Τι θα γινόταν άραγε αν το ανθρώπινο ένστικτο και οι έμφυτες επιθυμίες μας ξεπερνούσαν τις κοινωνικές συμβάσεις, που έχουμε κατασκευάσει ως άνθρωποι για να μπορούμε να συνυπάρχουμε;
Τι θα γινόταν, για παράδειγμα, αν όταν πήγαινες στη δουλειά και έβλεπες την γυναίκα ή τον άντρα που γουστάρεις, παραδινόσουν στο ένστικτό σου και κάνατε σεξ άμεσα, εκεί, πάνω στο γραφείο και δίπλα από τους υπολογιστές, πλάι στους άλλους συναδέλφους που συνέχιζαν να δουλεύουν, αμφισβητώντας την κοινωνική σύμβαση που λέει πως μια τέτοια επιθυμία πρέπει να καταπιεστεί λόγω της συνθήκης; Τι θα γινόταν με άλλα λόγια, αν οι άνθρωποι προσέγγιζαν περισσότερο τη ζωώδη φύση τους;
Και εντάξει, το παραπάνω παράδειγμα είναι σχετικά ανώδυνο. Φανταστείτε αυτή η απελευθέρωση των ανθρώπινων ενστίκτων να γινόταν μέσα σε ένα μεγάλο κτίριο μιας πολυεθνικής εταιρείας. Εκεί που κουστουμαρισμένοι τύποι με γραβάτες που παλεύουν για την τέλεια καριέρα, εκεί όπου ο ανταγωνισμός για την άνοδο στην ιεραρχία της εταιρείας και τα πισώπλατα μαχαιρώματα έχουν πάρει εξευγενισμένη μορφή αλλά καθορίζουν την καθημερινότητα όλων μέσα στο κτίριο.
Τι θα γινόταν σε αυτή την περίπτωση; Μακελειό (όπως είναι και η ελληνική μετάφραση στο «διαμαντάκι» με το όνομα Mayhem)! Θα έπαιζε και λίγο σεξ πάνω στα γραφεία. Αλλά πολύ περισσότερα μαχαιρώματα (κυριολεκτικά αυτή τη φορά), πολύ αίμα, πολύ ξύλο, πολύ, μα πάρα πολύ, σπλάτερ.
To Mayhem του Joe Lynch, ενός action b-movie σκηνοθέτη, είναι μια αιχμηρή σαν ξυράφι σάτιρα στην κοινωνία του καριερισμού και της κουλτούρας της κοινωνικής ανέλιξης. Είναι όμως μια σάτιρα που μας σερβίρεται υπό τη μορφή μιας σπλάτερ, σπιντάτης, ταραντινικής αισθητικής και λογικής, κωμικής περιπέτειας. Ο ορισμός του fun cinema με άλλα λόγια.
Ένας ιός που πλήττει την ανθρωπότητα και που απελευθερώνει τις πιο βαθιές παρορμήσεις των ανθρώπων- με αποτέλεσμα οι βίαιοι φόνοι να δίνουν και να παίρνουν- είναι ουσιαστικά η αιτία για τα όσα βλέπουμε επί οθόνης στο Mayhem. Και στον ουρανοξύστη του κορυφαίου δικηγορικού συλλόγου όπου λαμβάνουν χώρα αυτά που παρακολουθούμε, ξαφνικά άπαντες μεταμορφώνονται σε σαδιστικά καθίκια που διψάνε για σπέρμα και (κυρίως) αίμα και για κάτι λιγότερο από μιάμιση ώρα (ναι, η ταινία είναι ένα σφηνάκι 86 λεπτών) θα γίνει της κακομοίρας.
Το μεγάλο προσόν του Mayhem και ο λόγος που, όπως όλα δείχνουν, είναι ήδη μια κλασική ταινία που έχει κερδίσει μια περίοπτη θέση στο βασίλειο των b-movie σπλατεριών, είναι πως με έναν ιδιότυπο τρόπο παίρνει πολύ σοβαρά τα όσα θέλει να πει, χωρίς ωστόσο να παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό του: πρόκειται για την τέλεια δημιουργική ισορροπία, ειδικά όταν μιλάμε για σπλάτερ φτηνής παραγωγής.
Οι επιρροές από Ταραντίνο και Ροντρίγκες είναι πέρα για πέρα προφανείς ενώ η αγωνία αρχίζει και αυξάνεται όσο περνάει η ώρα χωρίς καλά- καλά να το καταλάβεις. Άλλωστε η ταινία τοποθετεί τον θεατή στη θέση ενός σαδιστή ηδονοβλεψία που απολαμβάνει το μακελειό που συντελείται μέσα στον ουρανοξύστη. Το ότι τελικά καταλήγεις να ταυτίζεσαι με τα κίνητρα των δυο βασικών πρωταγωνιστών που προκύπτουν από όλο αυτό το μπάχαλο είναι μια μεγάλη επιτυχία της ταινίας.
Βέβαια, από την άλλη, αν ταυτιστείς με τους πρωταγωνιστές της ίσως πρέπει να το κοιτάξεις: μήπως κατά βάθος είσαι και εσύ ένα αιμοβόρο κτήνος; Μήπως τα ένστικτά σου είναι αντίστοιχα; Μήπως απέχεις και εσύ ελάχιστα από να γίνεις αυτό που βλέπεις επί οθόνης στο Mayhem;
Για την ακρίβεια, αυτό θέλει να υποδείξει η ταινία: σε μια κοινωνία που καθορίζεται από τον ανταγωνισμό, το άγχος, τις υποχρεώσεις, την έντατικοποίηση της εργασίας, οι άνθρωποι που παράγονται είναι δολοφόνοι. Και μόνο για λόγους ευγένειας, κοινωνικής συνοχής ή και φόβου για τις ποινικές κυρώσεις δεν εκφράζουν ανοιχτά τα αιμοβόρα ένστικτά τους.
Τάραξε όλα τα κινηματογραφικά φεστιβάλ της Ευρώπης στις μεταμεσονύχτιες προβολές του, προκάλεσε χειροκρότημα στις «δικές μας» Νύχτες Πρεμιέρας και έρχεται για να σου δείξει ότι ο άνθρωπος είναι το πιο επικίνδυνο ζώο.
Μayhem, ένα σπλάτερ διαμαντάκι.