Ξυπνάς το πρωί και κλειδώνεσαι στην τουαλέτα. Κοιτάζεσαι στον καθρέφτη. Είσαι χλωμός. Νιώθεις ότι θα λιποθυμήσεις. Ξανακοιτάζεσαι πιο προσεκτικά, ενώ σκέφτεσαι ότι σήμερα είναι η τελευταία σου μέρα σε αυτόν τον πλανήτη. Αυτό ήταν, σβήνεις…
Θα ‘ναι καρδιά, θα ‘ναι εγκεφαλικό, θα ‘ναι καρκίνος; Μικρή σημασία έχει. Τα ψωμιά σου τελειώνουν. Το ξέρεις, το βλέπεις, το νιώθεις.
Με τα χίλια ζόρια ετοιμάζεσαι να πας στη δουλειά (για να σου δώσουν οι συνάδελφοι τον τελευταίο ασπασμό). Στα 5 πρώτα βήματα που κάνεις βγαίνοντας απ’ το σπίτι, νιώθεις τις δυνάμεις σου να σε εγκαταλείπουν. Περπατάς με τις μπάντες και ήδη σκέφτεσαι πώς θα αντιδράσεις μόλις λιποθυμήσεις, αφού είναι πλέον θέμα δευτερολέπτων. Βήχεις! Λογικό…
Το εξασθενημένο σου ανοσοποιητικό είναι στα τελευταία του. Γι’ αυτό είσαι και πιο κίτρινος και από φανέλα της Νόριτς. Λάθος. Τώρα που το ξανασκέφτεσαι η κιτρινίλα πρέπει να είναι απ’ τα νεφρά (μπορεί και σπλήνα). Κατά 95% έχεις νεφρική ανεπάρκεια.
Μπαίνεις στο λεωφορείο, ενώ σκέφτεσαι ότι πρέπει να γράψεις στη διαθήκη σου ότι επιθυμείς καύση και όχι ταφή. Απέναντι ακριβώς βλέπεις ένα σακί με μικρόβια να έχει οπλίσει: «Θεέ μου κάνε μου τη χάρη να μη…» προλαβαίνεις να σκεφτείς, αλλά ο ιδιοκτήτης 2345 μικροβίων έχει ήδη απασφαλίσει απελευθερώνοντας με ένα XXL βήξιμο βροχή μεταλλαγμένων στελεχών του ιού Η1Ν1…
Για μια στιγμή σκέφεσαι να πας και να του σπάσεις τα μούτρα. Μετά συνειδητοποιείς ότι αν το κάνεις θα έρθεις πιο κοντά με την δευτερογενή βακτηριακή λοίμωξη και τον αφήνεις να ζήσει. Εσύ πάλι ετοιμάζεσαι για το μοιραίο. Θα πας από τη νόσο των χοίρων. Τι ντροπή ρε φίλε…
Μπαίνεις στο γραφείο. Δεν προλαβαίνεις να αφήσεις την τσάντα κάτω και ακούς έναν ήχο λες και ανοίγει τρύπα με κομπρεσέρ η ΜΟΜΑ του Καμμένου. Γυρίζεις και τι να δεις; Η ετοιμοθάνατη συνάδελφος φυσάει ένα κόκκινο πράγμα δηλωμένο ως μύτη στην εφορία, ενώ τα μικρόβια έχουν πλημμυρίσει τον χώρο.
Κόβεται η ανάσα σου (επίτηδες, για να μην εισπνέεις ιπτάμενα σπειρίλια…)
Βγαίνεις έξω για μια ώρα να πάρεις αέρα μέχρι να διαλυθεί το σύννεφο από τα μικρόβια της λάμιας. Αρχίζεις να το δαγκώνεις. Η Σούζη τα έλεγε χθες στον ΣΚΑΪ, αλλά εσύ δεν αξιώθηκες να βάλεις μια καπαρντίνα. Νιώθεις τα πρώτα ρίγη. Είναι ο πυρετός που ανεβαίνει. Ψήνεσαι ήδη…
Ξαναμπαίνεις στο γραφείο και πηγαίνεις στην έχιδνα με τα μικρόβια. «Πιάσε μου το κούτελο» της λες. «Είμαι ζεστός;». «Όχι, πάγος είσαι», σου λέει η κάμπια η οποία δεν φτάνει που σε γέμισε κοξάκι, αλλά αμφισβητεί και την αξιοπιστία σου τώρα.
Βλέπεις το χέρι της που ακούμπησε το ταλαιπωρημενο σου κούτελο. Η σκέψη ότι αυτό το χέρι πρέπει να έχει ακουμπήσει γύρω στις 50 φορές το ναό των μικροβίων (μύτη της) σου προκαλεί τσιμπήματα στην πλάτη και μούδιασμα στο χέρι. Βρε καλώς και το έμφραγμα. Άργησε σήμερα…
Παίρνεις βαθιές ανάσες. Εισπνοή, εκπνοή, δεν είναι τίποτα θα περάσει. Αμ δε. Πάνω που πας να ηρεμήσεις ακούς τον Βούδα του γραφείου να βήχει δίχως αύριο. Τραγουδάς Βίσση, «η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη» (απ’ τους ιούς) για να μην βάλεις τα κλάματα.
Σηκώνεσαι να πας τουαλέτα για να απομακρυνθείς από το μολυσμένο δωμάτιο. Κοιτάζεσαι στον καθρέφτη. Λες αυτό το εκρού του νεκρού που έχεις να οφείλεται στο ήπαρ σου; Ρίχνεις λίγο νερό στη μάπα σου και βγαίνεις με αργές κινήσεις. Ο συνάδελφος σου χαμογελάει: «Αδυνατισμένο σε βλέπω. Ξεκίνησες δίαιτα;».
Όχι δεν ξεκίνησες δίαιτα. Τρως σαν την Βέτα Μπετίνη στις παλιές βιντεοταινίες του Ψάλτη. Άρα αφού δεν κάνεις δίαιτα και χάνεις κιλά σημαίνει ότι πάσχεις από κάποια ανίατη ασθένεια. Λυγίζουν τα πόδια σου…
Αυτό ήταν. Σβήνεις. Να θυμηθείς να πάρεις ένα τηλέφωνο τη μάνα σου το βράδυ να την αποχαιρετίσεις (αν δεν έχεις αποδημήσει μέχρι τότε). Επιστροφή στο σπίτι.
Με ταξί αυτή τη φορά για να γλιτώσεις όσα μικρόβια μπορείς. Ο ταρίφας, καπνίζει σαν Λαμπριάκος και έχει κλειστό το παράθυρο. Όλη η τσίκνα έρχεται πάνω σου. Νιώθεις ήδη έναν σπασμό στον πνεύμονα. Φτύνεις διακριτικά στο χέρι σου να δεις αν έχεις αιμόπτυση σαν τον συχωρεμένο.
«Δεν πιστεύω να ενοχλεί το τσιγάρο;» σε ρωτάει ο ταρίφας δυο λεπτά πριν κατέβεις από το άντρο του. Δίνεις τόπο στην οργή και κατεβαίνεις χωρίς να τον μπινελικώσεις. Θα το έκανες, αλλά αν σπαταλήσεις τσάμπα ενέργεια, ελλοχεύει ο κίνδυνος να πέσεις ανάσκελα απ’ την αδυναμία.
Πας με τα χίλια ζόρια στο διπλανό τυροπιτάδικο και παίρνεις μια κουρού για να τσιμπήσεις μεζέ. Καταπίνεις την πρώτη μπουκιά, η οποία παραλίγο να σου σταθεί στο λαιμό. Δεν είναι φυσιολογικό αυτό. Κάτι πρέπει να έχεις στο λαιμό. Μήπως είναι υπερθυρεοειδισμός; Το γκουγκλάρεις να δεις. Όντως, έχεις όλα τα συμπτώματα:
Αδυνάτισμα που δεν δικαιολογείται από τη σωματική άσκηση ή το φαγητό, ταχυπαλμία, Ιδρώτα, εξάψεις και δυσανεξία στη ζέστη. Νευρικότητα και συναισθηματική αστάθεια. Μυϊκή αδυναμία, κούραση, εύκολη κόπωση. Τρέμουλο. Επιτέλους βρήκες τι έχεις…
Έχει βραδιάσει. Μπαίνεις στο ασανσέρ. Αισθάνεσαι ότι δεν μπορείς να ανασάνεις. Είναι θέμα δευτερολέπτων να νιώσεις έναν πόνο στο στήθος. Προοικονομία εμφράγματος λέγεται αυτό. Καρδιά έχεις λοιπόν. Πάντα το ήξερες. Το ‘χες καταλάβει κάτι βράδια που έβαζες το αυτί στο μαξιλάρι και δεν άκουγες παλμό. Η καρδιά σου είχε κενά αέρος…
Πέφτεις στο κρεβάτι να κοιμηθείς. Δεν σε παίρνει ο ύπνος και όμως νιώθεις κουρασμένος. Ε βέβαια, αφού έχεις υπνική άπνοια. Κατά τη διάρκεια του (ο Θεός να τον κάνει) ύπνου δεν ανασαίνεις για 30 δευτερόλεπτα. Άρα είναι θέμα χρόνου το τέλος. Άντε να την σκαπουλάρεις, μία, δυο, τρεις. Την τέταρτη θα είναι η χαριστική βολή…
Νύσταξες. Την έβγαλες καθαρή και σήμερα θηρίο. Αύριο πάλι…