Ανάμεσα στα διάφορα τρελά και παλαβά που ακούσαμε τις τελευταίες μέρες με αφορμή τη συζήτηση για την ταυτότητα φύλου, ήταν και αυτό που είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναφορικά με εκείνο το παιδάκι που το απήγαγαν εξωγήινοι και του είπαν να επαναπροσδιορίσει το φύλο του.
Θα καταπιέσουμε τους geek εαυτούς μας και θα αποφύγουμε με επιμέλεια να «επιτεθούμε» τόσο στην Νέα Δημοκρατία όσο και στον ΣΥΡΙΖΑ που, από διαφορετικές οπτικές γωνίες, τσακώθηκαν για αυτή την ατάκα έχοντας σαν ΔΕΔΟΜΕΝΟ πως δεν ήρθαν ποτέ εξωγήινοι στη Γη.
Και γιατί να μην έχουν έρθει εξωγήινοι στα μέρη μας; Τόσο παράλογο είναι δηλαδή;
Τέλος πάντων, ας αφήσουμε τις γκρίνιες και με αφορμή τον… Υμηττό ας δούμε τις ταινίες που αφορούν την επίσκεψη των εξωγήινων στη Γη.
Λογικά, στον Κυριάκο Μητσοτάκη θ’ αρέσουν σίγουρα…
Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου (1977)
Η ταινία που πήρε ένα cult κινηματογραφικό θέμα, όπως η επίσκεψη εξωγήινων στη Γη, και το έκανε mainstream (στην συνέχεια ήρθε και το Star Wars και το Sci-Fi έγινε πρωτοκλασάτο είδος για τα καλά. Το «Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου» του Στίβεν Σπίλμπεργκ είναι γυρισμένο με τόσο αγάπη, τόσο μυστήριο και τόσο σεβασμό στην μυθολογία περί εξωγήινων που τίθεται αυτόματα επικεφαλής σε μια τέτοια λίστα.
E.T. (1982)
Η άτυπη και «παραμυθένια» θεματική συνέχεια του «Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου», το «E.T.» αποτελεί το δεύτερο κεφάλαιο της ενασχόλησης του Στίβεν Σπίλμπεργκ με τη συγκεκριμένη θεματική. Συγκινητικό, σπαραξικάρδικο, ο Σπίλμπεργκ μας προσφέρει ένα αληθινό αριστούργημα, μια ταινία-τομή τόσο για τα 80s όσο και για τον χώρο του Sci-Fi σινεμά εν γένει. Ακόμα και 35 χρόνια μετά, είναι δύσκολο να συγκρατήσει κανείς τα δάκρυά του σε συγκεκριμένες σκηνές…
Άβυσσος (1989)
Την δεκαετία του ’80, το δίπολο Σπίλμπεργκ-Κάμερον αποτελούσε τους δυο μεγάλους αντίπαλους στον χώρο του blockbuster σινεμά. Η «Άβυσσος» είναι ουσιαστικά η απάντηση του Κάμερον στις περί εξωγήινων αναζητήσεις του Σπίλμπεργκ. Μόνο που εδώ οι εξωγήινοι δεν έρχονται από τον ουρανό, αλλά από τα βάθη του ωκεανού, από τα βαθιά, πολύ βαθιά, αχαρτογράφητα μέρη της θάλασσας. Από την άγρια, αδάμαστη άβυσσο. Τρομακτικές εικόνες, σκηνές αστείρευτης έμπνευσης, εφέ από… άλλο πλανήτη- με διαφορά η πιο ώριμη ταινία του Κάμερον.
Mars Attacks (1996)
Η σουρεαλιστική στροφή του Τιμ Μπάρτον, η (συνειδητά) b-movie ωδή του στις ταινίες καταστροφής του είδος στα 50s και τα 60s, σε αυτές τις ταινίες δηλαδή που οι εξωγήινοι είναι κάτι αδίστακτοι και κακοί τύποι που χωρίς ουσιαστικό κίνητρο απλά έρχονται να σκοτώσουν όσους πιο πολλούς ανθρώπους μπορούν και να κατακτήσουν τους υπόλοιπους. Έτσι, χωρίς λόγο. Απλά επειδή είναι κακοί ως εξωγήινοι. Ο ορισμός της αυτό-παρωδίας, μια σάτιρα αιχμηρή σαν ξυράφι για την βλαχοαμερικανιά των ΗΠΑ.
Ητέλεια ένοχη απόλαυση.
Men in Black (1997)
Ο Γουίλ Σμιθ και ο Τόμι Λι Τζόουνς σε δυο από τους πιο χαρακτηριστικούς ρόλους της καριέρας του, υποδύονται τους μαυροφορεμένους πράκτορες που ασχολούνται με ζητήματα εξωγήινων επί Γης. Διότι οι εξωγήινοι όχι απλά υπάρχουν και έχουν έρθει στον πλανήτη μας, αλλά ζουν και ανάμεσά μας έχοντας ανθρώπινη μορφή! Σούπερ διασκεδαστική ταινία, με δυο πρωταγωνιστές που είναι ο ορισμός του cool, μια από τις λίγες σοβαρές προσπάθειες των 90s να καταπιαστούν με το συγκεκριμένο θέμα.
District 9 (2009)
Ένα Sci-Fi αριστούργημα από τη Νότιο Αφρική, μια ασύλληπτα αντιρατσιστική ιδέα, μια αλληγορία πάνω στη μετανάστευση και την απάνθρωπη αντιμετώπιση των μετανάστων στις νέες τους χώρες (εδώ οι εξωγήινοι έχουν ξεμείνει στη Γη και μένουν σε ένα τεράστιο γκέτο), το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Νιλ Μπλόγκαμπ είναι μάλλον και το ταβάνι που δεν μπόρεσε να φτάσει ποτέ ξανά.
Ντοκιμαντερίστικη κινηματογράφηση και αισθητική και ένα φινάλε που ραγίζει καρδιές. Το σκεπτόμενο Sci-Fi στα καλύτερά του.