Το κείμενο που θα περιέγραφε ιδανικά ποιες δουλειές του σπιτιού μισεί κάθε άνδρας είναι πολύ εύκολο.
Δεν θα χρειαζόταν ιδιαίτερη ανάπτυξη. Θα μπορούσε να υπάρχει μόνο ο τίτλος και μέσα η λέξη «όλες».
Μπορεί να μην δικαίωνε ακριβώς την επιλογή σου να μπεις να το διαβάσεις, ποιος θα ισχυριζόταν όμως ότι δεν θα έλεγε την αλήθεια;
Προσωπικά αν συναντούσα τυχαία στον δρόμο ένα λυχνάρι και τρίβοντάς το μου παρουσιαζόταν ένα τζίνι (απλή καθημερινή ιστορία) θα είχα δυο ευχές να μου πραγματοποιήσει.
Γιατί η τρίτη θεωρείται από τώρα καπαρωμένη: «Να μην χρειαστεί ΠΟΤΕ να ξανακάνω δουλειές του σπιτιού».
Μέχρι να συναντήσεις όμως το τζίνι πρέπει να συμβιβαστείς με την πραγματικότητα. Με την ιδέα πως πρέπει να κάνεις ό,τι χρειαστεί για να διατηρείς το σπίτι σου καθαρό.
Διότι από τη στιγμή που χάνεις το βόλεμα της μάνας -είτε είσαι εργένης, είτε είσαι σύζυγος- είναι αναπόφευκτο να πιάσεις τη σφουγγαρίστρα.
Στην πρώτη περίπτωση επειδή απλά… δεν γίνεται αλλιώς. Αν θέλεις να αποφύγεις δικαιολογίες των φίλων σου για να μην σε επισκεφθούν ή την επέμβαση του υγειονομικού, πρέπει να ενεργοποιηθείς.
Και στη δεύτερη περίπτωση απλά επειδή έχουν περάσει οι εποχές που «η σωστή νοικοκυρά είναι δούλα και κυρά». Και δεν χρειάζεται να βρίσκεσαι σε κανένα από τα δυο άκρα:
Ούτε σε αυτό του τύπου που η πρώτη του φράση το πρωί (πριν του φορέσει εκείνη τις παντόφλες) είναι «γυναίκα, καφέέέέέ», ούτε στου… «παντόφλα» που χτυπάει το χέρι στο τραπέζι και ξεκαθαρίζει «ναι, αγάπη μου, θα κάνω ό,τι θες».
Ισορροπώντας λοιπόν κάπου στη μέση, έχεις όλη την καλή διάθεση να (την) βοηθήσεις στο σπίτι. Να κάνεις κάτι παραπάνω από το να κατεβάσεις τα σκουπίδια.
Υπάρχουν όμως κάποιες δουλειές που απλά δεν αντέχονται. Που τις αναλαμβάνεις με βαριά καρδιά. Που θα προτιμούσες να κλειστείς σε ασανσέρ με την Ελένη Λουκά, παρά να τις κάνεις.
Όπως, για παράδειγμα, αυτές:
-Ξεσκόνισμα. Πριν καν το ξεκινήσεις, έχεις ήδη απελπιστεί. Σκεπτόμενος ότι σκόνη μπορεί απλά να εντοπιστεί παντού, δεν ξέρεις από πού να κάνεις την αρχή. Αν είσαι, δε, και αλλεργικός, αποκλείεται πριν το δίωρο (τόσο θα κρατήσει) να υποπέσεις σε under 23,5 φταρνίσματα. Άσε που η εικόνα ενός άνδρα με το… φτερό στο χέρι είναι από μόνη της ο ορισμός του ντεκαυλέ.
-Σιδέρωμα. Καταρχάς να βάλεις νερό στο σίδερο ή να μην βάλεις; Κανένας άνδρας δεν ξέρει τη σωστή απάντηση. Έπειτα τα πουκάμισα. Κούμπωσέ τα αφόρετα (άλλο είδος τιμωρίας αυτό) πριν τα πατήσεις. Και μετά η απογοήτευση. Εκεί που νομίζεις ότι το κάνεις τέλεια, ΠΑΝΤΑ θα κάνεις τσάκιση. Και στο τέλος τι κατάφερες; Τα περισσότερα ρούχα μοιάζουν πιο… τσαλακωμένα από πριν τα σιδερώσεις!
-Πλύσιμο τζαμιών. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια γνήσια περίπτωση απόγνωσης. Είναι σαν το καψώνι που μου έκαναν κάποτε στον στρατό: Συγκομιδή κουκουναριών σε ένα μέρος με τόσα πεύκα, όπου το σημείο που μόλις είχες περάσει, είχε ξαναγεμίσει. Έτσι κι εδώ. Όσο καλά και αν το κάνεις, στο τέλος δεν θα είναι καλό. Όσο κι αν το παλέψεις, δεν πρόκειται να αποφύγεις τις δαχτυλιές. Και όσο κι αν πρόσεξες τη λεπτομέρεια, αποκλείεται κάποιος να… κουτουλήσει μετά επειδή θα είναι τόσο καθαρό τζάμι.
-Τοποθέτηση/αφαίρεση χαλιών. Ο ορισμός της ταλαιπωρίας. Ως άνδρας είσαι απαραίτητος σε αυτή τη διαδικασία. Ποιος θα τα ανεβάσει ή θα τα κατεβάσει από το πατάρι; Ποιος θα μετακινήσει τα (βαριά) έπιπλα; Ποιος θα σηκώσει και θα κρατά ανεβασμένο κάθε τραπεζάκι/πολυθρόνα/γραφείο για μπει και η τελευταία ίντσα του χαλιού από κάτω; Και ποιος θα παλέψει για να κρατήσει την ψυχραιμία του ακούγοντας τυχόν διαπίστωση «τελικά δεν πάει εδώ, αγάπη μου, καλύτερα να το πάμε στο άλλο δωμάτιο»;
-Άπλωμα ρούχων. Προσπαθώ να σκεφτώ κάτι πιο βαρετό και ήδη… βαρέθηκα! Μιλάμε για μια από τις σπανιότερες μορφές ανίας. Για ένα από τα χειρότερα είδη διαδικασίας που εκτελείται μηχανικά: Βγάλε το ρούχο από το καλάθι-πιάσε το μανταλάκι-κρέμα το στην απλώστρα. Και ξανά, ξανά, ξανά από την αρχή μέχρι να πάρεις την έκφραση ζόμπι. Αν γίνει ποτέ επιστημονική έρευνα, είναι δεδομένο ότι θα αποδειχθεί: H παρακολούθηση ενός φρεσκοβαμμένου τοίχου μέχρι να στεγνώσει είναι δελεαστικότερη επιλογή για έναν άνδρα από το να απλώσει τα ρούχα.
