Είναι δύσκολο να αγαπήσεις παίκτη που έχει συνδεθεί με μεγάλο αντίπαλο.
Μοιάζει σχεδόν ακατόρθωτο να δεθείς με μια σημαία του «εχθρού». Μπορεί να τον παραδέχεσαι, αλλά δεν σου πάει εύκολα καρδιά να τον αποθεώσεις.
Εκτός κι αν σ’ αναγκάσει. Εκτός κι αν πετύχει τον σπάνιο συνδυασμό ήθους και ποδοσφαιρικής αξίας.
Εκτός κι αν κάνει κάτι αντίστοιχο με αυτό που πέτυχε ο Δημήτρης Σαραβάκος στην ΑΕΚ…
Στο άκουσμα της είδησης ότι η «Ένωση» θα πρέπει πιθανότατα να αποκλείσει τη Σέλτικ ώστε να κάνει το πρώτο βήμα για την επιστροφή στο Champions League, το… κιτρινόμαυρο μυαλό γυρίζει αναπόφευκτα στο 1994.
Τότε που η ομαδάρα του Ντούσαν Μπάγεβιτς τέθηκε αντιμέτωπη με μια άλλη σκωτσέζα. Πανηγύρισε επική πρόκριση με ένα γκολ που… δεν πανηγύρισε ο Τόνι Σαβέβσκι στη ρεβάνς.
Για να φτάσει ωστόσο στην έδρα της πλούσιας Ρέιντζερς ως αφεντικό (και απλώς να σφραγίσει το εισιτήριο για τους ομίλους) είχε φροντίσει νωρίτερα ένας… «μικρός».
Γιατί από μικρό και από τρελό (λένε πώς) μαθαίνεις την αλήθεια. Από τον Δημήτρη Σαραβάκο όμως η ΑΕΚ (και το ελληνικό ποδόσφαιρο γενικότερα) έμαθε ουσιαστικά το Champions League.
Και έγινε η πρώτη ομάδα της χώρας που έπαιξε στη διοργάνωση με τη σημερινή της μορφή…
Κουτουλώντας τα δυο προηγούμενα χρόνια στα υψηλά εμπόδια των Μονακό και Αϊντχόφεν, οι «κιτρινόμαυροι»… σιχτίρισαν ξανά την κληρωτίδα το 1994 όταν τους έβγαλε για αντίπαλους τους «διαμαρτυρόμενους».
Όσο άτυχη ήταν όμως στην κλήρωση, άλλο τόσο τυχερή είχε υπάρξει η ΑΕΚ στις μεταγραφές. Διότι έπειτα από μια ένδοξη δεκαετία στον Παναθηναϊκό, ο Δημήτρης Σαραβάκος είχε φτάσει στα όρια του με τον ιδιότροπο Ίβιτσα Όσιμ.
Οι «πράσινοι» δεν του έκαναν ποτέ πρόταση ανανέωσης του συμβολαίου του. Και οι Μελισσανίδης-Μπάγεβιτς είπαν… ευχαριστώ για το δώρο, πείθοντάς τον να φορέσει τελικά τα κιτρινόμαυρα!
Πιθανότατα κι οι ίδιοι δεν περίμεναν πόσο γρήγορα (και πόσο εμφατικά) θα δικαιώνονταν γι’ αυτή τους την απόφαση!
Στις 10 Αυγούστου λοιπόν τα πράγματα δεν ξεκινούν καλά για την ΑΕΚ στο πρώτο ματς με τους Σκωτσέζους. Ο (νεοαποκτηθείς τότε) Τιμούρ Κετσπάγια προσγειώνεται άτσαλα από μια εναέρια μονομαχία και σπάει το χέρι του.
Εκείνη η ΑΕΚ όμως, με εκείνον τον Σαραβάκο, σε εκείνο το κολασμένο «Νίκος Γκούμας», ΔΕΝ ΓΙΝΟΤΑΝ να πτοηθεί.
Τι κι αν η καρδιά του λοιπόν ήταν… πράσινη και αυτό το ήξεραν όλοι; Τι κι αν περπατούσε ήδη στα 34; Ο «μικρός» αγωνίστηκε σαν να βρισκόταν χρόνια στη Νέα Φιλαδέλφεια. Και αποφάσισε να της βάλει μόνος του «φωτιά»!
Λίγο πριν το ημίχρονο (έπειτα από υπέροχη ενέργεια του Κασάπη και πάσα του Τσιάρτα) πιάνει ένα ξερό σουτ που ξετινάζει τα δίχτυα του Άντι Γκόραμ…
Δεν αρκείται όμως στο να δώσει το προβάδισμα. Θέλει να δώσει και σκορ πρόκρισης.
Επιμένοντας λοιπόν μετά την απόκρουση του Σκωτσέζου γκολκίπερ (κι αφού νωρίτερα είχε πιάσει στον ύπνο την άμυνα) προκάλεσε νέα παράκρουση στις εξέδρες!
Αυτό ήταν! Τα πρώτα του επίσημα γκολ με τη φανέλα της ΑΕΚ ήταν αρκετά για να λατρευτεί. Και κανένα άλλο να μην έβαζε (από τα 21 επιπλέον που κόλλησε στο πρωτάθλημα), δεν θα μπορούσε κανείς να του πει τίποτα.
Διότι ο ίδιος δήλωσε μετά τη λήξη του αγώνα ότι δεν είχε τίποτα να αποδείξει. Απέδειξε όμως: Στον Παναθηναϊκό ότι δεν ήταν «ξοφλημένος». Στην ΑΕΚ ότι σεβόταν την πίστη που του έδειξε.
Και σε όλους τους Έλληνες φιλάθλους ότι παρέμενε «μικρός» στο μάτι, αλλά μεγάλος… στην αντίπαλη περιοχή!