Από το 2000 και μετά, υπήρξαν πολλά παραδείγματα πολιτικών που μπήκαν στη βουλή με τόσες προσδοκίες. Ήταν πάρα πολλοί αυτοί που έδειχναν να μπορούν να σπάσουν το απόστημα εκεί που χρειαζόταν. Κι όμως όλοι αποτύγχαναν.
Αποτύγχαναν γιατί είτε αποχωρούσαν γρήγορα όταν έβλεπαν τι ορθωνόταν απέναντι τους είτε γιατί τους απορροφούσε αυτό το τέρας του ελληνικού πολιτικού συστήματος που κατέληγαν να λειτουργούν στη λογική του «ας έχω εγώ την καρεκλίτσα μου και δε με νοιάζει τίποτα».
Αυτές οι εποχές έχουν πάψει να υπάρχουν από το 2014. Τότε ήταν που η ελληνική πολιτική σκηνή μπήκε για τα καλά στο μικροσκόπιο των social media και όλα έβγαιναν στο φως. Απλώς οι περισσότεροι έδειχναν να μη νοιάζονται τι θα βγει στο φως.
Στη νεοσύστατη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας – την οποία να υπενθυμίσουμε ότι εμείς εδώ στο Menshouse την έχουμε κριτικάρει πολλές φορές όπως και τον ΣΥΡΙΖΑ, άρα μη μπει κανείς στη διαδικασία να πει δεξιά γουρούνια και τα συναφή – τα πράγματα δείχνουν να λειτουργούν με την αυστηρότητα που τους αρμόζει.
Πάνω απ΄όλα όμως φαίνεται πως την συνθέτουν πρόσωπα που νοιάζονται για το τι θα βγει στο φως και αδιαφορούν για το αν θα βγουν οι ίδιοι στο φως. Τουλάχιστον στο φαίνεσθαι βλέπουμε ανθρώπους που δεν το κάνουν γιατί είναι τέτοια η επιθυμία του Κυριάκου Μητσοτάκη να μην αφήσει κανένα κενό, να μη δώσει αφορμή για κατηγορίες. Το κάνουν γιατί αυτή είναι η προσωπική τους βούληση, αυτός είναι ο χαρακτήρας τους.
Ο Κυριάκος Πιερρακάκης είναι η πιο τρανή απόδειξη. Μαθημένος ούτως ή άλλως από το επαγγελματικό του παρελθόν, δεν επιθυμεί να πάρει καμία δόξα ούτε να παίζει το πρόσωπο του στις εκπομπές και τις ιστοσελίδες. Είναι εκείνες, καλή ώρα όπως εμείς, που αναγκάζονται να το κάνουν για να αναδείξουν μερικά από τα χαρακτηριστικά του που θα έπρεπε να αποτελούν καλούπι για κάθε πολιτικό. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Με παρελθόν στο ΠΑΣΟΚ και με παρουσία σε αρκετές διαπραγματεύσεις με την τρόικα στο πλευρό του Ευάγγελου Βενιζέλου, πήρε πολλά μαθήματα, δημιούργησε στομάχι και έκανε λάθη με σκοπό να μάθει απ΄αυτά κι όχι να αδιαφορήσει. Γιατί αυτό είναι ένα αξίωμα που αδυνατεί ο απλός πολίτης να καταλάβει. Η πολιτική περιλαμβάνει λάθη. Κάποιες φορές πολύ σημαντικά. Το ζήτημα πάντα είναι στο aftermath, στην αντιμετώπιση, στην αναγνώριση και στην προσπάθεια για διόρθωση. Ακόμα και στη δήλωση αδυναμίας να φέρεις εις πέρας το έργο.
Αν έχει διαβάσει κανείς από το 2016 και μέχρι εσχάτως αρκετές από τις έρευνες της διαΝΕΟσις, όπου ήταν διευθυντής, θα είδε πάμπολλες ιδέες που είχαν σχέδιο, δεν ήταν τυφλές προτάσεις και θα αντιλήφθηκε επίσης ποιο είναι το κίνητρο του, το όραμα του ως προς την Ελλάδα. Είτε κατέχει πολιτική θέση είτε όχι.
Σε αυτόν τον ένα μήνα παρουσίας του στο Επικρατείας, ο Κυριάκος Πιερρακάκης εργάζεται ανελλιπώς για να εκπονηθεί από μια μεγάλη ομάδα στελεχών με εκείνον επικεφαλής, ένα πλάνο ψηφιακής αναβάθμισης της χώρας. Όχι στο όνομα μιας καινοτομίας, αλλά στο όνομα μιας πρακτικής εφαρμογής. Με στόχο να υπάρξει μια χρηστικότητα που θα δώσει λύσεις σε αρκετά προβλήματα. Όπως για παράδειγμα αυτό που συνέβη με το 112.
Πολλοί είναι έτοιμοι να εστιάσουν στο όποιο πρόβλημα παρουσιαστεί για να το αναδείξουν με κακόβουλο τρόπο. Λίγοι είναι έτοιμοι να κατανοήσουν ότι τα προβλήματα που παρουσιάζονται μετά από κινήσεις προς τη θετική κατεύθυνση, μόνο καλό μπορούν να κάνουν.
Στην πολιτική δε μπορείς να ικανοποιήσεις ποτέ όλους. Πάντα κάποιοι θα βρεθούν να σου πουν γιατί έκανες το τάδε. Θα αγνοήσουν όμως ότι πέρα από το τάδε, έκανες και μια πλειάδα από καλά δείνα. Όχι δεινά.
Δεν μπορεί κανείς να γνωρίζει πως θα μεταλλαχθεί ο πολιτικός χαρακτήρας του κυρίου Πιερρακάκη με το πέρασμα του χρόνου και τη φθορά από τη σύγκρουση με το αρτηριοσκληρωτικό κατεστημένο.
Αυτή τη στιγμή μιλάμε, αυτά που ξέρουμε ως τώρα μπορούμε να κρίνουμε. Και τα ως τώρα δεδομένα δείχνουν έναν άνθρωπο που εμπνέεται και έχει ως ευαγγέλιο τις αξίες της πολιτικής όπως τις γέννησαν όλοι οι μεγάλοι πολιτικοί του παρελθόντος.
Το ερώτημα που πάντα θα υπάρχει, αφορά στην ικανότητα του λαού, ημών των ψηφοφόρων, να μάθει και να συγκρατήσει στη μνήμη του τα πεπραγμένα πολιτικών που επιτελούν ένα ουσιαστικό έργο κι όταν έρθει η ώρα να τους κρίνει ξανά, να τους έχει κρίνει ακριβώς όπως τους αξίζει.