Το φαγητό λατρεμένε αναγνώστη είναι μια από τις τρεις μεγαλύτερες απολαύσεις στη μάταιη τούτη ζωή (οι άλλες δυο είναι το ξύσιμο του ματιού όταν έχεις φαγούρα και το να περπατάς τσίτσιδος στο σπίτι, όπως το είδωλό μας, ο “ugly naked guy” στα “Φιλαράκια”).
Αν υπήρχε το λυχνάρι του Αλαντίν και μπορούσα να κάνω 3 ευχές δεν θα το σκεφτόμουν καθόλου. Η πρώτη θα ήταν να τρώω κάθε μέρα δίπιτα με γύρο χωρίς κρεμμύδι, η δεύτερη να μην τρέχει νερό απ’ τις βρύσες, αλλά κοακόλα λάιτ και η τρίτη τα μισά λεφτά της μεταγραφής του το ταγάρι ο Πογκμπά να τα φάει σε μπρόκολο και φακόρυζο…
Το φαγητό dear σε αντίθεση με τη γυναίκα και τη στυτική σου λειτουργία δεν πρόκειται να σε εγκαταλείψει ποτέ. Πάντα θα είναι εκεί (στην αρχοντική σου μπάκα και στο σωσίβιο σου) για να σου θυμίζει τις μάσες που έριχνες για να προλάβεις να φας μια τηγανιά πατάτες σε 2 λεπτά πριν βάλουν το πιρούνι τους στο πιάτο σου τα συγγενικά σου Ορκ και το βεβηλώσουν…
Τα προβλήματα με το φαγητό αρχίζουν όταν πρέπει να το ετοιμάσεις. Την ώρα που γυρίζεις αποκαμωμένος από τη δουλειά φαντασιώνεσαι καρμπονάρες να αγγίζουν λάγνα τον ουρανίσκο σου, πίτες καλαμάκι κοτόπουλο έτοιμες για (απ΄) όλα και προκλητικές κρεατόπιτες με αρνίσιο κρέας αποφασισμένες να παραδοθούν στις ορέξεις σας (η δική μας όρεξη κάνει για 5, εξ ου και ο πληθυντικός…)
Λίγο πριν ολοκληρωθεί η γαστρονομική ονείρωξη, ανοίγεις την πόρτα του σπιτιού και βλέπεις την άδεια κατσαρόλα να σε κοιτάζει όπως οι αντίπαλοι του Γκάλη τον «Γκάνγκστερ» μετά την προσγείωση απ’ τα 2000 πόδια. Τι κάνεις;
Βάζεις την ποδιά του Superman, ακολουθείς τις οδηγίες της θείας Λουκρητίας και σε 15’ θα είσαι αγκαλιά με το μπέργκερ των ονείρων σου…
