Για να είμαι ειλικρινής δεν είχα πάρει μυρωδιά. Ούτε καν είχα υπόψιν μου το όνομα Δημήτρης Λεγκίκας, έστω και αν τον περασμένο Φεβρουάριο η είδηση του σοκαριστικού τραυματισμού του έλαβε έκταση σε αθλητικά και μη sites της χώρας. Είχα ήδη ξεκινήσει να γράφω άλλο θέμα, στην τηλεόραση όμως είχε μείνει ξεχασμένη η συχνότητα του OTEtv και το ματς της ΑΕΚ με το Λαύριο σε κονσέρβα.
Οι φωνές του Βασίλη Σκουντή μου αποσπούσαν που και που την προσοχή, αλλά ο λόγος που σηκώθηκα από την καρέκλα και πλησίασα στην τηλεόραση δεν είχε να κάνει με τον ενθουσιασμό του τηλεσχολιαστή για τα καμώματα του Βινς Κάρτερ και της παρέας του.
Ήταν η πιο συγκινητική και δεοντολογικά άψογη σε δημοσιογραφικό επίπεδο flash interview που έχει μεταδοθεί ποτέ τηλεοπτικά για ένα αθλητικό γεγονός, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια.
Ο 23χρονος παίκτης του Λαυρίου Δημήτρης Λεγκίκας είχε επιστρέψει ύστερα από 315 ημέρες στη δράση και όσο περνούσαν τα δευτερόλεπτα μπροστά στην κάμερα, τόσο περισσότερο πάσχιζε να συγκρατήσει τα δάκρυα του. Δεν γινόταν όμως. Λίγα λεπτά πριν, όλος ο πάγκος του Λαυρίου είχε πανηγυρίσει σαν καλάθι νίκης το δικό του πρώτο «επίσημο» τέτοιο μετά την ολική ρήξη χιαστών που υπέστη την περσινή σεζόν.
Ποτέ άλλοτε ένα καλάθι στο -21 δεν έχει προκαλέσει τέτοια αντίδραση – με αυτό μείωσε το Λαύριο σε 76-57 στα 3:27 πριν από το τέλος. Και ποτέ άλλοτε, έχω την αίσθηση, ένας αθλητής δεν μίλησε με τόσο ειλικρινή λόγια ευγνωμοσύνης. Μαζί και αποφασιστικότητας για να φανεί αντάξιος αυτής.
Κάθε λέξη που ξεστόμιζε με τρέμουλο φωνής και ψυχής συνοψίζει την πεμπτουσία του αθλητισμού, το θρίαμβο της θέλησης και της επιμονής, αλλά και το μεγαλείο της αλληλεγγύης, που αισθάνεται ο Δημήτρης ότι έζησε αυτούς τους 10 μήνες.
Αναφέρθηκε δύο φορές στον κόουτς που «με πίστεψε από την αρχή, δεν με άφησε μετά τον τραυματισμό, με κράτησε στην ομάδα και με περίμενε να επιστρέψω», βγάζοντας σε δυο αράδες όλη την αγωνία που έζησε υπό τον κίνδυνο αυτός ο τραυματισμός να ήταν μοιραίος για την καριέρα του. Και ακολούθως όλη τη δύναμη που άντλησε από τη μακρά δοκιμασία, τονίζοντας δύο φορές ότι θα κάνει τα πάντα για να ανταμείψει την ομάδα και όσους στάθηκαν πλάι του.
Αν η συγκινησιακή φόρτιση του Λεγκίκα ανέδειξε σε τόσο ιδιαίτερη τη στιγμή, η στάση του συνομιλητή του την κατέστησε μοναδική. «Δεν θέλω να εκμεταλλευτώ τα συναισθήματα σου, συγχαρητήρια, καλώς επέστρεψες», είπε ο συνάδελφος Πάρης Τσελεπίδης, ολοκληρώνοντας την κουβέντα!
Στην αρχή νόμιζα ότι δεν άκουσα καλά. Τι θα πει «δεν θέλω να εκμεταλλευτώ τα συναισθήματα σου;». Ποιο εγχειρίδιο δημοσιογραφίας αναφέρει ότι όταν όταν… μυρίσεις αίμα, με ένα αθλητή δίπλα σου να κομπιάζει από τους λυγμούς, απλώς τον «αποδεσμεύεις»;
Ο Πάρης Τσελεπίδης ήταν ο σωστός άνθρωπος στη σωστή στιγμή. Με ευπρέπεια, σεβασμό και αισθητική λειτουργού (και όχι «εμπόρου») ανήλθε στο ύψος της περίστασης, κοιτάζοντας κατάματα, από τα 207 εκατοστά, τον 23χρονο φόργουορντ.
Λίγα λεπτά αργότερα ο προπονητής του Λαυρίου, Χρήστος Σερέλης, εξηγούσε τι σημαίνουν για την ομάδα αυτά τα έξι λεπτά συμμετοχής του Λεγκίκα στο ματς με την ΑΕΚ.
«Όλοι εδώ θεωρούμε ότι η πιο σημαντική στιγμή από όλες τις νίκες που έχουμε πετύχει, ήταν η επιστροφή του Δημήτρη. Το σημαντικότερο είναι πως νιώθει πνευματικά έτοιμος για να συνεχίσει τη σκληρή δουλειά, να επιστρέψει στο σημείο που βρισκόταν και να γίνει ακόμα καλύτερος. Είναι ένα παιδί με καταπληκτική νοοτροπία, με φοβερό χαρακτήρα, που δεν έχει να δώσει μόνο στο μπάσκετ, αλλά στην κοινωνία γενικότερα».
Πριν από 5 λεπτά δεν τον γνώριζες καν και πλέον έβαζες το χέρι σου στη φωτιά ότι το παλικάρι ονόματι Δημήτρης Λεγκίκας είναι ακριβώς αυτό που περιέγραψε ο κόουτς Σερέλης. Όχι μόνο γιατί η φόρτιση του πρώτου σε είχε διαπεράσει, αλλά και γιατί ο άνθρωπος που επιβεβαίωσε αυτό που είχες… υποψιαστεί είναι ο ηγέτης μιας παρέας ανθρώπων που πανηγυρίζει σαν νικητήριο buzzer beater ένα καλάθι στο 76-55.
Το ερχόμενο Σάββατο το Λαύριο υποδέχεται τον Προμηθέα και το κοινό θα υποδεχτεί με standing ovation τον παίκτη που εγκατέλειψε κλαίγοντας το παρκέ, εν μέσω αποθέωσης, πριν από 10 μήνες.
Δεν νομίζω ότι θα έχω κάτι καλύτερο να κάνω απ’ το να γίνω κοινωνός ενός τόσο θετικού feeling. Και να χειροκροτήσω live μια τόσο ωραία ομάδα με τόσο ωραίους ανθρώπους.