Δεν ξέρεις που είσαι- δεν μπορείς να δεις τίποτα. Είναι τόσο σκοτεινά σ’ αυτό το αχανές δωμάτιο, που κάθε βήμα σου σβήνει σε μικρά, απτά κομμάτια ερέβους. Έχεις προτάξει τα χέρια σου και τα κουνάς πανικόβλητος στα τυφλά, ελπίζοντας να βρεις έναν διακόπτη, κάτι.
Οι τρίχες στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου και του σβέρκου σου έχουν ανασηκωθεί. Δεν ακούγεται τίποτα άλλο παρά μονάχα μία βρύση που στάζει. Και, ίσως, οι χτύποι της καρδιάς σου που έχουν αυξηθεί επικίνδυνα.
Σίδερο- βρίσκεις ένα σίδερο. Πιάνεσαι. Αρχίζεις να ψηλαφείς. Είναι ένα… κάθισμα; Κάτι τέτοιο. Χωρίς να ξέρεις το γιατί, κάθεσαι και σφίγγεις τα χέρια σου ολοένα και περισσότερο στην προστατευτική μπάρα.
Αίφνης, ακούγεται ένα σαρδόνιο χαμόγελο: “Here’s Jooooooohny”, τσιρίζει παρανοϊκά ο Τζακ Νίκολσον στην «Λάμψη» και πριν το καταλάβεις, το τραινάκι ξεκινά. Παντού στο χώρο υπάρχουν μεγάλες οθόνες.
Βλέπεις το πρώτο φιλμ του είδους- διάρκειας μόλις ενός λεπτού. Έχει γυριστεί το μακρινό 1895 και λέγεται “The Execution of Mary, Queen of Scots”. Έπειτα, το περιβόητο «Εργαστήρι του Δόκτορος Καλιγκάρι». Το “Nosferatou”, το απαύγασμα του εξπρεσιονισμού. Τα τερατωδώς ελκυστικά “Freaks” που για έναν ανεξήγητο λόγο ρίχνουν αισθητά τη θερμοκρασία του σώματός σου κάτω από το μηδέν.
Στην εικόνα πάνω δεξιά, ο Norman Bates και το διάσημο μαχαίρι του κόβουν την ανάσα στο «Ψυχώ». Το κοριτσάκι του «Εξορκιστή» γυρίζει το κεφάλι του σε αφύσικες γωνίες και μετά σε κοιτά με τα πυρετικά του μάτια μειδιώντας.
Η Κάθι Μπέιτς τσακίζει με μια τεράστια βαριοπούλα τα πόδια του Τζέιμς Κάαν στο “Misery” προκειμένου να μη φύγει από κοντά της. Ακολουθεί η ακινησία του Χάνιμπαλ στη «Σιωπή των Αμνών», συνοδευόμενη από κλασική μουσική και την ερώτηση «Σώπασαν τώρα οι αμνοί, Κλαρίς;»,
Το κομμένο κεφάλι στο “Se7en” μπροστά στα εμβρόντητα μάτια του Μπραντ Πιτ και το κοριτσάκι χωρίς πρόσωπο στο “The Ring”.
Τέλος, μία κοπέλα που βγαίνει από ένα άρρωστο δάσος και περπατά προς το φεγγαρόφωτο, προσπαθώντας να ξεφύγει από το δαίδαλο της μαύρης μαγείας στο “The Witch”.
Τα βλέπεις όλα σαν μαγεμένος, πετρωμένος από το φόβο. Δε θέλεις να κοιτάς- όχι όσο βρίσκεσαι σ’ εκείνον το χώρο, τουλάχιστον- όμως τα μάτια σου δε σε υπακούν και κοιτάζουν.
Το κάθε τι. Την κάθε αποκρουστική λεπτομέρεια. 122 χρόνια παράνοιας και κινηματογραφικού τρόμου.
Το τρενάκι σου χτυπάει σ’ έναν τοίχο και σταματά.
Μέσα στο σκοτάδι, ένα χέρι σε αρπάζει απότομα από το λαιμό.
Αφήνεσαι και περιμένεις το τέλος.
Τα φώτα ανάβουν.
Μπου.
A History of Horror from Diego Carrera on Vimeo.