Μόνος, λοιπόν. Στο αχανές σου σπίτι των 52 τετραγωνικών (μαζί με τα μπαλκόνια- α, «μπαλκόνια»· έτσι έλεγες το στήθος της). Χωρίς να έχεις εκείνη να το γεμίζει με την πληθωρική της παρουσία και την «απορρέουσα» γκρίνια από κάθε πόρο του κορμιού της πληθωρικής παρουσίας.
Σου λείπει- κάτι μέρες σαν κι αυτή που όλοι δείχνουν να διασκεδάζουν κι εσύ δεν μπορείς να κάνεις το ίδιο ούτε με τις εντυπώσεις, σου λείπει πάρα πολύ. Τι στο καλό σ’ έπιασε εκείνη τη μέρα και της είπες «Δε σε αντέχω άλλο μωρή κάργια, μου ’σπασες τα μέζεα που λέει και ο Ζουράρις, μου ’φαγες τα συκώτια, θέλω να σε δω να καίγεσαι στην πυρά ρε βλαμμένη! Σήκω και φύγε από δω μέσα και μη γυρίσεις ποτέ των ποτών…»;
Πιάνεις, εντελώς ξαφνικά, το κινητό σου, πηγαίνεις στο messenger και πληκτρολογείς τ’ όνομα της (παλιά, τις καλές μέρες, είχατε κοινό προφίλ: το Zouzounitsa- Gorilakos, αλλά μετά το χωρισμό…). Προβληματίζεσαι: να της στείλεις ή όχι;
«Κάτσε να το σκεφτούμε», μονολογείς στο άδειο δωμάτιο.
Και, πράγματι, το σκέφτεσαι…
Άλλοι συλλέγουν γραμματόσημα, άλλοι τηλεκάρτες. Εγώ χυλόπιτες
Στο εξάμηνο που ’χει περάσει αφότου η zouzounitsa έφυγε από το σπίτι, την έχεις πέσει μέχρι και σε φοιτήτριες του νηπιαγωγείου, όμως όλες τους- λες και είναι συνεννοημένες- έχουν γίνει θηλυκός Μεταξάς: «ΟΧΙ» η μία, «ΟΧΙ- ΟΧΙ» η άλλη, «ΟΧΙ-ΟΧΙ-ΟΧΙ» η παράλλη.
Οχιά, π’ ανάθεμά σας. Τι κι αν έχεις βάλει μπροστά όλη σου τη γοητεία («Έι, εσύ: ήρθα, είμαι δω. Άνοιξε τα πόδια σου να μπω», είναι η «εισαγωγική»- μεταφορικά μόνο- ατάκα που χρησιμοποιείς μόλις δεις μια κοπέλα), τι κι αν φοράς το καλύτερό σου χαμόγελο, τι κι αν το παίζεις μυστήριος- τίποτα.
Η κατάληξη είναι πάντα και παντού η ίδια: χυλόπιτα.
Ξεκλειδώνεις εκ νέου το κινητό…
Έχει ο καιρός γυρίσματα
Τα ’λεγε η Βανδή, αλλά εσύ δεν άκουγες- νόμιζες είχες βρει κουτί με χρυσές λίρες: «Έχει ο καιρός γυρίσματα, δυο όψεις έχουν όλα τα νομίσματα».
Τις πρώτες μέρες που έμεινες και πάλι μόνος έκανες κάθε μέρα πάρτι με τους κολλητούς σου, πίνατε μέχρι που γινόσασταν πιο ζάντα κι απ’ αυτές που φοράνε τα τζιπ και διασκεδάζατε έως ότου να χάσετε τις αισθήσεις σας.
Το τελευταίο τετράμηνο, όμως, έχεις φτάσει στο σημείο να θεωρείς πάρτι όταν τρως πατατάκια πίνοντας λεμονάδα και βλέποντας παράλληλα μια ταινία. Δεν έχεις διάθεση για πολλά.
«Έχει ο καιρός γυρίσματα…»
Τα χέρια του οικοδόμου
Τείνει να γίνει μακρινή ανάμνηση. Να δεις πώς το έλεγαν, πώς το έλεγαν… Α, ναι! «Σεξ». Τελευταία φορά που «ενεπλάκης» σ’ ερωτική πράξη ήταν όταν ακούμπησες κατά λάθος (ή μήπως όχι;) τα οπίσθια της μπροστινής σου στο μετρό κι ενόσω έλεγες φωναχτά «Με συγχωρείτε», από μέσα σου ούρλιαζες «Υπάρχει Θεός!»
Τουλάχιστον με τη zouzounitsa όλο και κάτι γινόταν, έβλεπες λίγη «δράση». Πλέον, τα χέρια σου έχουν γεμίσει φουσκάλες σα να δουλεύεις οικοδομή από την τρίτη δημοτικού μέχρι σήμερα αδιαλείπτως, ενώ δυσκολεύεσαι να κάνεις ακόμα και χειραψία, καθώς οι παλάμες σου μοιάζουν να κρατάνε μονίμως ένα αόρατο τσεκούρι και δεν ανοίγουν απόλυτα.
Ενστικτωδώς, αρχίζεις ν’ ακούς στο κέντρο του μυαλού σου Βασίλη Καρρά και να σκέφτεσαι, παράλληλα με την Zouzounitsa, τη ρόδα στο Σύνταγμα:
«Γύρισε, σου λέω γύρισε…»
Οι νέοι σου συγκάτοικοι
Εντάξει, το παραδέχεσαι: είπες ένα απροκάλυπτο ψέμα νωρίτερα. Από τότε που η νυν σου μετατράπηκε αυτοστιγμεί σε πρώην, δεν είναι πως έμεινες εντελώς μόνος. Τον πρώτο μήνα ναι, όμως από τον δεύτερο απέκτησες και πάλι συγκατοίκους- και, μάλιστα, πολλούς.
Ο Ρόμπερτ, ο αρουραίος της κουζίνας που θυμίζει τροφαντό ιπποπόταμο και τρελαίνεται για τα σκουπίδια που αφήνεις ως έδεσμα κάτω από το νεροχύτη, πολλές φορές και για 3-4 βδομάδες.
Η Λίτσα, η αγαπημένη σου κατοικίδια κατσαρίδα που θυμίζει σκαραβαίο και είναι και πάλι έγκυος. Οι George and the band, το συγκρότημα ψύλλων που έχει γεμίσει το στρώμα σου και τόσοι άλλοι ακόμα.
Οι δουλειές του σπιτιού με το που έφυγε η κοπέλα σου πήραν, απ’ ό,τι φαίνεται, κι αυτές πόδι.
Το συνειδητοποιείς και αρχίζεις να πληκτρολογείς.
Deli-thank you-very much
Είναι κάτι σαν ιεροτελεστία: με το που επιστρέφεις στο σπίτι, σηκώνεις αυτομάτως το τηλέφωνο και παραγγέλνεις. Σε 5 λεπτά κάθε φορά τα σουβλάκια είναι στην πόρτα σου, καθώς το παιδί στο μαγαζί ξέρει τι θέλεις κάθε μέρα της εβδομάδας και στο έχει φτιάξει από πριν.
Η σχέση σου με το σουβλατζίδικο της γειτονιάς έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο, που αν η ώρα έχει πάει 18:30 και δεν τους πάρεις, σου τηλεφωνούν από μόνοι τους για να ρωτήσουν αν είσαι καλά.
Είναι ωραίο να ξέρεις πως υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται για σένα κι εκτιμούν την ανικανότητά σου να μαγειρέψεις έστω κι ένα αυγό έχοντας δίπλα σου ανοιχτό τον Τσελεμεντέ. Το εκτιμούσε και η zouzounitsa σου αυτό, εξ ου και σου μαγείρευε συνέχεια για να μην πεθάνεις από παρατεταμένη ασιτία.
Τα σουβλάκια έχουν, φυσικά, τα καλά τους, όμως εσχάτως νιώθεις μικρά τσιμπήματα γύρω από την καρδιά, βλέπεις μαύρες τελίτσες να χορεύουν μπροστά στα μάτια σου και έχεις ολοένα και αυξανόμενα λιποθυμικά επεισόδια- για να μην αναφέρουμε το γεγονός πως η ζυγαριά σου κάνει αλλεπάλληλα ατομικά ρεκόρ όταν ανεβαίνεις πάνω.
«Αυτό ήταν», λες αποφασισμένος, «θα στείλω». Στέλνεις inbox που λέει «Γεια σου zouzou. Τι κάνεις;».
Εμφανίζεται το “seen” αμέσως.
Το είδε. Έπειτα, αρχίζει να πληκτρολογεί.
Η καρδιά σου χτυπάει ολοένα και πιο γρήγορα κι αυτή τη φορά δεν ευθύνονται τα σουβλάκια γι’ αυτό.
Άραγε, θα γυρίσει;