Ένα από τα πιο κλασσικά κείμενα στο διαδίκτυο είναι για φινάλε σειρών και πόσο πολύπλοκα ήταν, πόσο mindblowing, πόσο ανέβασαν το επίπεδο ή πόσο ξενέρωσαν τους φανς. Το Sopranos και το Lost είναι δύο στάνταρ συμμετοχές. Ε, αν σε δέκα χρόνια εξακολουθούν να γίνονται τέτοιες λίστες, νομίζω το πρώτο που θα πρέπει να σκέφτονται όλοι είναι το The Leftovers.
Μια σειρά που με την πρώτη της σεζόν μπέρδεψε πολύ το κοινό για το τι ήθελε να κάνει. Μια σειρά που στην δεύτερη και στην τρίτη σεζόν έβγαλε στη φόρα όλα της τα εγγενή πλεονεκτήματα, όπως ορίστηκαν από τη δυναμική του σεναρίου και το καστ. Το φινάλε του The Leftovers προσέφερε ένα βάθος και μια ευρύτητα που σε ελάχιστες περιπτώσεις έχουμε ξαναδεί στο παρελθόν. Και πιθανότατα θα τα δούμε αρκετά πιο συχνά στο μέλλον. Αλλά προς το παρόν το δημιούργημα του Λίντελοφ (Lost calling) και του Περότα είναι ένα σημείο αναφοράς για πολλά πράγματα.
Πρωτίστως για το γεγονός ότι δεν μπορεί να μπει πλήρως σε κανένα καλούπι. Είναι μια κοσμική αναπαράσταση; Είναι μια εσχατολογία; Είναι δράμα; Είναι sci fi; Είναι πνευματιστικό; Ό,τι κι αν πεις από αυτά μέσα θα πέσεις για το The Leftovers.
Βάζω μια άνω τελεία εδώ (Όχι, όντως βάζω μια άνω τελεία. Αν δεν τη βλέπεις είναι γιατί δεν έχω ιδέα πως μπαίνει η άνω τελεία. Γι΄αυτό στο δηλώνω). Το Lost έπαιξε σημαντικό ρόλο στο να εξελιχθεί με τέτοιον τρόπο η σειρά του HBO και να αποκτήσει μια πολύ μεγαλύτερη υπόσταση σε σχέση με το αποτύπωμα του πρώτου κύκλου. Ο Λίντελοφ έμαθε απ΄τα λάθη του εκεί και αποφάσισε να αφήσει την ίδια την ιστορία να τον οδηγήσει. Το legacy του Lost του είχε βάλει βάρος για το φινάλε. Μιλώντας στο Variety είχε πει ότι το έψαξε πολύ, για να ικανοποιήσει το κοινό. Τούτη τη φορά δεν υπήρχαν συνδιαλλαγές αυτής της μορφής με το κοινό. Το Leftovers είχε μπει σε μια ρότα που δεν θα υπέκυπτε.
Ο τρίτος κύκλος τοποθετεί την Αυστραλία στο επίκεντρο. Έχει τόσο μεγάλα κενά στην γεωγραφία της αυτή η χώρα που μπορεί να κατακλυστεί από πνευματισμό και άυλες έννοιες. Λες και οι μεγάλες πολυκατοικίες και οι ουρανοξύστες οδηγούν σε ασφυξία τα φάσματα. Λες και εξωθούν τις άλλες διαστάσεις να ζήσουν στην ερημιά, στη σαβάνα ή τη ζούγκλα.
Ο Κέβιν Γκάρβι ο πρεσβύτερος έχει βρεθεί στο down under και αναζητά τον τελευταίο Αβορίγινα μιας συγκεκριμένης φυλής. Ουσία της αναζήτησης του είναι το τραγούδι που σταματά τη βροχή. Εκείνο που έλεγε η φυλή του Κρίστοφερ Σαντέι όταν ο αέρας δεν καπακωνόταν στα αστικά κέντρα, αλλά δημιουργούσε θορύβους, εικόνες και παραισθήσεις.
Ακολουθώντας την περιγραφή του γιου του από όταν ήταν μικρός, που τον είχε ηχογραφήσει σε ένα ταξίδι τους, βρίσκει τον Σαντέι. Πριν προλάβει να μάθει για το τραγούδι ο Σαντέι πεθαίνει. Από κει και μετά ξεκινούν μια σειρά από κατακλυσμιαίες συμπτώσεις και γεγονότα που μεγεθύνουν την πίστη του Γκάρβι. Ο κόσμος θα σταματήσει μια για πάντα σε 7 ημέρες. Ο μόνος που μπορεί να αποτρέψει τον κατακλυσμό είναι ο ίδιος με τη συνεισφορά του γιου του.
Ο νεότερος Κέβιν, έχοντας την εμπειρία της μετάβασης στην ενδιάμεση διάσταση που ζουν οι Αγνοούμενοι, έρχεται στην Αυστραλία με τη Νόρα. Η Νόρα ψάχνει μια οργάνωση που ισχυρίζεται ότι μπορεί να σε μεταφέρει σε αυτή την διάσταση. Η ρήξη μεταξύ τους έρχεται σε αυτό το ταξίδι και είναι η τελευταία φορά που βλέπουν ο ένας τον άλλον. Τελευταία μέχρι…
Η Νόρα είναι τα μάτια της ιστορίας, τα μάτια της αφήγησης σε αυτόν τον κύκλο. Ενώ στον δεύτερο λειτουργούσε υποστηρικτικά για τον Κέβιν, τώρα είναι η δική της ώρα. Τα παιδιά της που χάθηκαν είναι τα στοιχειά της και καμία ησυχία δεν θα επέλθει αν δεν τα βρει. Όσο ο Κέβιν εισχωρεί και αναχωρεί από την ενδιάμεση διάσταση, εκείνη κυνηγά την δίοδο της. Το 7ο επεισόδιο είναι αποθέωση της τέχνης. Η περιπλάνηση του Κέβιν στον παράλληλο κόσμο έχει ανατροπή, ένταση, απόγνωση, παράδοση, παραίτηση.
Η πίστη ως εσωτερικός Λεβιάθαν αγκιστρώνεται πάνω στο σενάριο και αποτελεί το κύριο clue της τρίτης σεζόν. Το 8ο επεισόδιο, το φινάλε του The Leftovers, καταργεί όσα έμειναν υποθετικά και έωλα στα προηγούμενα. Η Λόρι είναι ζωντανή. Είναι ζωντανή και άγγιξε με την Νόρα το μέγιστο σημείο της σύνδεσης τους. Αυτή η «μαγικότητα» που περιέβαλλε τον Κέβιν τις πασπάλισε και τις ένωσε. Ο Κέβιν ήταν ο leftout τώρα πια.
Ο Χρόνος δεν έμοιαζε λογικός. Η ζωή δεν είχε τη συνέχεια της. Μια αίσθηση ότι παρεμβάλλονται προβολές άλλων ζωών αιωρούνταν διαρκώς. Ο Λίντελοφ και ο Περότα άπλωσαν όσο περισσότερο μπορούσαν τις ξεχωριστές πορείες και αυτό ήταν που δεν είχε στην αρχή η σειρά. Ο πρώτος κύκλος τα συμπίεζε όλα σε κάθε επεισόδιο. Εδώ και στον δεύτερο κύκλο ελάχιστα συνέβη αυτό. Και κάπως έτσι το Leftovers γέμισε σελίδες ενός βιβλίου που είχε φτιαχτεί με περίσσευμα!