Υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι. Εκείνοι που όταν ακούνε για τον μυθικό ήρωα της αρχαιότητας, τον Ηρακλή, τον φαντάζονται όπως τον περιέγραφαν τα παιδικά μας βιβλία: με μούσια, με ένα μεγάλο ρόπαλο και με ένα δέρμα λιονταριού πάνω του. Και υπάρχει και η άλλη κατηγορία ανθρώπων. Εκείνοι που όταν ακούνε για τον Ηρακλή σκέφτονται τον Κέβιν Σόρμπο.
Τώρα, αν εσύ που διαβάζεις αυτό το κείμενο αναρωτιέσαι ποιος ακριβώς είναι ο Κέβιν Σόρμπο ξεκάθαρα ανήκεις στην πρώτη κατηγορία. Και μάλλον την δεκαετία του ’90 ήσουν πιτσιρικάς. Διότι ο Κέβιν Σόρμπο ήταν ένας τεράστιος σταρ των 90s. Τόσο τεράστιος που κατάφερε να κατοχυρώσει για πάρτη του την εικόνα του μυθικού Ηρακλή.
Να ρε ποιος είναι ο Κέβιν Σόρμπο:
Ο συγκεκριμένος Ηρακλής έσκασε μύτη στους τηλεοπτικούς μας δέκτες το καλοκαίρι του 1994 ως πρωταγωνιστής πέντε τηλεταινιών. Δεν ήταν, δηλαδή, δευτεροκλασάτες και πρόχειρα γυρισμένες ταινίες αλλά κάτι ακόμα χειρότερο. Ήταν ταινίες επιπέδου τηλεόρασης. Περίπου ταινίες δηλαδή. Διότι εκείνη την περίοδο το να κάνεις τηλεόραση δεν ήταν όπως τώρα που η δουλειά σου θα μπορούσε σε ποιότητα να χαρακτηριστεί και εφάμιλλη της κινηματογραφικής.
Τότε, η τηλεόραση ήταν ένα απέραντο πεδίο με πρόχειρες παραγωγές, φτιαγμένες στην καλύτερη για να λειτουργούν ως ένοχες απολαύσεις με μερικές εξαιρέσεις όπως το Twin Peaks ή το X-Files που επιβεβαίωναν τον κανόνα. Και εκείνη η σειρά ταινιών με πρωταγωνιστή τον Κέβιν Σόρμπο δεν ξέφευγε από τον κανόνα.
Ένα πρόχειρο σενάριο, μερικά κακά εφέ, ένα καστ που δεν έβλεπε το Χόλιγουντ ούτε με κιάλια και ο… Άντονι Κουίν στα γεράματά του να υποδύεται τον Δία- έτσι για το YOLO και έτοιμη η αρπαχτή που στην καλύτερη να μετουσιωνόταν σε ένοχη απόλαυση για κάτι λίγους θεατές. Για την… μακρινή Ελλάδα (σε σχέση με τις ΗΠΑ) βέβαια, η επιτυχία των εν λόγω τηλεταινιών ήταν κάτι παραπάνω από δεδομένη.
Τι κι αν ξέσκιζε για τα καλά την μυθολογία; Τι κι αν ο Ηρακλής του Κέβιν Σόρμπο δεν είχε καμία σχέση με τον μυθικό Ηρακλή; Τι κι αν η υπόθεση όχι απλά δεν εξελισσόταν σε ένα περιβάλλον που να θυμίζει έστω για τους τύπους κάτι από αρχαία Ελλάδα αλλά σε κάτι περιοχές που έμοιαζαν σαν να είναι η αρχαία Ανατολή; Στην Ελλάδα θα «έπιανε» μόνο και μόνο λόγω… Ηρακλή.
Το Star Channel πήρε τα δικαιώματα των πέντε τηλεταινιών και ξεκίνησε να τις προβάλλει διαδοχικά. «Ο Ηρακλής και οι Αμαζόνες», «Ο Ηρακλής και το Χαμένο Βασίλειο», «Ο Ηρακλής και το Λίκνο της Ζωής», «Ο Ηρακλής στον Άδη» και «Ο Ηρακλής και o Λαβύρινθος του Μινώταυρου» ήταν αυτές που μας εισήγαγαν στον καλτ και ένοχα απολαυστικό κόσμο του συγκεκριμένου Ηρακλή.
Η πέμπτη ταινία βέβαια, αυτή όπου η μυθολογία γίνεται… τουρλουμπούκι με τον Ηρακλή να αντιμετωπίζει τον Μινώταυρο -τον αντίπαλο του Θησέα δηλαδή κατά την ελληνική μυθολογία- έγινε λίγο θέμα συζήτησης: αγανακτισμένοι γονείς άρχισαν να διαμαρτύρονται που τα παιδιά τους μάθαιναν διαστρεβλωμένα τα πράγματα εξαιτίας της τηλεόρασης. Αλλά ένα τεράστιο «δε βαριέσαι» ήταν η ανταπάντηση σε αυτόν τον μικρής διάρκειας παροξυσμό.
Ο τηλεοπτικός Ηρακλής όχι μόνο πέτυχε για τα δεδομένα της τηλεόρασης, αλλά σύντομα μετουσιώθηκε και σε σειρά. Για τέσσερις ολόκληρες σεζόν, από το 1995 μέχρι και το 1999, οι περιπέτειες του Ηρακλή και του πιστού συνοδοιπόρου του, του Ιόλαου, έπαιζαν ανελλιπώς στους τηλεοπτικούς μας δέκτες. Μάλιστα το φαινόμενο ήταν τόσο έντονο που η σειρά δημιούργησε δικό της σύμπαν… μπιφόρ ιτ γουόζ κουλ.
Η «Ζήνα» της Λούσυ Λόουλες, το άτυπο αντίπαλο δέος του Ηρακλή (σε επίπεδο δημοφιλίας), ήταν το άμεσο παράγωγο της επιτυχίας του τελευταίου. Οι δύο σειρές αλληλοεμπλέκονταν με χαρακτήρες της μίας να εμφανίζονται πολύ συχνά στα επεισόδια της άλλης.
Αλλά για την θρυλική Ζήνα θα τα πούμε σε κάποιο άλλο αφιέρωμα. Εδώ η τιμή ανήκει μόνο στον Ηρακλή. Για bonus όμως και για κλείσιμο -και επειδή δύσκολα μπορούμε να κρατηθούμε- θα κλείσουμε με το θρυλικό απόσπασμα από τη Ζήνα όπου ακούγεται το ασύλληπτο (και διάσημο πλέον) «γεια σου καλημέρα, γεια σου καληνύχτα, γεια σου καληνότσες»!