Είναι η καλύτερη απόδοση της πραγματικότητας σε 2 γραμμές: «Με την πρώτη μου γυναίκα χωρίσαμε γιατί ήταν πολύ ανώριμη. Έμπαινε στην τουαλέτα όταν έκανα μπάνιο και μου βούλιαζε τα καραβάκια», είχε πει κάποτε ο Γούντι Άλεν.
Εντάξει, λοιπόν, ναι: εμείς οι άντρες είμαστε ανώριμοι. Ωστόσο, η ανωριμότητά μας είναι κάτι που μας κάνει ακαταμάχητους- κι αυτό δεν είναι μόνο δική μας άποψη, αλλά και της μητέρας μας.
Στο πλαίσιο, όμως, του προκεχωρημένου μας παλιμπαιδισμού, κάνουμε όλοι μας κάποια πράγματα- τα ίδια πράγματα- λες και είμαστε έτσι ρυθμισμένοι από γεννησιμιού μας.
Ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα ανωριμότητας αναμεμειγμένης με ισχυρές δόσεις καφρίλας είναι, φυσικά, ο τρόπος που φωνάζουμε τους κολλητούς μας. Και, πιο συγκεκριμένα, τα 4 πιο κοινά ονόματα που χρησιμοποιούμε για να τους «την πούμε».
Γιατί, ελάτε τώρα, μη μας πείτε ότι δε λέτε τους φίλους σας…
«Τιτίκα»
Χρήση: «Α μωρή Τιτίκα!»
Συνήθης προσφώνηση όταν… : Πάμε για 5×5, μας έχει συνεπάρει το ποδοσφαιρικό μας πάθος και νομίζουμε ότι παίζουμε στον τελικό του Μουντιάλ αντί για τα γηπεδάκια της γειτονιάς, στο βασίλειο της αμπαλοσύνης. Σε μια αντεπίθεση των αντιπάλων, λοιπόν, κάνουμε τάκλιν που θα ζήλευε ακόμα και ο Λάζαρος Σέμος όταν έχει δει τον Ζιοβάνι.
Ο φίλος μας πέφτει κάτω και σφαδάζει με τα πόδια του να δείχνουν 20:15 ακριβώς έτσι που έχουν σπάσει σε δύο σημεία και ουρλιάζει «ΦΑΟΥΛΛΛ!!!»
Τότε εμείς ανταπαντάμε «Σιγά μωρή Τιτίκα! Ίσα που σ’ άγγιξα», προσπαθώντας πρώτα να πείσουμε τον εαυτό μας και μετά τους άλλους. Στο μεσοδιάστημα, πληκτρολογούμε 166 στο κινητό, γιατί το χρώμα και οι σπασμοί του τραυματία καθόλου δε μας αρέσουν.
Συνήθης απάντηση: «Α γ@$$σου ρε μ@$$κα!».
«Παρθενόπη»
Χρήση: «Σιγά ρε Παρθενόπη εσύ!»
Συνήθης προσφώνηση όταν…: Έχουμε βγει για μπύρες κι έχουμε πιει ένα συγκεκριμένο μέρος του σώματός μας (τον κώλο μας) και αρχίζουμε να λέμε τα μεγαλύτερα καφριλίκια που έχουμε κάνει στη ζωή μας- «Μια χρονιά με ξύπνησαν στις 8:45 κάτι 12χρονα να μου πουν τα κάλαντα. Τα πλάκωσα στο ξύλο και τους πήρα και τα λεφτά», φερ’ ειπείν.
Τότε υπάρχει αυτός ο ένας κολλητός που θα πει «Α, όχι! Εγώ δεν έχω κάνει ποτέ κάτι τέτοιο», με αποτέλεσμα να εισπράξει ένα μεγαλοπρεπές «Σιγά ρε Παρθενόπη εσύ!»- σαφής ψόγος για την υποτιθέμενη αγνότητά του.
Η κατάληξη; Άλλη μια γύρα μπύρες για να πάνε τα λεκτικά φαρμάκια κάτω.
Συνήθης απάντηση: Δύο υψωμένα δάχτυλα. Spoiler Alert: τα μεσαία.
«Λουκρητία»
Χρήση: «Α ρε Λουκρητία…»
Συνήθης προσφώνηση όταν…: Γίνεται σοβαχαχαχαχαχαρή συζήτηση στην παρέα και η κουβέντα πηγαίνει στις ομοφυλοφιλικές σχέσεις. Τότε, ο Νεάντερνταλ φίλος (όλοι έχουμε έναν…) που έχει ξεχάσει να κατέβει από το δέντρο του εκφράζει την αντίθεσή του με παρατεταμένους, σχεδόν ανθρώπινους, βρυχηθμούς.
Ο κολλητός λέει «Εγώ πολύ τους γουστάρω, ας κάνουν ό,τι θέλουν οι άνθρωποι», για να εισπράξει ως «ανταπόδοση» το «Α ρε Λουκρητία, καλά σε είχα καταλάβει!», του Νεάντερνταλ.
Συνήθης απάντηση: «Ήταν καλά παιδιά, δεν είχαν δώσει δικαιώματα. Εγώ κοιτούσα τον Φάνη τη μια στιγμή και μετά βλέπω τον Σωτήρη- την Λουκρητία- να του σκάει μπουκέτο στο πρόσωπο! Όλα έγιναν τόσο γρήγορα…».
Απόσπασμα από την κατάθεσή μας στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα.
«Λουλού»
Χρήση: «Μ@λάκα είσαι πολύ Λουλού!»
Συνήθης προσφώνηση όταν…: Έχουμε κάνει δώρο ταξίδι- έκπληξη στον κολλητό μας, τον οποίο «αρπάξαμε» από τη δουλειά του μια Παρασκευή και του είπαμε ότι Δευτέρα πρωί θα έχει γυρίσει πίσω στο γραφείο. Τον ενημερώνουμε πως έχουμε κανονίσει τα πάντα εμείς και ότι φεύγουμε καρφί αεροδρόμιο.
Προορισμός είναι ο Βόρειος Πόλος. Εμείς φοράμε 9 δέρματα αρκούδας, τη στιγμή που ο κολλητός μας είναι με το φθινοπωρινό του σακάκι.
Μόλις πει, με την τελευταία του πνοή, «Ρε σεις, σαν πολύ κρύο δεν έχει», του αντιγυρίζουμε ένα «Μ@λάκα, είσαι πολύ Λουλού! Αλήθεια κρυώνεις;»
Συνήθης απάντηση: Ενθάδε κείται ένας ελαφρά ντυμένος.
