Δεν υπήρξε ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ιδιοκτήτης «σκαραβαίου» που σε κάποια στιγμή –έστω για μία και μόνη φορά- να μην… γαμοσταύρισε την ώρα που αγόρασε το συγκεκριμένο αυτοκίνητο. Και -φυσικά- μετά από λίγο να μην το χάιδεψε, μετανιωμένος πικρά για όσα του είπε!
Βλέπεις, αυτό το «μαραφέτι» δεν ήταν απλά λαμαρίνες τοποθετημένες πάνω σε ένα μοτέρ.
ταν πολλά παραπάνω. Πόσα; Τόσα όσα ήθελε και ζητούσε από εκείνο ο ιδιοκτήτης του, που στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν λειτουργούσε ως τέτοιος, αλλά πιο πολύ σαν σύντροφος, συνοδοιπόρος και -σε τελική ανάλυση- φίλος.
Καυγάδες
Και οι φίλοι καμιά φορά μαλώνουν. Ρίχνουν τα καβγαδάκια τους για οποιαδήποτε αφορμή και καμιά φορά ο ένας από αυτούς πεισμώνει και κάνει τα δικά του. Όπως και το «σκαθάρι», όπως το αποκαλούν στον υπόλοιπο κόσμο, που κάποιες φορές τα «έφτυνε» στα όρη, στα άγρια βουνά ή στα λαγκάδια που σε πήγαινε, φορτωμένο σαν… γαϊδούρι και γεμάτο από κόσμο πολύ περισσότερο από τα 4-5 άτομα που υπό νορμάλ συνθήκες θα χωρούσε. Τα έδινε όλα, αγκομαχούσε με των περιορισμένων δυνατοτήτων κινητήρα του. Ξεπερνούσε τον εαυτό του και όταν παρέδιδε πνεύμα, ήξερες πως η ευθύνη ήταν όλη δική σου.
Σορόπια
Το αγαπούσες, όμως, το φιλαράκι σου. Το πρόσεχες, όπως σε πρόσεχε κι εκείνο. Μπορεί να μην του έκανες τα καλύτερα, τα πιο ακριβά ή τα πιο λουσάτα δώρα, αλλά οι φίλοι δεν μετριούνται έτσι. Είχες την έννοια του και αυτό ήταν αρκετό. Αφουγκραζόσουν τις ανάγκες του, άκουγες την μηχανή του, προσπαθούσες να καταλάβεις τι χρειαζόταν για να μείνει περισσότερο καιρό κοντά σου, ακμαίο και δυνατό. Ικανό να σε ανεχτεί μόνο σου εκεί μέσα να έχεις πάρει τους δρόμους μετά από μια απογοήτευση ή να συμπληρώσει τέλεια την «παλιοπαρέα» σου, μεγαλώνοντας μαζί σας από την πρώτη φορά που στο δάνεισε ο μπαμπάς «για πρώτο αυτοκίνητο», μέχρι την μέρα που θα πήγαινες εσύ ως πατέρας να πάρεις το παιδί σου απ’ το σχολείο.
Εργασία
Αν τύχαινε κι είχες τελειώσει έστω ένα ΤΕΙ ή αν όχι εσύ, τουλάχιστον κάποιος γνωστός σου, έβρισκες λύσεις για το 90% των μαστορεμάτων. Ακόμη κι αν δήλωνες παντελή άγνοια των βασικών αρχών μηχανικής, πάλι μια ευκαιρία την είχες. Δίχως τούρμπο, ιντζέκσιον, ψεκαστικά και άλλα τέτοια, άνοιγες το καπό και αυτό που έβλεπες έβγαζε νόημα. Αυτό το καλώδιο συνδέεται με ετούτο κουτί. Εδώ τα λάδια, εκεί τα υγρά φρένων, αυτό είναι το ντεπόζιτο του ψυγείου. Δίχως βιβλιαράκι οδηγιών λες και παίζεις το παιχνίδι του κρυμμένου θησαυρού, χωρίς την υποχρέωση να έχεις περάσει από τη NASA για να αλλάξεις ένα λαμπάκι. Και –φυσικά- χωρίς να δίνει κατά συνέπεια την δυνατότητα σε κανένα «γατόνι» μηχανικό να σε γδύσει τσαμπουνώντας σου ένα σωρό ακαταλαβίστικες αηδίες και περνώντας σε για κορόιδο. Ο «σκαραβαίος» δεν θα σε άφηνε ποτέ να σε περάσουν για κορόιδο…
Ανάσταση
Κι όταν ερχόταν η δύσκολη ώρα της… εντατικής, δηλαδή του συνεργείου, ήξερες πως αυτό το αμάξι το μόνο πράγμα αξίας που χρειαζόταν ήταν τα αισθήματά σου. Όλα τα υπόλοιπα έρχονταν φτηνά. Στα μέτρα σου. Ή, για να μιλάμε ειλικρινά, στα μέτρα σας. Αφού ζευγάρι ήσουν με τον δικό σου «σκαραβαίο». Το αυτοκίνητο που σου μίλαγε, χωρίς να είναι ο… ΚΙΤ και συμβιβαζόταν με οτιδήποτε ανταλλακτικό υπήρχε διαθέσιμο. Ακόμη κι από άλλο αμάξι. Χωρίς μεσάζοντες, αντιπροσωπείες και άλλα… τρίτα πρόσωπα στη σχέση.
Πίστη
Και οι σχέσεις από ένα πράγμα κρίνονται. Από την αντοχή τους στο χρόνο. Κι αντοχή όπως αυτή του «σκαραβαίου» δεν έβρισκες όσο κι αν έψαχνες, όσα χρήματα κι αν έδινες σε αυτοκίνητα-μαγνήτες για το άλλο φύλο. Πίσω από το τιμόνι του είχες την αυτοπεποίθηση και την σιγουριά ότι εκείνη που θα καθόταν στη θέση του συνοδηγού θα άξιζε 100%, όπως δηλαδή και όλα εκείνα τα μυστικά που μοιράστηκες στην καμπίνα του και θα χρειαζόταν ολόκληρο βιβλίο για να τα περιγράψεις…
Για όλους αυτούς τους λόγους –και για πολλούς ακόμα που αλλάζουν κατά περίσταση- η χθεσινή ήταν μια θλιβερή ημέρα. Οι τίτλοι τέλους δεν ήταν ποτέ πιο γλυκόπικροι…