Και ο θείος Λάρι; Ναι! Και ο θείος Λάρι. Όλοι!
Όλοι μας ΠΑΣΟΚ είμαστε κι ας μην το ξέρουμε. Ακόμη κι άμα ποτές δεν το ψηφίσαμε ή δεν το έχουμε ξανακούσει ως λέξη στη ζωή μας. Δεν έχει σημασία. Ειδικά για όσους ήρθαν σ’ ετούτο το γκόσμο από το 1981 και δώθε ισχύει το περίφημο «ΠΑΣΟΚ δεν γίνεσαι, γεννιέσαι».
Παρά τσι υπέροχες υπηρεσίες που έχει προσφέρει σε ετούτο το ντόπο το κόμμα (τι κόμμα δηλαδής, ο κόμματος) έχει κάμει και τα λάθη του. Ένα από αυτά δίχως αμφιβολίες είναι το γεγονός πως δεν έκαμε τη σημερινή μέρα εθνική αργία ή έστω αργία για το δημόσιο, αν κι εδώ που τα λέμε, για το σωστό δημόσιο υπάλληλο ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ μπορεί να μετατραπεί εύκολα σε τέτοια (ακόμη κι αν εβρίσκεται στην υπηρεσία του).
Γιατί η 22α Νοεμβρίου; Γιατί σα σήμερα γεννήθηκε η μία και μοναδική Ρίτα Σακελλαρίου η οποία θέλοντας και μη αναδείχτηκε σε κάτι σαν τη Σοφία Βέμπο του Κινήματος. Σε μια προσπάθεια λοιπόν να αποκαταστήσουμε τη τάξη, πρώτον ξεκινάμε εγγραφές στο ΠΑΣΟΚ για να μαζέψουμε κάνα φράγκο υπέρ παλιννοστήσεως της παράταξης και, δεύτερο, σας παρουσιάζουμε ένα σι ντι, ελ πι, ντι βι ντι με τσι μεγάλες επιτυχίες της Ριτάρας και το πώς και το γιατί συνδέουνται με την ΠΑΣΟΚΑΡΑ.
Οι σαραντάρες ίσον με δύο εικοσάρες
Προβλήθηκε από τα βοθροκάναλα ως ο ύμνος της Μιλφάρας της διπλανής πόρτας, που όμως δεν είχαν τη μπαραμικρή ιδέα πως ο δημιουργός του, ήτοι ο Γιάννης Καραλής αποπειράθηκε μέσω αυτού να περάσει κρυφά μηνύματα. Για να τα καταλάβεις δεν χρειαζούτανε να παίξεις το δίσκο ανάποδα. Αν ήσουν πραγματικός ΠΑΣΟΚος αντιλαμβανόσουν πως επρόκειτο για μια ωδή στα σοσιαλιστικά ιδεώδη. Το να μοιράζεσαι δηλαδής. Σε διαφορετικούς λογαριασμούς. Κατά προτίμηση ο ένας σε κάποιον φορολογικό παράδεισο. Έτσι, άμα σε κάμουνε τσακωτό θα φας τη μισή ποινή αλλά μετά την αποφυλάκιση σου θα έχεις κρατήσει και μία 20άρα καβάτζα για τα γεράματα.
Ιστορία μου αμαρτία μου
«Είναι γλυκό το πιοτό της αμαρτίας, ποιος είναι αυτός που δε λαχτάρησε να πιει, αυτή την γλύκα της κλεμμένης ευτυχίας, λίγο πολύ όλοι την έχουμε γευτεί».
Φήμες λένε πως με αυτά τα λόγια έκλεισε την απολογία του ο Άκης όταν τον δικάσανε και τον καταδικάσανε τελικά οι διεφθαρμένοι δικαστικοί για εκείνη την ιστορία με τα υποβρύχια που εγέρνανε. Θα μου πεις, βέβαια, πως ο Ψυχογιός το κομμάτι το ‘χε γράψει καμία τριανταριά χρόνια πιο πριν, όταν το ΠΑΣΟΚ έπαιρνε ποσοστά Λεβέντη. Και ποιος, όμως μου λέει εμέ πως το πανανθρώπινο μήνυμα του σοσιαλισμού με κάποιο τρόπο δεν είχε βρει το δρόμο για τα ταξίδια στο μέλλον; Ακριβώς αδερφέ μου, σωστά το ‘πιασες. Η μούσα του ήτο ο Άκης, του οποίου ο καημός εβρήκε μια ρωγμή στο χωροχρόνο και ταξίδεψε πίσω για να μπει στο μυαλό του δημιουργού και να τον εκφράσει. Ειδικά εκεί που λέει «Ιστορία μου αμαρτία μου λάθος μου μεγάλο, είσαι αρρώστια μου μες στα στήθια μου και πώς να σε βγάλω» (από το πάτο της θάλασσας επειδή βούλιαξες ένεκα του οτί έγερνες).
Δεν πάω Μέγαρο, θα μείνω με τον παίδαρο
Καγχάζω με εκειούς που λένε πως το συγκεκριμένο κομμάτι ανήκει στη λιγότερο ποιοτική περίοδο τση καλλιτέχνιδος και με όσους το κράζουνε. Μικρόνοοι κι ανόητοι, αδυνατούν να αντιληφτούν πως πρόκειται για τη περίοδο που το ΠΑΣΟΚ έψαχνε καινούριους τρόπους για να απευθυντεί στην κενωνία. Γιατί ΟΚ, κάποτε ο κόσμος αγκάλιασε συνθήματα τύπου «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» ή «Όξω οι βάσεις του θανάτου», αλλά στο μεταξύ έπρεπε και από κάποιους ως Ελλάς να τα παίρνουμε για να τα δίνουμε σε δανεικά, αυξήσεις στο δημόσιο κι επιδότες, χωρίς να τους βάλουμε σε υποψίες ότι δεν τους συμπαθούμε στην πραγματικότητα.
Πώς το πετύχαμε αυτό; Με το συγκεκριμένο τραγούδι το κίνημα καλούσε το γκόσμο να συνεχίσει να ζει τα λεφτά των ξένωνε, αλλά να παραμένει αγωνιστικός έναντι των φονιάδωνε των λαώνε αμερικάνωνε. Δεν το καταλαβαίνεις ακόμη βλάκα, ε βλάκα; «Δεν πάω Μέγαρο, θα μείνω με τον παίδαρο». Πού είναι το Μέγαρο ρε σαφρακιασμένο; Δίπλα στην αμερικάνικη πρεσβεία… Παρ’ τα…