Με τον χώρο του γκράφιτι είχα μαύρα μεσάνυχτα μέχρι τα 22-23 μου. Εκείνη την περίοδο έτυχε να βρεθώ στον ίδιο επαγγελματικό χώρο με ένα παλικάρι που ένιωθε γεμάτος όταν στεκόταν μπροστά σε έναν τοίχο και του άλλαζε την εικόνα προς το καλύτερο. Σε διάφορες κουβέντες μας αντιλαμβανόμουν πόσο μπορεί να νοηματοδοτήσει την ζωή σου το γκράφιτι. Τόσο αν είσαι αυτός που το γεννά από μέσα του, όσο κι αυτός που το «απορροφά». Ο Dreyk The Pirate είναι ένας πειρατής με όλη την έννοια της λέξης. Κυνηγάει την θαλάσσια περιπέτεια, εμπνέεται από το υγρό στοιχείο και κάνει το αποδομημένο και παλιό της πόλης να μεταμορφώνεται. Να γίνεται ζωηρό, να παίρνει μια ροή.
Από τότε που τον γνώρισα μέχρι σήμερα μπήκε πολύ νερό στ΄αυλάκι. Ο Dreyk έκανε το γκράφιτι κυρίαρχο κομμάτι της ζωής του, αφοσιώθηκε αποκλειστικά σε αυτό και τώρα ετοιμάζει και έκθεση. Μια έκθεση που δεν θα δεις μόνο τον στρουμπουλό του πειρατή. Αλλά και μερικές ακόμα φιγούρες της αφηγηματικής τέχνης του.
Πόσα χρόνια ασχολείσαι με το γκράφιτι και το σχέδιο γενικά;
Γενικά ζωγραφίζω από μικρός, το παραδοσιακό γκράφιτι το ξεκίνησα στο γυμνάσιο και κάπου στο 2003-04 που ξεκίνησα τις σπουδές μου στη γραφιστική, ξεκίνησα αυτό που ο περισσότερος κόσμος αποκαλεί street art.
Πώς έκατσε το προσωνύμιο Dreyk the Pirate;
Τις χρονιές εκείνες, μέσα από το ίντερνετ, έχοντας επηρεαστεί από ένα νέο ρεύμα καλλιτεχνών στην Ευρώπη, που ζωγράφιζαν στο δρόμο ο καθένας το δικό του μοτίβο και αποκαλούσαν αυτό που έκαναν street art, άρχισα και δούλευα στον δρόμο ένα ναυτικό-θαλάσσιο μοτίβο χρησιμοποιώντας στην αρχή μόνο άσπρο και μαύρο. Μέτα από λίγο καιρό άρχισαν να με φωνάζουν γνωστοί μου πειρατή και αποφάσισα ότι θα πρέπει να έχω ένα αντίστοιχο όνομα. Έψαξα για ονόματα πειρατών, βρήκα του Drake, μου άρεσε ηχητικά και έκανα αναγραμματισμό σε Dreyk.
Αν έπρεπε να βάλεις μια ταμπέλα στον εαυτό σου, τι θα επέλεγες; Ιλουστρέιτορ, graphic designer, καλλιτέχνης εν γένει, όλα αυτά μαζί ή τίποτα από αυτά;
Όλα τα παραπάνω, το κάθε κομμάτι είναι διαφορετικό αλλα όλα συνδέονται αν ψάξει κάποιος την δουλειά μου.
Αν παρατηρήσει κανείς τα σχέδια σου, θα δει ότι τείνεις να δίνεις μια στρογγυλάδα στις ανθρώπινες φιγούρες. Αποφεύγεις τις γωνίες. Είναι κάτι που το κάνεις επί σκοπού ή σου βγαίνει αυθόρμητα;
Όχι, μου βγαίνει εντελώς αυθόρμητα. Οι καμπύλες ήταν πάντα οι αδυναμία μου και στον δρόμο για κάποιο λόγο ζωγραφίζονται γρηγορότερα.
Κάτι άλλο που έχω δει είναι ότι αποδίδεις στα αντικείμενα ανθρώπινες ιδιότητες. Μάτια, χαμόγελο. Έχεις αυτή την παιδική ανάγκη που έχουν ορισμένοι άνθρωποι, να αντικρύζεις τη συνεννόηση και το ανθρώπινο στο κάθε τι;
Σε μία φάση είχα ξεκινήσει να σχεδιάζω σειρές αντικειμένων με χαρακτηριστικά, σαν εγκυκλοπαίδεια χαρακτήρων αλλά για κάποια στιγμή λόγω φόρτου εργασίας το πάγωσα. Η παιδικότητα που βγάζω στα σχέδια μου, επίσης βγαίνει αυθόρμητα. Νομίζω ότι είναι από τα κύρια χαρακτηριστικά μου.
Όταν κάνεις γκράφιτι σε έναν τοίχο, το κάνεις μόνος ή πας με παρέα;
Στα περισσότερα θα παρατηρήσεις ότι έχω παρέα, αλλά πάω και μόνος. Γενικά προτιμώ με παρέα στον δρόμο, είναι λιγότερο αγχωτικό και περνάει πιο ευχάριστα η ώρα της διαδικασίας.
Υπάρχουν συγκεκριμένες ώρες που πηγαίνεις στον τοίχο που στόχευσες;
Παλιότερα πήγαινα βράδια συνήθως, για τους λόγους ότι με βόλευε βράδυ. Από ένα σημείο και μετά προτιμούσα τις πρωινές ώρες, γιατί βγάζεις ωραίες, καθαρές φωτογραφίες και κινείς λιγότερες υποψίες. Σαν να δείχνεις ότι αυτό που κάνεις δεν είναι παράνομο.
Έχει τύχει ποτέ να σου την πέσει κανένας αστυνομικός την ώρα που βάφεις με σπρέι;
Αρκετές φορές. Χωρίς ποτέ να έχω κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα, ίσως γιατί στάθηκα τυχερός και σε εντάξει άτομα. Ίσως γιατί προσέχω συνήθως τα μέρη που διαλέγω να ζωγραφίζω. Και συνήθως αυτά τα μέρη είναι είτε πολύ μουτζουρωμένα, είτε εγκαταλειμμένα. Ποτέ σε καθαρά.
Έχεις απογοητευτεί ποτέ από κάτι που έκανες; Σου βγήκε ποτέ ένα «ωχ,τι μαλακία έχω κάνει εδώ»;
Συνέχεια! Με το γκραφίτι έμαθα όταν υπάρχει μια ατέλεια να βρίσκω τρόπο και να την μετατρέπω σε κάτι. Τώρα γενικά θεωρώ ότι σαν τους περισσότερους καλλιτέχνες, πολλές φορές αυτά που σχεδιάζω, δεν με ικανοποιούν 100% προσωπικά, αλλά είναι λογικό να συμβαίνει αυτό. Αλλιώς πως θα γίνεις καλύτερος;
Τι δυναμική βλέπεις στη σκηνή της Ελλάδας στο κομμάτι του γκράφιτι;
Η Ελλάδα είχε ανέκαθεν τρομερά καλή σκηνή γκραφίτι, απλά παλιά δεν υπήρχε το ίντερνετ να την αναδείξει με κάποιο τρόπο. Λογικό δεν είναι;
Υπάρχουν παιδιά από τον χώρο με τους οποίους μοιράζεστε ιδέες και συμβάλλουν σε κάποιο σχέδιο σου ή το αντίστροφο;
Πάντα υπάρχουν κάποιοι καλλιτέχνες που έχω λίγη παραπάνω χημεία και μερικές φορές θα βγω μαζί τους για να ζωγραφίσουμε ή απλά να πιούμε έναν καφέ και να ανταλλάξουμε απόψεις.
Η επιδραστικότητα των κόμιξ σε τι βαθμό βρίσκεται στην έμπνευση σου και εν τέλει τα όσα σχεδιάζεις;
Όσο παράξενο και να ακουστεί, ποτέ δεν ένιωθα ιδιαίτερη έλξη στα κόμιξ. Για κάποιο λόγο βρίσκω έμπνευση από άλλα πράγματα, όπως η κλασσική ή μοντέρνα ζωγραφική ή το να δω μια ταινία.
Είναι κάτι που θα ήθελες να επεκτείνεις τον σχεδιασμό σου;
Φυσικά, είναι ένα κάρο πράγματα που δεν έχω δοκιμάσει ή πάντα θα υπάρχει περιθώριο για βελτίωση του σχεδίου μου. Σιγά-σιγά όλα.
Προσφάτως έγινε ντόρος με το γκράφιτι στα Σεπόλια για τον Αντετοκούνμπο. Όταν το είδες τι σκέφτηκες; Είναι από τα έργα που θα ήθελες να είχες κάνει; Υπάρχει κάτι που έχεις δει και είπες «Ω, ρε φίλε, θα ήθελα να κάνω κάτι τέτοιο»;
Η δουλειά που αναφέρεσαι είναι του Same84, ένας artist που θεωρώ χρόνια απόλυτα πειθαρχημένο στρατιώτη commissions. Όχι δεν ζήλεψα, αλλά το θαύμασα όταν το είδα και δεν θεωρώ πως εγώ θα μπορούσα να το κάνω. Δουλεύω καλώς ή κακώς σε αρκετά συγκεκριμένο μοτίβο, οπότε σκέψου πως θα σχεδίαζα τον Αντετοκούνμπο! Γενικά πάντα θαύμαζα τα μεγάλα murals σε προσόψεις κτηρίων.
Ξέρω ότι μέχρι και πριν λίγο καιρό δούλευες ως γραφίστας σε περιοδικά και έντυπες εκδόσεις. Είναι κι αυτό μέρος του «θυσιάζω πράγματα» κομματιού που απαιτεί να αγαπάς κάτι τόσο πολύ;
Όχι ακριβώς, η γραφιστική με συντηρούσε, ήταν το επάγγελμα μου οπότε έβαζα το καλλιτεχνικό κομμάτι σε δεύτερη μοίρα. Από το καλοκαίρι του 2016 προσπαθώ για πρώτη φορά να το φέρω σε πρώτη, κάτι που είναι αρκετά δύσκολο μεταβατικά αλλά προς το παρόν πάει καλά.
Το κόνσεπτ της έκθεσης σε έναν κλειστό χώρο είναι κάτι που πιστεύεις ότι ταιριάζει στο γκράφιτι ή τα βλέπεις ως ελεύθερα άλογα που τρέχουν στα λιβάδια;
Το παραδοσιακό γκραφίτι είναι από την γέννηση του προορισμένο να είναι στον δρόμο. Τώρα, το να εκθέτεις σε galleries είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Δεν φυλακίζεται κάτι, απλά θεωρητικά, δημιουργείς έργα που τεχνικά, ίσως σου παίρνουν λίγο παραπάνω χρόνο και κόπο να τα δημιουργήσεις (από κάτι που θα έφτιαχνες στο δρόμο) και στη πορεία τα αγοράζουν κάποιοι που τους εκφράζει η τέχνη σου. Στον δρόμο, αυτό που φτιάχνεις, είναι καθαρά για όλους, σαν μια ανεξάρτητη γκαλερί που είναι ανοιχτή όλο το 24ωρο. Μόνο που κανείς δε θα σε πληρώσει για το έργο σου (το οποίο στη πάροδο του χρόνου θα φθαρεί ή θα καταστραφεί), απλά διαφημίζεις τη δουλειά σου.
Στην Ελλάδα υπάρχουν φεστιβάλ που συμμετέχεις ή διαγωνισμοί;
Υπάρχουν πολλά φεστιβάλ που γίνονται, αλλά προσωπικά συμμετέχω πολύ σπάνια σε κάτι τέτοιο. Όχι γιατί τα σνομπάρω, απλά ποτέ δεν είμουν της φάσης αυτής, προτιμώ να ζωγραφίσω στο δρόμο. Και σε διαγωνισμό αν δω κάτι ενδιαφέρον, σίγουρα θα χαρώ να συμμετέχω.
Εκτός από τις εκθέσεις που μπορείς να κάνεις, ποιος άλλος τρόπος βιοπορισμού υπάρχει αν η μόνη σου απασχόληση είναι αυτό;
Γενικά είναι κάτι πολύ δύσκολο βιοποριστικά γιατί δεν έχεις ένα σταθερό εισόδημα όπως ο μισθός αν δούλευες κάπου. Προσωπικά προς το παρόν αναλαμβάνω κάποια γραφιστικά freelance, εικονογραφήσεις και commissions όπως τοιχογραφίες, και όποτε βρω χρόνο, δουλεύω κάποια έργα και πουλάω τυπώματα στο shopμου. Θέλει να είσαι συνεχώς σε μια εγρήγορση, να παράγεις και να κάνεις συνεχώς πράγματα.
Γενικά είμαι της άποψης ότι όπου η τέχνη φθείρεται από τα καθημερινά και τα λογιστικά χάνει κάτι από τη μαγεία της. Πιστεύεις ότι η τέχνη αυτού του είδους μπορεί να φέρει την ταμπέλα «επάγγελμα»;
Καταρχάς για μένα όλα τα επαγγέλματα είναι τέχνη. Από εκεί και πέρα, εν μέρη καταλαβαίνω αυτό που λες, γιατί κάποιες φορές ίσως χρειαστεί να δουλέψεις κάτι που δεν σ’αρέσει πραγματικά (ή για οποιοδήποτε λόγο σε χαλάει) αλλά όλα είναι θέμα προοπτικής. Φυσικά και μπορεί να είναι επάγγελμα, αφού γίνεται πόσους αιώνες τώρα. Κάποτε ζητούσαν από τους Χ ζωγράφους πορτραίτα για κάποιον, τώρα σε φωνάζουν να κάνεις ένα Χ commission για ένα event. Απλά όπως και τότε, κάποιοι είναι περισσότερο αναγνωρίσιμοι από άλλους που ίσως με την πάροδο χρόνων γίνουν.
Η μορφή τέχνης που ασχολείσαι δεν γίνεται να μπει στα κιτάπια της πίεσης και του «πρέπει να το τελειώσω σήμερα» τρόπου σκέψης. Έχεις πιάσει τον εαυτό σου να μπαίνει σε καθεστώς πίεσης και τελικά να μην σου αρέσει το αποτέλεσμα;
Κάποιες φορές χρειάζεται και η πίεση αυτή γιατί αλλιώς μπορεί να δουλεύες κάτι για απροσδιόριστο χρόνο και να χανόταν η μπάλα. Σίγουρα έχουν υπάρξει στιγμές που δεν θα είσαι 100% ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα ή να αγχωθείς να προλάβεις εντός deadline αλλά δεν είναι τόσο τραγικό όσο το σκέφτεσαι, απλά το βρίσκεις στη πορεία.
Αν ερχόταν ένα παιδάκι και σου ζητούσε να το διδάξεις, θα το έκανες; Το λέω με την έννοια αν φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε ένα τέτοιο ρόλο.
Πραγματικά δεν ξέρω αν θα το είχα! Υπάρχουν όμως ήδη καλλιτέχνες που το κάνουν καλά, όπως ο RTMone και η Νάντια από το Imaginary Rooms.
Η διασταύρωση των τεχνών είναι μια προοπτική στο μυαλό σου; Να κάνεις για παράδειγμα μια έκθεση που δίπλα σε κάθε έργο σου θα υπάρχει ένα ποίημα ή οι ήρωες του Dreyk να απεικονίζονται σε μια ταινία ή να αποτελούν το σκηνικό μιας παράστασης;
Γιατί όχι; Κάποια περίοδο έφτιαχνα beats και μου το είχαν προτείνει κάποιοι φίλοι, αλλά δεν έβρισκα αρκετή σύνδεση. Ίσως κάποια άλλη στιγμή, δεν ξέρω!
Αν αφήσουμε στην άκρη το οικονομικό κομμάτι. Ξυπνούσες αύριο και είχες πολλά λεφτά. Θα αναζητούσες στο εξωτερικό μόνιμη εγκατάσταση και αναγνώριση της έκφρασης σου ή θα επέμενες στο εδώ;
Ωραία θα ήτανε να συνέβαινε κάτι τέτοιο, το πιο πιθανό να τα επένδυα με κάποιο τρόπο στη τέχνη μου. Χωρίς να λέω ποτέ, δεν νομίζω ότι θα αναζητούσα να φύγω εκτός Ελλάδας, για τον λόγο ότι αν ήθελα θα το είχα ήδη κάνει. Αναγνώριση αποζητώ και πάντα θα αποζητώ, είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό.
Για το τέλος, πού μπορούμε να βλέπουμε νέες δουλειές σου και με τι τρόπο μπορεί κάποιος να αγοράσει κάτι που έφτιαξες;
Μπορεί να κάνει like και να επικοινωνήσει στη σελίδα στο Facebook(facebook.com/dreykthepirate) ή στο Instagram(instagram.com/athenean.sailor ). Επίσης έχω ένα shop online(dreykthepirate.bigcartel.com) όπου έχω prints και διάφορα. Και το www.dreykthepirate.net.
Infos Έκθεσης:
Dreyk the Pirate – “Sincerely yours”
Solo exhibition show
Διάρκεια: Από 6 Απριλίου 2017 έως 29 Απριλίου 2017
Εγκαίνια: 6 Απριλίου 2017, 20.00
Τρί., Πέμ., Παρ. 10:00–14:00 – 18:00 – 21:00
Tετ., Σάβ. 11:00 – 15.00
7 & 8 Απριλίου: 12.00 – 21.00
9 Απριλίου: 12.00 – 19.00
Τοποθεσία: Art Zone 42, Λ. Βασ. Κωνσταντίνου 42, Αθήνα, Τηλ.: 210 7259549 | www.artzone42.gr