Για όλα- ή, έστω, για τα περισσότερα- φταίει αυτός ο πεισματικός άσος που έστειλε στο πυρ το εξώτερον το δεύτερο μηδενικό και πήρε τη θέση του: το ημερολόγιο δείχνει 2019 και ο Βαλεντίνο Ρόσι συνεχίζει ν’ αγωνίζεται στη Μεγάλη Κατηγορία μεν, στα 40 του χρόνια δε- και, ως εκ τούτου, τα πράγματα για τον ίδιο δεν είναι ακριβώς ανθηρά.
Τι συνέβαινε, όμως, όταν τα μηδενικά είχαν τα πρωτεία και βρισκόμασταν πίσω στο μαγικό (για τον ίδιο, αλλά και τους απειράριθμους φαν του) 2009; Τι γινόταν την εποχή της απόλυτης, σχεδόν, παντοκρατορίας του «Γιατρού», τότε που αρρώσταινε τους πάντες στο δίτροχο διάβα του;
«Ωραία πραγματάκια», είναι η γενικόλογη- μα, παραδόξως, πειστική- απάντηση: ο Ιταλός θρύλος των δύο τροχών πριν από ακριβώς μια δεκαετία μετρούσε στο παλμαρέ του ήδη 8 παγκόσμια πρωταθλήματα, εκ των οποίων 1 στα 125 κυβικά, 1 στα 250 και 6 στο MotoGP.
Στόχος του στην αγωνιστική αφετηρία του 2009 ήταν, φυσικά, ν’ ανέβει για 9η φορά στον θρόνο και να κόψει το βήχα στους αμφισβητίες του, οι οποίοι εκείνη την περίοδο ήταν λιγότεροι κι από τους ψηφοφόρους του Ποταμιού στις πρόσφατες Ευρωεκλογές.
Η κατάσταση, ωστόσο, για τον κάτοχο του τίτλου (και) της περασμένης χρονιάς δεν έμοιαζε και τόσο εύκολη όσο το 2008, χρονιά κατά την οποία είχε κάνει υγιεινό περίπατο στο πάρκο: ο team-mate του στη Yamaha, ο Χόρχε Λορένθο, ήταν ήδη 2 φορές πρωταθλητής στα 250 cc και μετά τις 2 πρώτες «αναγνωριστικές» σεζόν στη Μεγάλη Κατηγορία έδειχνε έτοιμος για το στέμμα, ενώ ο υπέροχος Κέισι Στόνερ με το θηρίο της Ducati, αλλά και ο Ντάνι Πεντρόσα με την Honda φάνταζαν σημαντικότατες απειλές.
Μ’ αυτά τα δεδομένα έσβησαν τα 5 κόκκινα φώτα για την έναρξη της χρονιάς και, όπως αναμενόταν, στις πρώτες θέσεις της βαθμολογίας γινόταν μηχανοκίνητο αίμα και αγωνιστική άμμος: Λορένθο-Ρόσι-Στόνερ έδιναν μάχη κράνος με κράνος, με τις μεταξύ τους κόντρες να θυμίζουν έργα του Ομήρου (ήταν, δηλαδή, επικές).
Μετά το «ξεμούδιασμα» των πρώτων 5 αγώνων, σύσσωμο το grid μεταφέρθηκε στην Καταλονία, προκειμένου να διεξαχθεί το τοπικό grand prix. Ο «γηπεδούχος» Λορένθο ήταν και πάλι το φαβορί, όμως ο 30χρονος, τότε, Ρόσι έδινε την αίσθηση πως έκρυβε άσο κάπου ανάμεσα στα μαλακά του μόρια- κι αυτό γιατί, ως γνωστόν, πίσω έχει η αχλάδα την ουρά.
Τι συνέβη όταν δόθηκε η εκκίνηση; Αργά αλλά σταθερά τα δύο Yamaha άρχισαν να ξεμακραίνουν από τους ανταγωνιστές τους, καθιστώντας σαφές πως η υπόθεση «νίκη» θα κρινόταν μεταξύ των δύο αναβατών τους.
Και ο Χόρχε με τον Βάλε δεν απογοήτευσαν κανέναν: κινούμενοι με 300+ χιλιόμετρα την ώρα φρόντισαν να φανούν συνεπείς στο ραντεβού τους με την μη αναστρέψιμη έκσταση, καθώς αυτό που διαδραματίστηκε λίγο πριν το πέσιμο της καρό σημαίας ήταν, απλά, ο κορυφαίος γύρος όλων των εποχών.
Λορένθο και Ρόσι άλλαζαν συνεχώς θέσεις με ανηλεή προσπεράσματα, όμως λίγο πριν την ακροτελεύτια, πολύ δύσκολη για προσπέραση, στροφή, φάνηκε πως ο «μικρός» είχε κλείσει όλες τις πόρτες και θα επικρατούσε.
Αμ δε: ο «Γιατρός» φρόντισε να φορέσει τη λευκή του ποδιά και να προβεί σε κινήσεις χειρουργικής ακρίβειας, καθώς «βούτηξε» με απαράμιλλο τρόπο λίγο πριν την… κόρνα της λήξης και κατάφερε να βγει μπροστά στην έξοδο της στροφής, παίρνοντας μια νίκη από αυτές που αρπάζουν μόνες τους την ολόχρυση πένα και γράφονται αυτομάτως στα βιβλία της ιστορίας.
«Είναι σαν να έβαλα τα δάκτυλά μου σε μια πρίζα και με κτύπησαν 230 volt. Είμαι κατενθουσιασμένος με το πέρασμα αυτό στην τελευταία στροφή!», είχε δηλώσει μετά το τέλος του αγώνα (που έφερε τριπλή ισοβαθμία στην κορυφή με 106 πόντους!) ο GOAT, την στιγμή που άπαντες τραύλιζαν, σοκαρισμένοι από αυτό που μόλις είχαν δει, πως «Μόνο ο Γιατρός θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο…».
Μεταξύ μας, άδικο είχαν;
Μια φορά κι ένα όχι-και-τόσο-μακρινό κάποτε, πριν έρθει ο οδοστρωτήρας Μάρκεθ, ο Βαλεντίνο ήταν το απόλυτο αφεντικό το MotoGP- κι αυτό, μετά τον τίτλο του 2009, ήταν κάτι που το παραδέχονταν Ισπανοί, Ιταλοί, Γάλλοι, Άγγλοι, Βραζιλιάνοι ακόμα και…
Ναι, εδώ που τα λέμε, ακόμα και Ρόσι.
Έι, καταραμένο 1, μήπως να έδινες και πάλι τη θέση σου στο μηδέν;