεσαι. Σκέψου όμως ότι οι περισσότεροι που βρέθηκαν εκεί έπεισαν τον εαυτό τους για την πλάκα της κατάστασης και αφέθηκαν ολοκληρωτικά μέσα στις πράσινες ακτίνες του σκοτεινού KooKoo και στην παλίρροια μιας ανάμνησης που δεν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να γίνει τέτοια. Οι περισσότεροι νιώσαμε υπερβατικοί των εαυτών μας, σα να έχουμε πάρει 10 χάπια Ecstasy, χωρίς πραγματικά να τα έχουμε πάρει. Οι μπύρες και η ατμόσφαιρα αρκούσε.
Τα πράγματα ξέφυγαν μια για πάντα από την ατμόσφαιρα της ψυχολογίας και μπήκαν σε τροχιά διαστήματος όταν εμφανίστηκε ο Ανδρεούλης Ευαγγελόπουλος, γνωστότερος ως Εθνικός Σταρ. Ένας άνθρωπος που έξω από τον τηλεοπτικό φενακισμό και σοδομισμό της προσωπικότητας του, ακούστηκε ως ένας πολύ νορμάλ και διαβασμένος άνθρωπος. Το πρόγραμμα του ξεκίνησε με μια αυτοκριτική και μια μούντζα για την ψήφο που έριξε στον ΣΥΡΙΖΑ και μπήκε στο ψητό με το «Θα τον μεθύσουμε τον ήλιο». Η πασοκοβραδιά άγγιξε το ανώτατο σημείο της εκείνα τα λεπτά.
Αν όλα αυτά τα ζούσες εκ των έσω θα σε κινούσε συναισθηματικά όλη αυτή η εν πολλοίς λογική παράνοια της στιγμής, της βραδιάς ολόκληρης. Αν επιχειρούσες να βγεις για ξαναμπείς λίγο στο σώμα σου και να παρατηρήσεις, ίσως αντιλαμβανόσουν ότι ένα μεγάλο μέρος αυτού του πασοκικού ωστικού κύματος δεν πήγαζε ατόφια από την πλάκα. Υπήρχαν πρόσωπα που ένιωθες να εγγράφεται στο πρόσωπο τους η αγαλλίαση της επιστροφής, της επανόδου του ΠΑΣΟΚ.
Κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό. Αρκεί όσοι ονειρεύονται κάτι τέτοιο να το επιδιώξουν με όρους ηθικής, νομιμότητας και εκ διαμέτρου αντίθετους από αυτούς που όρισαν την παράταξη και τη χώρα από το 1996 κυρίως και μέχρι το 2012.
Μέχρι τότε…ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΘΑ ΤΟ ΣΕΒΕΣΑΙ. ΘΑ ΣΕΒΕΣΑΙ!