Το τσιγάρο είναι σαν τον μεγάλο έρωτα της ζωής σου. Λίγους μήνες μετά το χωρισμό, ξεχνάς τα αρνητικά και θυμάσαι μόνο τις ωραίες στιγμές που ζήσατε…
Ξεχνάς την αηδιαστική γεύση απ’ το πρώτο τσιγάρο την ώρα που ξυπνάς, πριν ακόμα πιείς καφέ, ξεχνάς τον βήχα μετά το δέκατο, τη δυσκολία να αναπνεύσεις στην ανηφόρα, τις ενοχές τις μέρες που έκανες και τρίτο πακέτο ενώ είχες ορκιστεί να μείνεις στα δυο και θυμάσαι τα λίγα και καλά.
Την απόλαυση των τριών τσιγάρων. Το πρώτο με τον καφέ, το δεύτερο μετά το φαγητό και το τρίτο με την αγαπημένη σου σοκολάτα (και μια κόκα κόλα για ατέλειωτη ευχαρίστηση).
Το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο είναι να κόψεις το τσιγάρο. Ένα απ’ τα πιο δύσκολα είναι να μην το ξαναρχίσεις. Η κρίσιμη περίοδος είναι μετά το πρώτο εξάμηνο. Όταν πιστεύεις ότι μπορείς να το ελέγξεις και πείθεις τον εαυτό σου ότι θα μπορούσες να κάνεις μόνο αυτά τα 3 τσιγάρα της απόλαυσης την ημέρα. Όχι, δεν θα το ξαναρχίσεις, γιατί πλέον το ελέγχεις, απλώς θα κάνεις τρία τσιγαράκια την ημέρα.
Αν κάνεις το λάθος και ανάψεις το πρώτο είναι πιο σίγουρο και από καλοκαιρινό δημοσίευμα για ερχομό του «Ρόνι» στην Ελλάδα ότι σε 2 ώρες θα κάνεις το έβδομο και μέχρι το βράδυ θα μπαίνεις στο δεύτερο πακέτο γιατί τα «3 τσιγάρα, το ελέγχω» θα έχουν γίνει «3 πακέτα, μια φορά και μετά τέλος».
Δεν είναι εύκολο. Αλλά δεν και είναι τόσο δύσκολο, όσο λένε. Θα έρθουν στιγμές που θα πηγαίνεις δίπλα σε κάποιον που καπνίζει και θα τον παρακαλάς να φυσήξει πάνω σου. Άλλες στιγμές, που νιώθεις να φτάνεις στα όριά σου θα ζητήσεις απ’ τον κολλητό σου να στο ανάψει και θα φυσάς τη γόπα από μακριά για να καίγεται και να μυρίζεις τον καπνό.
Αν το κάνεις για τα λεφτά άστο. Μία ή άλλη θα σου έρθει. Όσα γλιτώσεις απ’ το τσιγάρο θα τα δώσεις στο φαγητό. Γλυκά, καραμέλες, σουβλάκια, πίτσες, οτιδήποτε μπορεί να απασχολήσει τα χέρια σου, ώστε να ξεχάσουν την αγαπημένη τους κίνηση.
Οι αστειότητες επίσης με τις φωτογραφίες στα πακέτα, είναι ανάξιες σχολιασμού. Ποτέ κανείς καπνιστής δεν θα το κόψει επειδή θα δει μια εικόνα, όσο ανατριχιαστική και αν είναι.
Για να το κόψεις χρειάζεται μόνο ένα πράγμα. Ένα κλικ του εγκεφάλου. Μια απόφαση. Χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς εισιτήριο επιστροφής.
Ο λόγος που συμβαίνει αυτό το κλικ στον εγκέφαλο ενός καπνιστή, είναι διαφορετικός, ανάλογα με την περίπτωση. Τρεις πρώην καπνιστές, τρεις ΝΙΚΗΤΕΣ, μίλησαν στο menshouse για μια απ’ τις πιο όμορφες αποφάσεις που πήραν στη ζωή τους.
Μάκης (36)
Τρία χρόνια πριν. Ήταν η περίοδος που πρώτο θέμα στις ειδήσεις ήταν ο Η1Ν1 και τα θύματά του. Εγώ τότε κάπνιζα 2,5 πακέτα την ημέρα. Άκουγα λοιπόν ότι οι καπνιστές ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες που κινδυνεύουν περισσότερο και είχα τρομοκρατηθεί.
Μια μέρα ξυπνάω και ήμουν συναχωμένος. Αυτό που σκέφτηκα είναι ότι έχω δύσπνοια (ένα απ’ τα συμπτώματα της ασθένειας) επειδή έχω νοσήσει. Στην τσάντα μου είχα ένα πακέτο με ένα τελευταίο τσιγάρο μέσα. Κατέβηκα στο περίπτερο και αγόρασα άλλο ένα πακέτο. Το έβαλα και αυτό στην τσάντα μου και είπα «Οκ, αν νιώσω ότι μου λείπει (και στο μεταξύ δεν έχω πεθάνει απ’ την ασθένεια) δεν αγχώνομαι, έχω». Δεν έχω ξαναβάλει τσιγάρο στο στόμα μου. Πλέον εκτός από τον χημικό, έχει φύγει και ο ψυχολογικός εθισμός. Ευχαριστώ τον Η1Ν1 (και τον Μανώλη Καψή) για το καλό που μου έκανε.
Κώστας 61
To κάπνισμα ήταν μια κακή συνήθεια που κόλλησα από το γυμνάσιο και παρότι μεγάλωσα με άσθμα, (δούλευα σε εργοστάσιο της ΔΕΗ που επιδείνωνε τη δυσκολία στην αναπνοή), με ακολουθούσε 40 χρόνια τουλάχιστον, με δυο πακέτα ημερησίως.
Πολλές οι προσπάθειες για να το κόψω, κάποιες από αυτές κράτησαν αρκετούς μήνες. Μία από αυτές είχε φτάσει στον 6ο μήνα χωρίς τσιγάρο όταν σε μια γιορτή στο σπίτι, μετά από το μεσημεριανό τραπέζι, δυο από τα αδέρφια μου, μου είπαν έτσι για το καλό να κάνουμε ένα τσιγάρο όλοι μαζί. Ο ένας γιατρός και ο άλλος φαρμακοποιός, δε θεώρησαν ότι θα ήταν και τόσο κακό ένα τσιγαράκι μόνο μετά το φαγητό, όλοι μαζί παρέα.
Ήμουν 49 και το τσιγάρο αυτό ήταν το τελευταίο μου. Ίσως να ήταν και το τελευταίο πράγμα που θα θυμόμουν αν δεν είχε επέμβει ο πατέρας μου να με σώσει. Μετά την πρώτη ρουφηξιά δε θυμάμαι πολλά πράγματα, μόνο να χάνω τις αισθήσεις μου. Αργότερα μου είπαν ότι είχα λιποθυμήσει, είχε γυρίσει η γλώσσα μου και είχε κλειδώσει το στόμα μου.
Με ένα κουτάλι ο πατέρας μου κατάφερε να ανοίξει το στόμα μου, σπάζοντάς μου τρία δόντια και τράβηξε τη γλώσσα έξω με το χέρι του. Τα αδέρφια μου, που είχαν προσφέρει το τσιγάρο, διαφορετικής μάρκας από αυτή που έκανα όταν κάπνιζα, με κοιτούσαν σοκαρισμένα και αδύναμα να κάνουν κάτι. Όταν συνήλθα δε χρειάστηκε να μου πουν και πολλά πράγματα. Το τσιγάρο κόπηκε «μαχαίρι» από εκείνη την ημέρα.
Σοφία 40
Μεσημέρι στο αυτοκίνητο κάπου στο Γκάζι. Και οι δυο με αναμμένα τσιγάρα. Θυμάμαι να λέω στον Δημήτρη: «Αυτό είναι το τελευταίο πακέτο. Το τελειώνω και τελειώνω με το τσιγάρο». Κάπνιζα περίπου είκοσι χρόνια αρειμανίως. Τον τελευταίο όμως χρόνο ένιωθα πως δεν πάει άλλο. Είχε αρχίσει να με κουράζει, κυρίως είχε για κάποιο λόγο χάσει τη γοητεία που μου ασκούσε, άσε που είχε καταντήσει ακριβό σπορ. Είχα μάλιστα αρχίσει να λέω σε φίλους και γνωστούς πως θέλω να το κόψω χωρίς όμως να πολυπιστεύω πως είναι εφικτό.
Τις επόμενες μέρες κοίταζα το πακέτο με τον καπνό σαν κάτι το ιερό, κάπνιζα λίγο φροντίζοντας να διαρκέσει όσο το δυνατόν περισσότερο. Αναπόφευκτα τελείωσε. Προειδοποίησα τους πάντες πως σταμάτησα το κάπνισμα λέγοντας πως αν με πλησιάσουν δεν φέρω καμία ευθύνη για ό,τι πρόκειται να τους συμβεί.
Την πρώτη βδομάδα συνειδητοποίησα πως έχω ελεύθερο χρόνο, χρόνο που έπρεπε να τον γεμίσω. Ξεκίνησα κολυμβητήριο, τυχαία μετακόμιζε μια φίλη μου, εννοείται πήγα να την βοηθήσω, και φυσικά δεν κουραζόμαστε, δουλεύουμε τώρα. Και δεν κάπνισα. Την δεύτερη βδομάδα εκνευριζόμουν με όλα, ο σύντροφος μου απλά έκανε υπομονή λόγω της ημέρας, τσακώθηκα με μια φίλη λέγοντας της «και σας έχω πει πως έχω κόψει το τσιγάρο» και φυσικά ξεκίνησαν οι στενές επαφές με το φαγητό. Κυρίως τα βράδια. Όμως δεν κάπνισα.
Την τρίτη βδομάδα άρχισε να με ενοχλεί ο λαιμός μου, να βήχω το βράδυ, καταλήγοντας στο συμπέρασμα πως όσο κάπνιζα ήμουν μια χαρά και να αναρωτιέμαι που πήγαν οι ευεργετικές συνέπειες της αποχής από το τσιγάρο. Παρόλα αυτά δεν κάπνισα. Πέρασε ένας μήνας. Ξαφνικά συνειδητοποίησα πως περνούσε η μέρα και δεν το σκεφτόμουν. Έχουν περάσει 6 μήνες (όχι πως μετράει κανείς) και δεν καπνίζω πια.