«Ο Ishiguro έχει αποκαλύψει την άβυσσο κάτω από την ψευδαίσθησή μας ότι είμαστε συνδεδεμένοι με τον κόσμο». Με αυτή την φράση η Σουηδική Ακαδημία υποδέχτηκε τη νίκη του Ιαπωνοβρετανού συγγραφέα για το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Ένα χρόνο μετά την ανακοίνωση της νίκης του Bob Dylan στη συγκεκριμένη κατηγορία, ο Kazuo Ishiguro έρχεται να σηματοδοτήσει μια διαφορετική εκτίμηση του κόσμου γύρω μας.
Η νίκη του Dylan είχε «γραπώσει» τον κόσμο σε μια κατάσταση πρώιμου φόβου, αλλά και πίστης ότι δεν θα νικήσει ο άδικος χαμός που είχε συστηθεί για τα καλά σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Σήμερα, ο Ishiguro παραλαμβάνει το βραβείο σε μια κατάσταση που αναδεικνύει ακριβώς αυτή την ψευδαίσθηση. Ότι είμαστε παρόντες στην ύπαρξη μας, ότι βρισκόμαστε εδώ, ότι τα πόδια μας ριζώνουν σε τόπους. Ένα από τα πιο γνωστά του βιβλία, το Απομεινάρια Μιας Μέρας, ήταν βασικός λόγος για το Νόμπελ. Το μεγάλο ερώτημα του βιβλίου είναι αυτό που ταλανίζει άπειρες φορές κάθε άνθρωπο. «Άξιζε τελικά όλος αυτός ο κόπος;».
Αναρωτιόμαστε διαρκώς, για κάθε μας επιλογή, αν είναι η σωστή. Κι αν στο τέλος μας απογοητεύσει; Κι αν μετανιώσουμε οικτρά; Κι αν χάσουμε κάτι πολύ καλύτερο με την επιλογή που αφήσαμε πίσω μας; Όλα αυτά τα ερωτήματα ο Ishiguro τα εισάγει σε μια ιστορία αγάπης. Σε ένα γερασμένο από την αγωνία και απορία σαρκίο. Αυτό το σαρκίο, το σώμα του μπάτλερ, δεν είναι μόνο ατομικό. Διαβάζεται ανάλογα με τις εποχές. Και για το σήμερα, έχει δυστυχώς μια αρκετά ζοφερή ανάγνωση.
Τρομοκρατικά χτυπήματα. Ανίκανοι ηγέτες. Επικίνδυνοι ηγέτες. Άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους. Συγγενείς που έμειναν πίσω να πονάνε αφάνταστα. Εκείνοι που επέζησαν και σκέφτονται ότι θα ήταν καλύτερα να είχαν πεθάνει από το να ζουν με φριχτές αναμνήσεις. Σε αυτό το απομεινάρι μιας εποχής, ο συγγραφέας και σεναριογράφος σε ταινίες και σειρές είδε να ανταμείβεται ο φαντασιακός του κόσμος. Λίγο από Kafka, κάτι από Marcel Proust, ο γεννηθείς το 1954 στην Ιαπωνία και αναθρεμμένος στο Λονδίνο Kazuo, δεν καταδικάζει συλλήβδην τα παρελθόντα των ψυχών ημών, υμών και αυτών. Ενστερνίζεται όμως την σκέψη ότι το παρελθόν μας έχει πράγματα που δεν πρέπει να διαιωνίζονται ούτε ως διδάγματα, ούτε ως συναισθηματικός αγκιτάτορας. Ας πάνε εκεί που τους αξίζει. Στον κάλαθο των αχρήστων. Αυτό είναι η εποχή μας.
Ένα πράγμα μένει να φανεί στο μέλλον. Αν θα γίνουμε ποτέ ένας ξεθαμμένος γίγαντας!