Σάββατο μεσημέρι. Έχω τρεις ολόκληρες ώρες να απολαύσω τις χαρές της ζωής πριν επιστρέψω στα εργασιακά κάτεργα. Είμαι έτοιμος να τραγουδήσω απ’ τη χαρά μου το «Σάββατο κι απόβραδο και ασετιλίνη» και να αρχίσω να μετράω τα δευτερόλεπτα της ελευθερίας μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Αμ δε…
Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα η πιο άχρηστη συσκευή μετά το φιδάκι για τα κουνούπια άρχισε να χτυπάει: «Μάντεψε! Σου φέρνω την ανιψιά σου να την κρατήσεις 5 λεπτά που έχουμε μια δουλειά εδώ δίπλα. 5 λεπτά». Χρηστική συμβουλή. Κάθε 60 δευτερόλεπτα δίπλα σε ένα μωρό που κλαίει χειρότερα και απ’ τη Ρούλα Βροχοπούλου όταν έχασε τον Φραν δεν είναι ένα λεπτό! Αιώνας και βάλε είναι…
«Μην ανησυχείς. Την έχω αλλάξει και έχει φάει. Μόλις κοιμήθηκε, δεν πρόκειται να ξυπνήσει μέχρι να γυρίσουμε. 5 λεπτά θα κάνουμε. Αν χρειαστείς τίποτα πάρε με στο κινητό». Χρηστική συμβουλή. Καλύτερα να πιστέψετε προεκλογική δέσμευση του Τσίπρα, παρά άτομο που σας λέει ότι μωρό που κοιμήθηκε δεν μπορεί να ξυπνήσει σε 5 λεπτά. Και σε 5 δέκατα του δευτερολέπτου μπορεί…
Η πόρτα κλείνει. Μένουμε οι δυο μας. Η παντοτινή αγάπη της ζωής μου κοιμάται σαν αγγελούδι στο πορτ μπεμπέ της, το οποίο βρίσκεται πάνω στον καναπέ. Εγώ δίπλα την κοιτάω και αναρωτιέμαι αν υπάρχει πιο τέλειο πλάσμα σε αυτόν τον πλανήτη και ταυτόχρονα κάνω δεήσεις στη Μεγαλόχαρη να μην ξυπνήσει το τέλειο πλάσμα. Χρηστική συμβουλή. Ποτέ μην εύχεσαι να αργήσει να ξυπνήσει ένα μωρό. Θα σε ακούσει και θα ξυπνήσει το επόμενο δευτερόλεπτο για να στη σπάσει…
Και κάπως έτσι ξεκινούν τα πιο εφιαλτικά δευτερόλεπτα της ζωής μου. Ανοίγει τα μάτια της. Κοιτάζει δεξιά, αριστερά. Δεν αντιδρά. Πάει να τα κλείσει ξανά. «Γιούπι θα κοιμηθεί πάλι, γιούπιιιιιιι» σκέφτομαι, ενώ έχω πανιάσει από την αγωνία. Και τότε συνέβη το μοιραίο…
Πριν συναντήσει ξανά τον Μορφέα, το βλέμμα της συνάντησε το δικό μου. Για ένα δευτερόλεπτο δεν έκανε τίποτα. Απλώς κοιταζόμασταν. Και μετά έπιασε καταιγίδα. Πρώτα πήρε ύφος Μάρθας Βούρτση όταν μαθαίνει ότι ο Ξανθόπουλος μπήκε φυλακή γιατί τον φάγαν τα κυκλώματα του κεφαλαίου και μετά ακολούθησε τοπικός σεισμός 8,2 της κλίμακας Ρίχτερ. Τέτοια κραυγή δεν έχω ξανακούσει στη ζωή μου…
Η αγάπη της ζωής μου άρχισε να κοκκινίζει σαν τον Ομπράντοβιτς μετά από λάθος του Καλάθη και να τσιρίζει δίχως έλεος. Ένιωσα ότι στεγνώνει το σάλιο στο στόμα μου. Πάνω στον πανικό μου σήκωσα το πορτ μπεμπέ και άρχισα να το κουνάω σαν να χορεύω μακαρένα…
Δοκίμασα τα πάντα. Γρήγορο κούνημα, αργό, γρήγορο με ξαφνικές διακοπές, λαμπάντα, Σάκη Ρουβά, Κότσιρα, μέχρι και Μαρία Φαραντούρη της έβαλα (αυτό ομολογώ ότι την εξαγρίωσε λίγο περισσότερο. Μην το δοκιμάσετε).
Λίγο πριν πέσω λιπόθυμος, με όση δύναμη βρήκα κατάφερα να πάρω τηλέφωνο την δημιουργό της: «Τρέχα. Βδε μπδω αλλ…(πρώτες ενδείξεις εγκεφαλικού)». «Ξέρω ξέρω. Στριγγλίζει λίγο ε; Μην αγχώνεσαι παιδί μου μωρό είναι. Τα μωρά κλαίνε…». Τεράστιο ψέμα…
Αυτό δεν ήταν ένα μωρό που κλαίει. Ήταν η παιδική χορωδία του Τυπάλδου που κλαίει δίπλα σε μεγάφωνο. Στο μεταξύ απ’ το πολύ κούνημα είχα αρχίσει να ζαλίζομαι εγώ. Η αγάπη της ζωής μου πάλι καθόλου. Συνέχιζε απτόητη να στριγγλίζει και να παίζει με τον πόνο μου. Όσο έβλεπε την απόγνωση στο άσπρο απ’ τον πανικό πρόσωπό μου τόσο δυνάμωνε το βιμπράτο…
Γυρίσαμε όλα τα δωμάτια του σπιτιού: Κουζίνα, σαλόνι, κρεβατοκάμαρα, βγήκαμε στο μπαλκόνι, είδαμε τα πουλάκια, χαιρετίσαμε τον γείτονα, τη γάτα του γείτονα, ένα περιστέρι, ξαναμπήκαμε μέσα, κάναμε δυο κύκλους ακόμα, τίποτα. Σωτηρία δεν βρήκαμε…
Η λατρεία μου είχε αφήσει το ελαφρολαϊκό κλάμα και είχε περάσει στο βαρύ λαϊκό και μετά στην όπερα. Με το αριστερό χέρι που είχε αρχίσει να μουδιάζει κατάφερα να σηκώσω το τηλέφωνο και να πάρω ξανά την αιτία των δεινών μου: «Help, help…» πρόλαβα να ψελλίσω πριν ακούσω την ωραιότερη πρόταση που ‘χα ακούσει σε όλη μου τη ζωή: «Στο ασανσέρ είμαι. Ερχόμαστε…». Και τότε ως δια μαγείας, πριν ακόμα ανοίξει η πόρτα η αγάπη της ζωής μου σταμάτησε να κλαίει…
Και όχι μόνο αυτό, αλλά όταν άνοιξε και είδε τους γονείς της άρχισε να με κοιτάει και να γελάει. Θα στοιχημάτιζα ότι αν μπορούσε να μιλήσει θα μου έλεγε: «Δεν σε χάλασε πανίβλακα που σε τέντωσα!». Ήταν η δεύτερη πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου (η πρώτη ήταν λίγους μήνες αργότερα όταν μετά το 36ο σερί επεισόδιο της Πέππας ονειρεύτηκα ότι έχω κάνει τον Μπαμπά γουρουνάκη λεμονάτο με πατάτες για να τελειώσει επιτέλους η σειρά…)
ΥΓ (2020) Μαλένα αν διαβάζεις αυτό το κείμενο τώρα που έχεις μεγαλώσει και καταλαβαίνεις σου ορκίζομαι αυτό το τελευταίο για τον μπαμπά γουρουνάκη δεν το εννοούσα! Έψαχνα απλώς να βρω ένα ωραίο φινάλε για το κομμάτι! Και πιο νόστιμο δεν έβρισκα…