«Μαζί θα προχωράμε» είπαμε κάποτε ο ένας στον άλλο. Κι από τότε προχωράμε. Όχι πια μαζί. Άλλες φορές ο ένας έτρεχε, λιγότερες φορές ο άλλος. Για εκείνον η ζωή ήταν σαν μια διελκυστίνδα που έπρεπε να τραβάει το σχοινί για να κερδίσει. Και όσο το τραβούσε, τόσο πιο κοντά έφερνε η ζωή. Για εμένα ήταν το ανάποδο. Ήμουν το σχοινί και η ζωή αυτός που τραβούσε. Δεν είμαστε καμία ιδιαίτερη κάστα ανθρώπων. Είμαστε όπως όλοι. Τα έζησαν εκατομμύρια πριν από εμάς και θα ακολουθήσουν δισεκατομμύρια. Όμως για τον κάθε ένα συμβαίνουν το πολύ μια φορά στη ζωή. Τώρα, εγώ με τον κολλητό μου βρισκόμαστε στο σταυροδρόμι τούτης της μοναδικής φοράς.
Αν ο τίτλος σου φαίνεται γνώριμος, αυτό συμβαίνει γιατί αποτελεί μια συνέχεια. Η πρώτη ιστορία αφορούσε την απομάκρυνση του «αδερφού» μου. Μια ιστορία που δεν απέχει πολύ από όσα έμειναν πίσω μας, αλλά αν τη ζήσεις από μέσα έχεις την αίσθηση ότι πέρασε ένας χρόνος. Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις ότι έτσι γίνονται τα πράγματα όταν ο ένας τραβάει και ο άλλος τραβιέται. Οι έννοιες του χρόνου αναλώνονται σε τυπικότητες, χωρίς μετρήσιμο αντίκρυσμα. Το μετρήσιμο αντίκρυσμα αμβλύνεται και οξύνεται κατά το δοκούν.
Το βράδυ της Πέμπτης κατάπιε ολοκληρωτικά τον κολλητό μου. Γέννησε έναν άλλον άνθρωπο. Για την ακρίβεια γέννησε δύο ανθρώπους. Τον ένα, τον γιο του, κυριολεκτικά. Τον κολλητό μου μεταφορικά.
Το μικρό αγοράκι που γνώρισα στα 6 μου, που τον έχασα για μερικά χρόνια και τον ξαναβρήκα στα 16 μου. Αυτές είναι οι δύο εικόνες που κάθονται πλάι πλάι δίπλα μου. Είχαν απλωθεί στις πολυθρόνες τους. Μέχρι χθες το βράδυ ήταν άνετα. Τώρα πια μαζεύουν τα πόδια τους, σφίγγουν τα σώματα τους για να έρθει και μια τρίτη εικόνα. Αυτή που ο φίλος μου που ανταλλάσσουμε ψυχές κοντά 10 συμπυκνωμένα χρόνια δεν έρχεται πια μόνος. Δεν έρχεται καν με τη γυναίκα του. Έρχεται ταυτόχρονα τριπλός και διαμοιρασμένος. Ένα κομμάτι του αφέθηκε να κατακτηθεί από τον γιο του. Είναι το ίδιο κομμάτι που τον διπλασίασε.
Στη φωτογραφία που μου έστειλε είδα έναν άλλο άνθρωπο. Μου γεννούσε εν τούτοις τα ίδια ακριβώς συναισθήματα. Και υποθέτω ότι αυτή είναι η μοναδική κατεύθυνση που θα συναντήσεις στη ζωή σου με τον κολλητό. Όχι γιατί δεν έχεις επιλογές. Γιατί δεν θέλεις να έχεις άλλες επιλογές.
«Δεν είμαι εδώ για να σε αγαπώ
Ο μπαμπάς σου είναι γι΄αυτό
Είμαι εδώ να καταγράφω
Το πρώτο σου χαμόγελο
Τις αϋπνίες που θα του προσφέρεις
Το “πρωτοβρόχι” στο πρόσωπο του
Τις πιο μεγάλες του ανησυχίες
Θα κάθομαι σε μια γωνία
Εκεί θα χωνιάσω τις ταλαιπωρίες του
Εκεί θα βρίσκεται ο τραπεζικός σου λογαριασμός
Σήμερα η πρώτη μέρα που αναπνέεις ολάκερη