Ξέχνα τροχούς, σφραγίσματα, τανάλιες και τέτοιες ιστορίες που καθιστούν την επίσκεψη σε οδοντίατρο σε λιγότερο δημοφιλή προορισμό ακόμη και από περιοχή της νοτιοανατολικής Ασίας την εποχή των μουσώνων και αφού έχει προηγηθεί την προηγούμενη μέρα ισχυρός σεισμός και αναμένεται τσουνάμι.
Αντίθετα, το κομμωτήριο, είναι συνήθως μια σχετικά ασφαλής επιλογή για τους άντρες. Και όταν λέμε άντρες, εννοούμε εμάς. Όχι τα νέα μοντέλα που θέλουν τα σέα τους, τα μέα τους, τις ντεκαπάζ, τις κουπ, τα οξυζενέ και διάφορα άλλα ακαταλαβίστικα.
Για το υπόδειγμα του σωστού αρσενικού οι μόνες απαντήσεις στο ερώτημα «πώς να σε κουρέψω;» που μπορούν να γίνουν δεκτές είναι «κοντά», «λίγο», «πολύ», «όπως να’ ναι». Οτιδήποτε άλλο αποτελεί ένδειξη μιας κάποιας ελαφρότητας, που καλό είναι να αποφεύγεται τουλάχιστον όσο ακόμη η ελληνική κοινωνία παραμένει κομματάκι δυσκοίλια απέναντι σε τέτοιες συμπεριφορές.
Και μιας και πιάσαμε στο στόμα μας το δικαίωμα στη διαφορετικότητα και το βαθμό αποδοχής που τυγχάνει στον τόπο μας, φτάνουμε στον Σωτήρη. Που, βασικά, δεν λέγεται Σωτήρης. Όμως, όπως συνέβη με πολλούς άλλους συμπατριώτες του που ήρθαν από την Αλβανία στη χώρα μας, ακόμη κι αν το όνομά τους ήταν «Α» ή «Ο», φάνταζε πολύ δύσκολο σ’ εμάς τους ημεδαπούς, που νιώσαμε την ανάγκη να το φέρουμε στα μέτρα μας. Έτσι και το -ένας θεός ξέρει από πού προέρχεται- Αουγκούστο, μετατράπηκε με συνοπτικές διαδικασίες σε Σωτήρης. Και αυτό ήταν η σωτηρία του…
Στα 25 χρόνια που μεσολάβησαν από εκείνες τις δύσκολες εποχές δύο πράγματα δεν βελτιώθηκαν. Τα ελληνικά του Σωτηράκη (που τώρα έχει καβαλήσει για τα καλά τα 70-75) και οι επιδόσεις του στην κομμωτική, τέχνη με την οποία βγάζει το ψωμάκι του σε ένα κουρείο κάπου στον Μπύθουλα (δηλαδή στα σύνορα Κολωνού-Κεραμικού).
Με την ταρίφα να αποτελεί δέλεαρ μέσα στην κρίση κι εμένα να έχω αφήσει προ πολλού πίσω μου την εποχή που θεωρούσα πως η κόμμωση και τα προϊόντα ομορφιάς μπορούν να ρίξουν οποιαδήποτε γυναίκα στο κρεβάτι, δύο τινά συνέβησαν. Η δική μου επένδυση στην προσωπικότητα και την καλλιέργεια του πνεύματος(και όποια τσιμπήσει από την κουλτούρα, τσίμπησε) και το μπαρμπέρικο του Σωτήρη για τις τρίχες που ξεπερνούν τα όρια του αυστηρά ατημέλητου λουκ το οποίο προωθώ ώστε να συνάδει με το προφίλ του αντισυμβατικού και αντικομφορμιστή που έχει τρελή πέραση στις μέρες μας.
Ωστόσο, αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων πως ότι ισχύει για τα σκυλιά και τα νέα κόλπα (ότι είναι δύο έννοιες που βρίσκονται στα μαχαίρια δηλαδή) βρίσκει εφαρμογή και στον συγκεκριμένο κουρέα και τις επιθυμίες των πελατών του.
«Πώς τα πάρουμε;», ρωτάει ο Σωτήρης Αουγκούστο. «Όπως άλλη φορά», απαντώ στην ίδια διάλεκτο για να μην τον κάνω να νιώσει άσχημα. «Κοντά; Κοντά;». «Ναι, αλλά όχι πολύ. Δεν θέλω να με μπερδέψει κανείς για πεζοναύτη ή τύπο που γουστάρει πογκρόμ εναντίον των Σωτήρηδων Αουγκούστων», αποκρίνομαι και προσθέτω «ναι, κοντά» για να τελειώνουμε.
Ο συγκεκριμένος διάλογος με αμέτρητες παραλλαγές γίνεται κάθε φορά που συναντιόμαστε οι δυο μας. Το ακριβές περιεχόμενο δεν έχει την παραμικρή σημασία. Όπως άλλωστε και το αν εγώ πάνω στην τρέλα τις στιγμής πετάξω κάνα άκυρο του στυλ «πάρε μόνο τις άκρες για την ψαλίδα» ή «μήπως σου βρίσκεται καμιά ξανθή βαφή να τα κάνω Μέσι» ή «λέω να κάνω εξτένσιον και ποστίς έτσι για τη φάση». No matter what, ο Σωτήρης θα βγάλει τη γλώσσα στο πλάι -σαφή ένδειξη του κόπου και της προσπάθειας που καταβάλλει ο άνθρωπος- κι εγώ θα βλέπω αργά, σταθερά και μεθοδικά το τριχωτό της κεφαλής μου να μετατρέπεται σε μικρογραφία του δικού του, απλά στο πιο μαύρο και στο πιο τριχωτό.
Όταν πλέον ο Σωτήρης-Αουγκούστο θα έχει ολοκληρώσει το έργο του, θα προσθέσει άφθονη πεθαμενατζίδικη κολόνια με άρωμα λεμόνι (ίσως για το κακό μάτι) και θα μου δώσει τη χαριστική βολή με το χειρότερο αντικείμενο που θα μπορούσε. Την τσατσάρα… Με το ψιλό, το πίσω μέρος, εκείνο που αφήνει τα ελάχιστα κενά. Και θα με τελειώσει με μια υπέροχη καπέτα ή χωρίστρα που θα έκανε ακόμη και τον Κλαρκ Γκέιμπλ να με κοιτάζει γεμάτος θυμό και οργή για το ξεπατίκωμα.
Μετά από αυτό, σηκώνοντας το κεφάλι συνειδητοποιείς ότι ως πρότυπο για το έργο γλυπτικής που βλέπεις πάνω σου, δεν χρησιμοποιήθηκε το «Όσα παίρνει ο άνεμος» (τα μαλλιά μου έτσι κολλημένα πάντως δεν θα τα ‘παιρνε ούτε άνεμος ούτε ο ίδιος ο διάολος), αλλά ο ίδιος ο καλλιτέχνης. Τώρα πια είμαστε σαν πατέρας με γιο και ο Αουγκούστο (που επιμένει πως λέγεται Σωτήρης) με κοιτάζει με τον θαυμασμό που θα το έκανε αν αντίκριζε το ίδιο του το αίμα.
Τώρα τελευταία αντιλαμβάνομαι πως αυτό το κούρεμα σήμα-κατατεθέν δεν είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να μου συμβεί εκεί μέσα. Η πραγματικά δύσκολη ώρα πια έρχεται τη στιγμή που θα σηκώσει τον καθρέφτη για να μου δείξει τι ωραία που πήρε το σβέρκο κι εγώ με πίκρα θα διαπιστώσω πως ο βιολογικός μου πατέρας μου δεν μου άφησε κάνα κληρονομικό χάρισμα τύπου Νίκου Χορταρέα, αλλά την προδιάθεση για ένα περήφανο «μπιφτέκι» που δειλά-δειλά κάνει την εμφάνισή του!
