Οι κατηγορίες των μειονοτήτων της ψυχαγωγίας-διασκέδασης προς το mainstream σινεμά και τηλεόραση για λειψή εκπροσώπηση και απεικόνιση έχουν φουντώσει. Η κορύφωση το 2016 λόγω των All White Oscars έφερε στην επιφάνεια το Whitewashing. Δηλαδή πλειοψηφία Καυκάσιων πρωταγωνιστών και μαζί με αυτό άντρες πιο καλοπληρωμένοι από γυναίκες για ίδιας βαρύτητας ρόλο. Μαζί με αυτά ένας αποκλεισμός των γυναικών που μεγαλώνουν. Όλα αυτά επηρέασαν και φόβισαν την μετέπειτα παραγωγή. Έτσι την πάτησε και το Doctor Who.
Ή The Doctor όπως μου ζήτησε ο φίλος Ηλίας, που συνέβαλε στο κείμενο, να τον γράψω. Από το Σάββατο το βράδυ έχει γίνει ένας τεράστιος χαμός με την επιλογή της Τζόντι Γουίτακερ για να υποδυθεί έναν ήρωα που για 50 χρόνια βρισκόταν στα χέρια αντρών. Οι αλλαγές συνήθως στην αρχή προκαλούν γκρίνιες και μετά χωνεύονται. Όμως στην προκειμένη δεν πρόκειται να συμβεί. Έχω την αίσθηση ότι δεν θα συμβεί ακόμα κι αν είναι ο καλύτερος Doctor Who. Κι αυτή την άποψη συμμερίζονται αρσενικοί και θηλυκοί φανατικοί της σειράς.
Δεν πρόκειται για κάποια μορφή παρελθοντολαγνείας. Είναι ζήτημα κληρονομιάς, αρχών και πρακτικότητας αν θέλετε. Ο The Doctor είναι ο time lord. Λόρδος. Όχι μιλαίδη. Είναι a mad man in a box. Το TARDIS είναι γυναίκα και ο Who ερωτευμένος μαζί της. Και κυρίως ο Who είχε γυναίκες συντρόφους όλα αυτά τα χρόνια.
Τα ερωτήματα για το πως θα σχηματιστούν αυτά με την παρουσία της The Doctor είναι πολύ σημαντικά για την κοινότητα. Για όλα όσα σημαίνει ο χαρακτήρας. Η αιτιολόγηση της παραγωγής σε αυτή την επιλογή είναι η αναμενόμενη. Να εμφανιστεί ένα ισχυρό γυναικείο πρότυπο. Κάτι με το οποίο δεν φέρει κανείς αντίρρηση. Αλλά τα πρότυπα δεν μπορούν να σβήνουν ήδη υπάρχοντες και να πατάνε πάνω σε βάσεις και ορόφους δεκαετιών. Το ίδιο πρόβλημα είχε εμφανιστεί και με τον νέο James Bond. Μέχρι να ανακοινωθεί ότι ο Ντάνιελ Κρεγκ θα βρίσκεται και πάλι στον ρόλο, υπήρχαν σκέψεις για τον Ίντρις Έλμπα, έναν μαύρο James Bond, ή για γυναίκα.
Δεν τίθεται κάποιος ρατσισμός. Είναι σαφώς αναγκαίο να αυξηθεί η απεικόνιση των μαύρων στο λευκό σινεμά/τηλεόραση. Αναγκαίο είναι και το ανάποδο. Είναι αναγκαίο οι γυναίκες να σταθούν ισότιμα απέναντι στους άντρες. Αλλά γιατί να γίνει αυτό σε πεπατημένες; Γιατί να μην δημιουργηθούν νέα πρότυπα και αν είναι τόσο ικανά να παραμερίσουν τα παλαιότερα. Ο Έλμπα για παράδειγμα έχει ήδη τον Luther. Έναν χαρακτήρα που James Bond δεν είναι ως προς το commercial power, έχει όμως αποκτήσει ένα σεβαστό διαμέτρημα.
Το ίδιο και στον Doctor Who. Ένα ισχυρό γυναικείο πρότυπο, μια γυναίκα σε ένα μεγάλο brand είναι κάτι που πρέπει να χτιστεί. Όχι να «αγοραστεί». Τα mainstream media δεν πρέπει να αντικαταστήσουν, αλλά να δώσουν έναν μεγάλο χώρο σε όσους νιώθουν ότι μειονεκτούν σε επίπεδο ευκαιριών και αναπαράστασης.
Δείτε για παράδειγμα τι συνέβη με την Wonder Woman. Μια ηρωίδα που φτιάχτηκε ως γυναίκα και ξεκινάει την αφήγηση της ως γυναίκα. Και με τον καλύτερο τρόπο. Το αναφέρω μόνο και μόνο γιατί υπάρχει το λογικό αντεπιχείρημα ότι τα εγκατεστημένα brands μπορούν να φέρουν πιο γρήγορα την αλλαγή. Σίγουρα. Αλλά όχι τόσο στέρεα όσο θα το κάνουν τα αυθεντικά και καινούργια πράγματα!
