Και, αυτό ήταν. Ούτε απαγχονισμοί ούτε λιθοβολισμοί στο κέντρο της πίστας στον Φερστάπεν ούτε τίποτα.
Ναι, ο Μαξ δεν είναι ο μέσος διεκδικητής του τίτλου. Δεν είναι και ο πιο συμπαθητικός άνθρωπος στην ιστορία της συμπάθειας (μεταξύ μας, κι εμείς εδώ στο menshouse δύσκολα θα τον κάνουμε εικόνισμα που θα το φιλάμε κάθε βράδυ πριν κοιμηθούμε). Αλλά.
ΑΛΛΑ. Είναι αυτός που μετά από μια στείρα σχεδόν 10ετία (μ’ ελάχιστες εξαιρέσεις) έδωσε νέα πνοή στο άθλημα, κοντράροντας στα ίσια (με σαφέστατα, πια, υποδεέστερο μονοθέσιο) έναν από τους κορυφαίους όλων των εποχών και απειλεί να βάλει τέλος στην παντοκρατορία της Μερσέντες στην υβριδική εποχή του σπορ.
Ξεφεύγει μερικές φορές; Φυσικά. Είναι θερμοκέφαλος; Φυσικά, part 2. Δεν ξέρει να διαχειρίζεται σωστά τις ήττες του και καταλήγει να κάνει βλακείες (όπως, επί παραδείγματι, το να σηκωθεί να φύγει χθες από το βάθρο αμέσως μετά την απονομή, χωρίς να δώσει ούτε καν το χέρι του στον νικητή); Εξυπακούεται.
Ωστόσο, ο τύπος παλεύει για το παγκόσμιο πρωτάθλημα. Απειράριθμοι λάτρεις της F1 λένε τα τελευταία χρόνια πως έχουν βαρεθεί σε βαθμό που το κόψιμο της φλέβας να μοιάζει μονόδρομος και αναπολούν τον Άιρτον Σένα και τον Μίκαελ Σουμάχερ.
Θέλετε, για εσάς που βγάζετε «επικίνδυνο» τον Φερστάπεν, να δούμε τι έκαναν στον Κολοφώνα της δόξας τους ο Βραζιλιάνος θρύλος και ο Γερμανός πολυπρωταθλητής;
Να, ας πούμε ο Σένα έκανε κάτι τέτοια:
Και ο Σουμάχερ μερικά τέτοια:
Μειώνει αυτό το γεγονός πως ήταν οι δύο (κατά την ταπεινή γνώμη του Menshouse) κορυφαίοι πιλότοι στην ιστορία; Όχι. Καταδεικνύει απλά πως ήταν διατεθειμένοι να φτάσουν ή και να ξεπεράσουν τα όρια, στο βωμό του να πετύχουν και να πάρουν το πρωτάθλημα. Όπως ακριβώς κάνει, δηλαδή, και ο Φερστάπεν.
Κι επειδή εσχάτως παρατηρείται μια προσπάθεια σχεδόν… αγιοποίησης του Χάμιλτον (ο οποίος, ξαναλέμε, είναι αδιανόητος πιλότος και υπέροχος σαν άνθρωπος εν γένει), δεν πρέπει να ξεχνάμε και ορισμένες δικές του «ομορφιές» κατά το παρελθόν.
Το γεγονός πως ο Βρετανός, λόγω του ότι το μονοθέσιό του κυριαρχεί στην συντριπτική πλειονότητα των αγώνων από το 2014 μέχρι σήμερα, συνήθως φεύγει μπροστά μόλις σβήσουν τα κόκκινα φώτα και χάνεται στον ορίζοντα χωρίς να εμπλέκεται σε μάχες, δεν σημαίνει πως είναι αυτομάτως πιο καθαρός από το κρύσταλλο.
Κάθε άλλο: είναι κι αυτός ένας παγκόσμιος πρωταθλητής (για την ακρίβεια, ο τύπος που έχει συντρίψει κάθε ρεκόρ στο διάβα του) και όποτε χρειάστηκε μια χαρά τις έκανες τις… κουτσουκέλες του. Και δεν έχει σηκώσει το πόδι από το γκάζι και δεν συμβιβάστηκε και «σέντραρε» και μερικούς. Σημαίνει αυτό πως είναι για την γκιλοτίνα; Όχι βέβαια. That’s life, που λέγαμε και μικροί όταν μας έδιναν έναν χυμό life (τοποθέτηση προϊόντος).
Και, για όσους αίφνης διψάνε για αίμα (ή λάδι, μια και μιλάμε για Φόρμουλα 1), δεν πρέπει να ξεχνάμε πως αν θέλουμε ν’ αποδώσουμε το βραβείο της πιο επικίνδυνης κίνησης φέτος, τότε την παίρνει ασυζητητί ο Χάμιλτον, που στο Σίλβερστοουν διεμβόλισε τον πρωτοπόρο Φερστάπεν με 280 χλμ/ ώρα, παίρνοντας μια ποινή-χάδι (10 δευτερόλεπτα) για το συμβάν. Φυσικά κέρδισε τον αγώνα στο τέλος, την στιγμή που ο Μαξ έβαλε στο σακούλι ένα ολοστρόγγυλο μηδέν. Αν ήταν αλλιώς η εξέλιξη στην Αγγλία, τώρα ο Ολλανδός θα ήταν ήδη παγκόσμιος πρωταθλητής.
Πού θέλουμε να καταλήξουμε μέσα από αυτόν τον κυκεώνα πολυλογίας και ψευτοανάλυσης; Μην τρελαίνεστε ρε μ@λάκες, δεν υπάρχει ούτε maFIA υπέρ του ενός ούτε υπέρ του άλλου. Διαχρονικά οι ισχυροί (όπως και σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής) ευνοούνται. Σήμερα η Ρεντ Μπουλ, χθες η Μερσέντες, ουδέποτε η Άλφα Ρομέο του Κίμι (Ζαν Τοντ, ξέρουμε πού μένεις).
Απολαύστε την καλύτερη μάχη που έχουμε δει εδώ και πάρα, πάρα, πάρα πολλά χρόνια στην F1 και μην κυνηγάτε ανεμόμυλους- εδώ δεν τους έπιασε κοτζάμ Δον Κιχώτης, εσείς θα τους πιάσετε;
Ο Χάμιλτον είναι εκπληκτικός πιλότος. Το ίδιο και ο Μαξ. Την Κυριακή ένας από τους δύο θα κάνει δικό του το στέμμα και θα γράψει το όνομά του με χρυσά γράμματα στην ιστορία, την στιγμή που ο άλλος θα το γράψει απλά στο νερό.
Ας βγάλουμε τα οπαδικά γυαλιά κι ας το απολαύσουμε όσο διαρκεί.
Πού ξέρετε; Μπορεί να επιστρέψουμε στην διαστρεβλωμένη κανονικότητα από το 2022 και τα grand prix να γίνουν και πάλι πιο βαρετά κι από διάλεξη για το πώς εισχωρεί ο σκόρος στα ρούχα. Και τότε, μια φορά κι ένα όχι και τόσο μακρινό κάποτε, μπορεί να νοσταλγούμε την ασύλληπτη μάχη Χάμιλτον-Φερστάπεν του 2021. Εκείνη που ανανέωσε τα κύτταρά μας και μας έκανε ν’ αγαπήσουμε ξανά την F1.
Όταν σβήσουν τα φώτα στο Άμπου Ντάμπι ας φυλακίσουμε αυτή την σεζόν σε μια στιγμή.
Κι ας φύγουμε, μένοντας πάντα εδώ, για έναν υπέροχο αγωνιστικό κόσμο.