Έχουν γραφτεί τόσα, έχουν ειπωθεί τόσα για την ανδρική φιλία. Για εμάς τους άντρες αυτό το επιχείρημα ανωτερότητας αποτελεί το τελευταίο μας οχυρό στη γυναίκα. «Δεν μπορείτε να βιώσετε τι σημαίνει το κολλητιλίκι, η αδερφική φιλία μεταξύ ανδρών» λέμε περισπούδαστα. Η φιλία ανδρών είναι σαν την κλωτσιά στ΄αχαμνά. Πεδίο άγνωστο για γυναίκες. Όχι ότι έχουμε ιδέα πως είναι τα πράγματα στην άλλη πλευρά. Απλώς είναι αυτές οι πεποιθήσεις που συνοδεύουν κάθε έναν από μας στη ζωή. Πεποιθήσεις που μας ποτίζουν με μια αίσθηση μοναδικότητας. Ύψιστης, άφθαρτης και άπιαστης μοναδικότητας. Όσο προχωράμε στον κάθε επόμενο χρόνο της ύπαρξης μας, τόσο περισσότερο αγωνιζόμαστε για να μην χαλάσει αυτό το συναίσθημα. Εγώ και ο κολλητός μου. Εσύ με τον κολλητό σου. Όλοι μας με τους ανθρώπους που επιλέγουμε ως αδέρφια.
Γι΄αυτό θα αποκτήσουμε πιο σκληρό κέλυφος όταν τον δούμε να μπαίνει σε μια σχέση και να χάνεται, γι΄αυτό θα γκρινιάξουμε, γι΄αυτό μπορεί να γίνουμε αιτία ώστε αυτή η σχέση να μην πάει πολύ μακριά. Δεν είμαστε κακοί, ούτε σημαίνει πως δεν τον αγαπάμε ή δεν μας αγαπάει. Είναι που βρισκόμαστε ακόμα σε εκείνο το στάδιο της παιδικότητας και του επιθυμητού εγωισμού. Τότε που είμαστε ένα, αρραγείς και άθικτοι. Όμως η ίδια η ζωή δεν στέκεται με κατανόηση μπροστά σε μια τέτοια σχέση. Η υπέρτατη απόδειξη ότι το βίωμα της ύπαρξης ξεκινάει από τη μοναχικότητα είναι ακριβώς αυτό. Ο ένας κυνηγάει μια τύχη, ο άλλος μιαν άλλη. Για ορισμένο διάστημα αυτές οι τύχες πάνε δίπλα ή σε απόσταση αμελητέα. Έρχεται εκείνη η στιγμή που οι τύχες ξεμακραίνουν υπερβολικά πολύ.
Τότε είναι το σημείο που αντιλαμβάνεσαι πόσο αγαπάς τον κολλητό σου. Εσύ που μένεις πίσω. Εσύ που με τον έναν τρόπο ή τον άλλο πέτυχες να ριζώσεις την τύχη σου στο έδαφος που σε περπάτησε, που σε βύθισε σε λακκούβες και που έξυσες πληγές σε γόνατα και ψυχή.
Εκείνος θέλει να ανοίξει τα φτερά του μακρύτερα. Ξέρει ότι μπορεί, ξέρεις ότι μπορεί. Μια δουλειά, ένας μεγάλος έρωτας, τον τραβάνε. Η κατανόηση σου είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις. Σίγουρα πονάς. Τέρμα οι μεταμεσονύκτιοι διάλογοι για το πως θα είναι η ζωή σας σε 5-10 χρόνια. Τα 5 και 10 χρόνια είναι πια στο τώρα. Τα 18-19 είναι η ηλικία που κοιτάς το μέλλον. Τα 25-26 αυτή που βάζεις τούβλα στην οικοδομή του παρόντος. Πιο μετά θα αρχίσει και το κοίταγμα προς τα πίσω, σαν άλλη γυναίκα του Λωτ. Στο παρόν σκέφτεσαι μόνο ότι είστε σαν κάποιους από αυτούς εδώ.
Εδώ και 3 σχεδόν χρόνια ο παιδικός μου φίλος, αυτός που τρέξαμε μαζί τις ζωές μας από τα 6 μας, ζει στο εξωτερικό με γυναίκα και οσονούπω ένα παιδί. Πριν από ενάμιση χρόνο έφυγε ένας άλλος αδερφός. Όλοι για να κυνηγήσουν μεγάλα όνειρα. Τον έναν τον βλέπω μια φορά το χρόνο και τον άλλο κάθε 2 με 3 μήνες. Είναι σαν το πρώτο μπάνιο, όταν η θάλασσα είναι κρύα. Άπαξ και βουτήξεις, μετά δεν έχει κρυάδα. Μαθαίνεις να το διαχειρίζεσαι όπως πάνω κάτω όλα τα πράγματα στη ζωή. Κι αυτό που θες για τον κολλητό σου συνοψίζεται στο εξής απλό: να είναι καλά, να τον βλέπεις να βάζει τη σημαία του σε κορυφές. Αυτός κάνει βήματα στο εκεί. Εσύ στο εδώ. Αλλά όταν η σχέση σας ορίζεται από τον αξιωματικό κανόνα «ακόμα κι αν κάνουμε να μιλήσουμε 3 μήνες, η επόμενη φορά θα είναι σαν κάθε άλλη», τότε τίποτα δεν μπορεί να σε τρομάξει. Όλα καταλήγουν σε τούτη την κλισέ σοφιστεία που ισχύει μέχρι το μεδούλι.
