Ο Μάθιου Πέρι και ο Πολ Ραντ έχουν πολλές διαφορές. Για παράδειγμα η καριέρα τους. Του ενός είναι μονίμως φθίνουσα, του άλλου μονίμως αύξουσα. Υπάρχει όμως ένα στοιχείο που τους ενώνει μέσα από τη συνύπαρξη τους στα Φιλαράκια. Είχαν κι οι δύο το χιούμορ ως πρώτη άμυνα και πρώτη επίθεση. Όχι μόνο οι ρόλοι τους. Στην πραγματικότητα. Στην εποχή τους βέβαια ο αστείος τύπος δεν ήταν αυτός που έπαιρνε τη δόξα, που αναγνωριζόταν, που τον προτιμούσαν οι γυναίκες. Σήμερα τείνει να γίνει ο απόλυτος κυρίαρχος.
Ο κινηματογράφος έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο σε αυτή την αλλαγή. Δεν είναι μόνο ότι οι αστείοι έγιναν σέξι. Είναι κι ότι οι σέξι άρχισαν να ρέπουν προς την αστεία τους πλευρά. Το δίπολο Τζέιμς Φράνκο-Σεθ Ρόγκεν είναι το πιο χαρακτηριστικό. Η στάθμιση των ηρώων της Marvel ακόμα ένα. Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, Κρις Έβανς, Κρις Χέμσγουορθ δεν είναι απλά οι ωραίοι με τα καλογυμνασμένα σώματα. Είναι τύποι που με την αίσθηση του χιούμορ τους ξεδιπλώνουν το βάθος της ψυχής τους.
Ο Πολ Ραντ δεν είναι ακόμα ένας κρίκος σε αυτή την αλυσίδα. Είναι ο κρίκος που κλείνει την αλυσίδα. Είναι αυτός που συνδέεται με τον πρώτο. Κλείνει έναν κύκλο, χωρίς να τον τελειώνει. Ίσα ίσα. Του δίνει μεγαλύτερη διάρκεια. Η επιλογή του για να κάνει τον Ant-Man δεν είχε φαινομενικά λογική. Κι ίσως 5 χρόνια πριν να μην τον σκέφτονταν καν οι υπεύθυνοι.
Όμως ο χρόνος είναι ο μεγάλος σοφός και ξέρει πότε πρέπει να έρθει το κάθε τι. Και με τον Πολ Ραντ έχει διπλό όφελος. Για το κοινό και για τον ίδιο. Γιατί του άπλωσε την ευκαιρία σε μια εποχή της ζωής του που είχε εμπλουτίσει την εμπειρία του, τα βιώματα του, άρα και την προσωπικότητα του.
Κι αν βάλει κανείς δίπλα δίπλα το ξεκίνημα του με το παρόν του θα δει πως δεν είναι τόσο αταίριαστα. Το πιο πιθανό είναι αυτό που συμβαίνει σε όλους. Μια σειρά από στιγμές, ημέρες, χρόνια, εμπειρίες που μας παρουσιάζονται λειτουργούν ως σκαλοπάτια. Μας προετοιμάζουν για κάτι που θα έρθει και δεν το βλέπουμε ακόμα. Μας μετατρέπουν σε ικανούς για να πάρουμε την ευκαιρία. Όχι έτοιμους. Έτοιμοι δεν είμαστε ποτέ. Αλλά ικανοί.
Ακούγεται κάπως μοιρολατρικό και αφημένο παντελώς στα κελεύσματα της ζωής, λες κι είναι μια θεά που μας κρατάει σαν μαριονέτες. Αν ρωτήσεις τον Πολ Ραντ θα σου πει ότι δεν βρίσκει λόγο να διαφωνήσει τρελά με αυτό. Όπως κι αν σου έρχεται κάτι, είτε το κυνηγάς είτε σε κυνηγάει, σημασία έχει πως θα το ξεζουμίσεις για να ικανοποιηθείς.
Για να το κάνω πιο συγκεκριμένο, ο Πολ δούλεψε στο ξεκίνημα της επαγγελματικής του ζωής ως dj σε εκδηλώσει μπαρ μίτσβα. Είναι τεράστιο το λογικό άλμα απ΄αυτό στον Ant-Man. Κι όμως υφίσταται. Όντας κι αυτός Εβραίος, από γονείς Εβραίους Βρετανούς, ο Πολ Ραντνίτσκι (το επώνυμο άλλαξε σε Ραντ από τον παππού του), ασπάστηκε αρκετά αυτό το δόγμα από μικρός. Μεγαλώνοντας άλλαξε απόψεις και ασπαζόταν μόνο το χιούμορ.
Από τη στιγμή που αποφάσισε να γίνει ηθοποιός ήξερε ποιος θα ήταν. Το Comedy Central σχημάτισε τον χαρακτήρα και την ικανότητα του. Έναν χαρακτήρα που δεν μπαίνει εξ ανάγκης στο κλισέ που λέει ότι οι κωμικοί έχουν ανίκητα σκοτάδια. Ο Πολ Ραντ έχασε τον πατέρα του από αρρώστια πολύ μικρός. Αυτό καθόρισε πολλά μέσα του. Η επαφή του με τον θάνατο τον έκανε να του γυρίζει την πλάτη. Να μην σπαταλά ιδιαίτερη σκέψη. Μετά στα 24 του είδε τον κολλητό του Τζάστιν να πεθαίνει. Άλλο ένα ισχυρό γεγονός.
«Δεν με ξαφνιάζει τίποτα. Νιώθω απλώς ότι είμαι σε μια πολλή αργή πορεία προς την καταστροφή του σώματος και του μυαλού μου. Το σώμα μου είναι σαν ένα κάστρο από άμμο. Αντέχει λίγα κύματα.»
Ίσως αυτή η θεωρία να απελευθερώνει τον Ραντ από την εμφανή γήρανση και το άγχος αυτής. Ο τύπος είναι ίδιος εδώ και 15 χρόνια. Και – κρατήσου – είναι κοντά 50 ετών. Έκλεισε τα 49 τον Απρίλιο που μας πέρασε. Σε αυτή την ηλικία απέκτησε για πρώτη φορά στη ζωή του το λεγόμενο six-pack. Ο ρόλος του Ant-Man έφερε τελικά το χιούμορ πιο κοντά στην εξωτερική εμφάνιση!
Ένα χιούμορ που το εφαρμόζει σε συνεντεύξεις όπως αυτή.
Ή σε πρώτα ραντεβού. Εκεί όπου θεωρεί πως το να πεταχτεί από ένα αμάξι εν κινήσει είναι κάτι που θα εκτιμήσει η κοπέλα και θα το εκλάβει ως καλό χιούμορ.
Ή στα παιδιά του.
Ο Ραντ μπορεί να μη δείχνει συχνά άλλες του πλευρές, αλλά όταν το κάνει καταλαβαίνει κανείς που φτάνουν οι ψυχικές του διακλαδώσεις. Αρκεί να δεις το The Cider House Rules, Diggers. Έχει παίξει μέχρι και τον Άμλετ στο Broadway σε σκηνοθεσία Μπεν Κίνγκσλεϊ. Έχει δεχτεί φιλί στο στόμα από τον Τζακ Νίκολσον σε γυρίσματα ταινίας. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι άλλο που να μην το έχει κάνει με τον δικό του μοναδικό τρόπο.
Το ότι στο Infinity War όλοι στάθηκαν στην απουσία του Ant-Man είναι κάτι που πιστώνεται στον Πολ Ραντ. Και το καλύτερο μέλλον για τους αστείους τύπους επίσης του χρεώνεται.