Ο χειρότερος τύπος αντιπάλου που μπορεί να τύχει στην ομάδα σου είναι ένας ικανός τερματοφύλακας.
Σε έναν καλό σέντερ φορ θα ρίξεις πάνω του ένα «man to man», θα δώσεις εντολή στον σφαγέα στόπερ να τον ακολουθεί ακόμα και στην τουαλέτα, κάπως θα τον περιορίσεις.
Έναν πλεμονάτο χαφ θα τον κουράσεις, ένα δαντελένιο δεκάρι θα τον πήξεις στην κλωτσά, ένα μανουριάρη στόπερ θα τον πιάσεις στο dirty talking. Όλους αυτούς θα βρεις έναν τρόπο να τους αντιμετωπίσεις.
Για τον γκολκίπερ όμως που είναι στη μέρα του δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Κάθεσαι απλώς και τον χαζεύεις να πιάνει τα άπιαστα. Βυθίζεσαι στην απελπισία βλέποντάς τον να πετάγεται παντού.
Και το μόνο που σου μένει (αφού τον έχεις πλακώσει στα καντηλάκια) είναι να του βγάλεις το καπέλο.
Είναι αρκετοί λοιπόν οι τερματοφύλακες που ως Έλληνα φίλαθλο σε έχουν φέρει σε αυτή την απόγνωση (ή ανακούφιση ανάλογα με τα δοκάρια που κάθονταν από κάτω). Και κάποιοι μάλιστα εξ αυτών ήταν και δικοί μας.
Διότι στα «βουνά» τύπου Βάντσικ μπορεί να μην έχουμε παράδοση, αλλά σε αυτούς που τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 τα εξώφυλλα θα βάφτιζαν «αίλουρους» είχαμε αρκετούς.
Εξαιρουμένου λοιπόν του Νικοπολίδη -που ήταν από τους μεγαλύτερους Έλληνες τερματοφύλακες όλων των εποχών αλλά δεν ήταν αυτού του στιλ- έχουμε αρκετό υλικό να λέμε στα εγγόνια μιας για τα ρεφλέξ και τις εκτινάξεις των παρακάτω:
Νίκος Σαργκάνης
Ναι, ok, προφανής είναι η επιλογή, αλλά αν κάναμε θέμα για Έλληνες «αίλουρους» και δεν βάζαμε μέσα τον Σαργκάνη, θα πέφτανε οι εστίες (μαζί με τα δίχτυα) να μας πλακώσουνε. Όσο πιθανό ήταν λοιπόν να κέρδιζε σε αντρικά καλλιστεία, άλλο τόσο πιθανό ήταν να φάει γκολ το «Φάντομ» στην καλή του μέρα.
Τότε που θύμιζε Γκόρντον Μπανκς (στην απίστευτη απόκρουση λόγω της οποίας τον φίλησε ο Τσιριμώκος) και μπορούσε να μπλοκάρει (όχι απλά ν’ αποκρούσει) σουτάρες που πήγαιναν καρφί στο «παραθυράκι» του.
Δημήτρης Δοξάκης
Άγνωστος στους νεότερους, μύθος στους παλαιότερους. Χωρίς καν να μεταγραφεί σε μεγάλη ομάδα και παίζοντας στην Α’ Εθνική με Εθνικό και Ιωνικό, η μεγάλη αυτή μορφή δεν χρειαζόταν ούτε… ύψος για να σ’ αφήσει με το στόμα ανοιχτό.
Αν και λιγότερο λοιπόν από 1,80, ήταν ικανός για αποκρούσεις τόσο επικές, που θα μπορούσαν να συμπεριλαμβάνονται στα ποιήματα που (λεγόταν ότι) έγραφε. Όπως εκείνη με… ζογκλερικό σε πέναλτι, που χάρισε στον Ιωνικό την παραμονή του στην κατηγορία το ’90.
Ηλίας Ατματσίδης
Από τους πιο απελπιστικούς για τον αντίπαλο στις καλές του εποχές. Μπορεί να λοιδορήθηκε (και να χάλασε κι ο ίδιος λίγο την εικόνα του) στα τελευταία χρόνια της καριέρας του, αλλά νωρίτερα μεσουρανούσε… κυριολεκτικά.
Άλλωστε και η πρεμούρα των οπαδών του Ολυμπιακού να τον τοποθετήσουν στο ρολόι (μέσω του γνωστού συνθήματος) απόρροια μιας από τις μεγαλύτερες εμφανίσεις Έλληνα τερματοφύλακα ήταν (το 1997 που έπαιξε σχεδόν μόνος σ’ εκείνο το ματς τους «ερυθρόλευκους»).
Δημήτρης Ελευθερόπουλος
Πιθανότατα ο πιο ταλαντούχος -χωρίς αυτό να αποδειχθεί αρκετό για να γίνει ο κορυφαίος. Ψηλός και ευλύγιστος, με αυτοπεποίθηση και φοβερά ρεφλέξ, φαινόταν να έχει το τέλειο πακέτο για τη θέση. Και όντως στα περισσότερα χρόνια απ’ αυτά που αγωνίστηκε στον Ολυμπιακό ήταν καθοριστικός.
Κι όσο οι «εχθροί» θα του θυμίζουν το γκολ του Κόντε με το παιχνίδι του αέρα, τόσο οι «φίλοι» θα απαντούν με την τριπλή απόκρουση του α’ αγώνα (που είχε αναδειχθεί κορυφαία της σεζόν στην Ευρώπη).
Κυριάκος Τοχούρογλου
Δεν μπορεί να συγκριθεί με τους προηγούμενους βάσει ταλέντου. Μπορούσε όμως να τους χτυπήσει στια ίσια στο… θέαμα. Αξιοποιώντας στο έπακρο τις αλτικές (και τις θεατρικές) του ικανότητες, ο Κούλης έκανε μια απλά καλή απόκρουση να μοιάζει φαινομενικά αδύνατη.
Ένα διαδικαστικό διώξιμο λοιπόν πάνω από το δοκάρι μετατρεπόταν σε ενστικτώδη επέμβαση με τα πόδια να τινάζονται. Κι ένα εύκολα αντιμετωπίσιμο σουτ μπορούσε να αποκρουστεί με τα ακροδάχτυλα (πριν ακολουθήσει χαμοκύλισμα-βαρελάκι που θα αναδείκνυε την υπερπροσπάθεια).
Πέτρος Αλυσανδράτος
Ωραίος, μοιραίος, με γυναίκα την Τζίνα Αλιμόνου και κοτζάμ Ίντερ να πέφτει στα πόδια του. Έχοντας πάρει πάνω του τελικό και χαρίζοντας τρόπαιο στον Αστέρα με απόκρουση πέναλτι του ανταγωνιστή Δημητράκη, έχει εξαφανίσει κάθε ανταγωνισμό για το ποιος ήταν ο μεγαλύτερος «αίλουρος» των ελληνικών γηπέδων.
Μπροστά στον Πέτρο Αλυσανδράτο όλοι οι προαναφερόμενοι είναι… γατιά. Σαν αυτό που είχε ζωγραφισμένο στο πρόσωπο όταν συγκλόνισε το «Σταύρος Μαυροθαλασσίτης».