2:40 1,5 μήνα μετά τη δημιουργία του menshouse είναι η πρώτη φορά που θα το ρίξω έξω σήμερα. Οι 4 ώρες ύπνου θα γίνουν 6, μπορεί και 7. Ναι, ναι θα το κάψουμε απόψε κυρ Στέφανε. Είμαι σχεδόν έτοιμος να βουρκώσω απ’ τη χαρά μου. Και τότε σαν σε σαπουνόπερα του Φώσκολου, ο πρωταγωνιστής αλλάζει 17 χρώματα, μόλις ακούει τον χτύπο του κινητού. «Θεέ μου κάνε να παίρνει τον Χρόνη στον Τηλεκύβο και να κάλεσε εμένα κατά λάθος». «Ετοιμάσου. Σε 10 λεπτά θα είμαστε εκεί. Γεννάμε».
2:41 «Έλα κυρ Στέφανε, εγώ που θα το έκαιγα σήμερα είμαι». «Ποιος;» «Αυτός 1-0».
3:24 Ένας καλός κυριούλης μπροστά πηγαίνει με 30, ενώ εμείς βιαζόμαστε γιατί ΓΕΝΝΑΜΕ. Εισπνοή, εκπνοή. Εισπνοή, εκπνοή. Όχι, δεν είναι σωστό να περάσουμε από πάνω του και να κάνω παρκούρ στην οροφή του αμαξιού και μετά τραμπολίνο μπας και ξυπνήσει και το ΠΑΤΗΣΕΙ ΛΙΓΟ. Ας διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας και ας βγάλω απ’ το μυαλό μου μια κακή σκέψη που έκανα.
4:10 Σαν να μην πέρασαν δυο χρόνια. Στο ίδιο νοσοκομείο, οι ίδιοι άνθρωποι. «Πώς πάει;». «Όλα καλά. Αυτή τη φορά θα τελειώσουμε σύντομα». «Αλήθεια; Πότε δηλαδή; Καμιά ώρα». «Ε, λογικά μέχρι τις 12:00». Εισπνοή, εκπνοή. Εισπνοή, εκπνοή.
4:27 Κοιτάζω τα πλακάκια. Τα θυμάμαι. Τα ‘χω περπατήσει γύρω στις 1.356 φορές. Την πρώτη φορά. Τώρα τα κοιτάω γράφοντας γιατί δεν έχω κουράγιο να σηκωθώ να περπατήσω. Απέναντί μου δυο συγγενείς πρώτου βαθμού μιλάνε ασταμάτητα. 5 λεπτά σερί. 6. 7. Ζήτησα να κάνω τεστ DNA.
4:34 Μας φωνάζουν να μας ανακοινώσουν κάτι. Ακούγεται κλάμα μωρού. Λες; Τρέχουμε σαν τον Τάκη Λεμονή στο ματς με την ΑΕΚ. Είναι ένας νοσοκόμος. «Όλα καλά;». «Ναι μια χαρά». «Τα νερά έχουν σπάσει;». «Α, δεν μπορώ να σας πω». «Και τότε γιατί μας φωνάξατε;». «Να έρθει ο πατέρας, αφού αφήσει πρώτα το κινητό». «Kαι μας πώς θα μας ειδοποιεί;». «Δεν θα σας ειδοποιεί (χαμόγελο Γιάγκου Δράκου όταν την έλεγε στη Βίρνα)». Εισπνοή, εκπνοή. Εισπνοή, εκπνοή.
4:53 Θα πεθάνουμε και δεν θα μάθουμε ποτέ γιατί στα νοσοκομεία οι νοσοκόμες μας κρατάνε μούτρα και δεν μας μιλάνε για το πώς πηγαίνει ο τοκετός. Νιώθω σαν υπερθεματιστής στο διαγωνισμό του Παππά. Κανείς, δεν μιλάει, κανείς δεν λέει τίποτ… ώπα μισό μας φωνάζουν
4:54 «Έσπασαν τα νερά, αυτή τη φορά δεν θα αργήσουμε. Ο μικρός είναι βιαστικός». Τι γλυκιά νοσοκόμα. Θέλω να την πάρω αγκαλιά και να τη φιλήσω. Και τι ευγενική. Πάντα το έλεγα ότι η ενημέρωση στα νοσοκομεία είναι άψογη. «Σε λίγο θα αρχίσουμε να σπρώχνουμε». «Πονάει;» «Όχι, καθόλου. Πριν λίγο κάναμε επισκληρίδιο». «Εννοείτε αυτή την ένεση για ελέφαντες που είχε δει ο Χιου Γκραντ στους “9 μήνες” και κόντεψε να λιποθυμήσει». «Μπορείτε να το πείτε και έτσι». Εισπνοή, εκπνοή, εισπνοή, Χιου Γκραντ.
5:16 Κοιτάζω την πόρτα. Όπως τότε. Που άνοιξε ύστερα από 14 ώρες και ο κόσμος έγινε ομορφότερος. Γιατί ήρθε εκείνη. Εκείνη που χαμογελούσε κλαίγοντας. Το πιο όμορφο πλάσμα που είχα δει ποτέ στα όνειρά μου. Ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής μου. Αυτή που δεν θα συγκριθεί ποτέ και με καμία. Η υπέροχή μου. Εκείνη που είναι τώρα σπίτι και περιμένει γιατί ξέρει. Ξέρει ότι σε λίγη ώρα θα την αγαπάμε 2 φορές περισσότερο. Ξέρει ότι η αγάπη μας δεν θα μοιραστεί στα δυο, αλλά θα πολλαπλασιαστεί. Γιατί εκείνη είναι φως και ουρανός. Γιατί εκείνη είναι τα πάντα.
5:19 Μια φωνή ακούγεται απ’ τα μεγάφωνα. Πεταγόμαστε όλοι σαν τον Τοχούρογλου σε σουτ του Ταραλίδη σε προπονητικό διπλό του Ολυμπιακού. «Μαραγγάκης στην αίθουσα αναγγελιών παρακαλώ». Άκυρος ο συναγερμός. Εισπνοή, εκπνοή.
5:32 Το σχέδιο έχει εκπονηθεί. Παριστάνω τον εφοπλιστή, με παντρεύεται η Στάη, μου δανείζει 3 μύρια, αγοράζω το νοσοκομείο, βάζω κάμερες παντού και το κάνω big brother να ξέρουμε τι γίνεται μέσα ανά πάσα στιγμή. Άλλη λύση δεν υπάρχει.
5:50 Αρχίζω ήδη να ψάχνω δημοσιογράφο να μου δανείσει μια περούκα, να μπω κρυφά μέσα. Ξέρετε ποιο είναι το χειρότερο πράγμα στον κόσμο μετά τα αποφθέγματα του παρλαπίπα του Κοέλιο; Η αναμονή στο νοσοκομείο. Φαντάστηκα για λίγο πώς θα ήταν η αναμονή στο νοσοκομείο αν απ’ τα μεγάφωνα διάβαζαν αποφθέγματα του Κοέλιο και παρηγορήθηκα. Εισπνοή, εκπνοή. Εισπνοή, εκπνοή.
5:57 Οι συγγενείς πρώτου βαθμού απέναντί μου συνεχίζουν να μιλούν ασταμάτησα. Κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι τη Βίκυ Χατζηβασιλείου να μπαίνει ξαφνικά μέσα και να μου φέρνει το πακέτο με τους πραγματικούς συγγενείς μου, οι οποίοι μιλάνε λίγο λιγότερο απ’ την Μάγδα Τσέγκου στην εκπομπή του Αυτιά.
6:12 Ψάχνουμε έναν Χλαπάτσα νοσοκόμο να μας ρουφιανέψει τι γίνεται μέσα. Μάταια. Αν το ΠΑΣΟΚ είχε προλάβει να το κρατικοποιήσει θα ‘χε διορίσει 2500 νοσοκόμους (στον πρώτο όροφο) και θα ‘χαμε έναν άνθρωπο να λαδώσουμε. Αυτά είναι τα αποτελέσματα του καπιταλισμού.
6:25 Οι πρώην συγγενείς πρώτου βαθμού έχουν αρχίσει να ψάχνουν όνομα για το μωρό. Φώναξα την πρόνοια.
6:29 «Ελάτε στην αίθουσα ανακοινώσεων παρακαλώ». Τρέχουμε. Η πόρτα ανοίγει. «Να σας ζήσει». Τα πόδια κόβονται, το σώμα μουδιάζει, όλα λάμπουν ξανά. Όπως τότε, όπως με εκείνη. Δεύτερη φορά θείος.