Ουδέποτε υπήρξες λάτρης των σπορ– για την ακρίβεια, ό,τι κοντινότερο έχεις κάνει σε γυμναστική τα τελευταία 10 χρόνια είναι τότε που περνούσε εκείνο το τούμπανο από μπροστά σου και γύρισες στο πλάι το λαιμό για να δεις καλύτερα κάτω από τη φούστα της-, όμως δε βαριέσαι, δεν γίνονται κάθε μέρα αυτά.
Έτσι παίρνεις μια μεγάλη ανάσα, υψώνεις τα χέρια σου σε μια τέλεια παντομίμα των κινήσεων του Λάμπρου Κωνσταντάρα, ύστερα αρχίζεις να λυγίζεις τον κορμό σου, το κεφάλι πλησιάζει το στέρνο και… voila: μόλις έκανες μια κωλοτούμπα. Έπειτα, το επαναλαμβάνεις.
Μπορεί στο γυμνό, απαίδευτο μάτι αυτό να φαντάζει εντελώς αναίτιο, ωστόσο εσύ μόλις σωματοποίησες τη φράση «Κάνω κωλοτούμπες από τη χαρά μου». Κι έχεις, όσο να πεις, τα δίκια σου: η κοπέλα σου, με την οποία συγκατοικείτε εδώ και μια πενταετία, λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων πρέπει να φύγει εκτός πόλης για μία εβδομάδα.
Την αποχαιρετάς, λοιπόν, όπως της πρέπει («Γεια σου μωράκι μου, στα τσακίδια, καλά να περάσεις!»), έπειτα μειδιάς σαν τον Ντένις τον τρομερό όταν ετοιμάζεται για την σκανδαλιά του ενός εκατομμυρίου και αρχίζεις να κάνεις σχέδια επί χάρτου στο μυαλό σου, γιατί σου ’χει τελειώσει το χαρτί.
Ρίχνεις ένα βλέμμα στο χώρο κι επιλέγεις ένα γυναικείο όνομα για να περιγράψεις την κατάσταση: «Θα γίνει της Πόπης».
Θα γίνει, όμως;
Eye of the… tired
Τι λέει το πλάνο: Η δικιά σου λείπει και αφού γλίτωσες- λόγω των άψογων χειρισμών σου- την προηγούμενη φορά το επώδυνο Fatality όταν έψαξε το κινητό σου, σκέφτεσαι να το πας ένα βήμα παραπέρα: θα φωνάξεις, επιτέλους, τη φίλη σου τη Νάρα στο σπίτι για να τη ρίξεις στα πατώματα και ό,τι προκύψει. Στο μυαλό σου έρχεται ο Ρόκι- “Eye of the Tiger, baby, eye if the tiger!”
Έχεις σκεφτεί, μάλιστα, και το απόλυτα ευφυές μήνυμα προκειμένου να την ψήσεις: «Θα έρθεις ν’ αράξουμε το βράδυ στο σπίτι, μικρή μου Νάρα;»
Τι γίνεται στην πραγματικότητα: Στις 18:00 είσαι μέσα στην ενέργεια. Στις 20:00 στα περίχωρά της. Στις 21:00 χρειάζεσαι τηλεσκόπιο για να τη δεις. Στις 22:00- που είναι το ραντεβού- η ενέργεια δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας απλός όρος στο λεξικό. Στέλνεις inbox και το ακυρώνεις («Άκυρο, Ναρα»- «Στο διάολο, παπάρα» απαντά) κι έπειτα πέφτεις στα πατώματα μόνος σου. Για να κοιμηθείς.
Μια χαρά είναι τα ματάκια σου- ειδικά όσο βρίσκονται ακόμα στη θέση τους. Τι σ’ έπιασε να γίνεις τίγρης;
Θέλω να πιω όλο το Βόσπορο (αλλά θα βολευτώ με τη μικρή Πρέσπα)
Τι λέει το πλάνο: Θα πάρεις τα παιδιά και θα πάτε στον Πειραιά, εν μέρει γιατί σας αρέσει να σας αποκαλούν «Τα παιδιά του Πειραιά», αλλά πρωτίστως γιατί αυτή είναι η ευκαιρία σου. Θα πιεις μέχρι λιποθυμίας, θα κάνετε ό,τι βλακείες γουστάρετε όπως όταν ήσασταν φοιτητές, θα πάτε σε κάνα στριπτιτζάδικο να δείτε κάνα κώλο (μαζί με την υπόλοιπη γυναίκα, φυσικά) και, το κυριότερο, δε θα έχεις τη δικιά σου να σε πρήζει μετά όταν γυρίσεις σπίτι το πρωί βρωμοκοπώντας και τρεκλίζοντας σα να είσαι ο Μπουκόφσκι μετά από μια ολόκληρη μέρα στον ιππόδρομο.
Τι γίνεται στην πραγματικότητα: Ο Μάκης δεν μπορεί να βγει γιατί ο μικρός (ο γιος του- ναι, έχει κάνει yo) αρρώστησε και θέλει να τον προσέχει, ο Βαγγέλης δεν είναι για πολλά γιατί το πρωί περπάτησε από το σαλόνι στην κουζίνα και κουράστηκε, ενώ ο Στέλιος έχει υποσχεθεί στη γυναίκα του να πάνε στα πεθερικά του σήμερα, γιατί πέρασε καιρός από την τελευταία φορά που πήγανε (12 ώρες και 24 λεπτά).
Έτσι, βγαίνεις μόνο με τον Τάσο. Πηγαίνετε σ’ ένα εμπορικό γι’ αρχή, όμως το εμπορικό είναι το τέλος σας: πίνετε δυο μπύρες, παίζετε και 30 λεπτά ηλεκτρονικά και μετά ο φίλος σου βλέπει το ρολόι του και λέει «Ω ρε συ, το ξεφτιλίσαμε: 21:30 πήγε!» και το διαλύετε.
Τουλάχιστον θυμηθήκατε τα φοιτητικά σας χρόνια. Σε κάποια φάση ο Τάσος είπε «Ρε συ, πώς τη λέγανε την καθηγήτρια που είχαμε στην πτυχιακή;».
Και θυμηθήκατε και οι δύο- την έλεγαν «Αυγερινού».
Ο άντρας του σπιτιού
Τι λέει το πλάνο: Τώρα που έφυγε, μπορείς, επιτέλους, να το κάνεις- θα περπατάς σε όλο το σπίτι με τα παπούτσια, χωρίς να την έχεις να σε ζαλίζει- με το που ακούει την πόρτα της πολυκατοικίας ν’ ανοίγει- να τα βγάλεις γιατί θα λερώσεις.
Θα ρίξεις ψίχουλα ολούθε σα να είσαι ο Χάνσελ και η Γκρέτελ μαζί, με τη γλυκιά, υστερική φωνούλα της («Θεέ μου, ψίχουλα είναι αυτά στο πάτωμα; Αμάν ρε παιδί μου!») να μην ηχεί σαν τη Σειρήνα της κολάσεως.
Θα πετάξεις το τζιν σου στον καναπέ του σαλονιού, τις κάλτσες σε μια καρέκλα και την μπλούζα σου στο σκρίνιο του χολ. Ούτε η μαμά σου δε σου έλεγε τόσες φορές «Μην πετάς ρε παιδί μου τα ρούχα σου δεξιά κι αριστερά…»
Τι γίνεται στην πραγματικότητα: Σφουγγαρίζεις, πλένεις, σιδερώνεις, τρως πάνω από το νεροχύτη για να μην κάνεις ψίχουλα, αλλά και να μη χρειαστεί να λερώσεις πολλά πιάτα, πέφτεις στα 4 και γυαλίζεις με το βετέξ ένα- ένα τα πλακάκια του σπιτιού, πηγαίνεις ξυπόλυτος στη δουλειά για να μην ξεχαστείς στην επιστροφή και δε βγάλεις τα παπούτσια σου και περπατήσεις μέσα στο σπίτι, καθαρίζεις όχι μόνο αυτά που βλέπει η πεθερά, αλλά ολόκληρο το σόι της.
Θέλεις όταν γυρίσει να το βρει λαμπίκο.
Το προτιμάς από το να ποτίζει μηδέν ρέζους θετικό (το δικό σου μηδέν ρέζους θετικό) στο καινούριο λευκό χαλί του σαλονιού…
Υπερενθουσιώδης αδιαφορία
Τι λέει το πλάνο: Τη μέρα που θα γυρίσει στο σπίτι θα κάθεσαι αραχτός στον καναπέ και θα διαβάζεις. Θα σηκώσεις το βλέμμα σου μόλις μπει και εντελώς κουλ θα της πεις «Α, ήρθες;», θέλοντας, έτσι, να συντρίψεις τα «προγνωστικά» της που έλεγαν ότι δεν είσαι ικανός να μείνεις μόνος σου χωρίς να τα κάνεις μαντάρα αφού θα λείπει αυτή.
Θα συνεχίσεις να διαβάζεις, αφήνοντάς τη να βράζει στο ζουμί της.
Τι γίνεται στην πραγματικότητα: Ακούς κλειδιά στην πόρτα, αλλά είναι αδύνατον- απλά αδύνατον. Συνεχίζεις να κρατάς τη μοναδική εκτυπωμένη φωτογραφία της και να κλαις σ’ εμβρυακή στάση, παρόλο που καταλαβαίνεις ότι πλησιάζει.
Μπαίνει μέσα και συ, ό,τι πιο uncool έχει υπάρξει στα χρονικά, τινάζεσαι πάνω και την αγκαλιάζεις λέγοντας ανάμεσα σε αναφιλητά κάτι που θα μπορούσε να είναι και «μωρό μου».
Όλως τυχαίως ο υπολογιστής σου αποκτά ζωή και μουσική γεμίζει το χώρο.
Είναι το «Χωρίς το μωρό μου».