Δεν ήταν (και ο ένας εξ αυτών συνεχίζει να είναι) απλά καλοί σουτέρ τριών πόντων. Υπήρξαν πραγματικοί φονιάδες που μπορούσαν με τα εύστοχα σουτ τους έξω από τη γραμμή των 6.25 (και, αργότερα, των 6.75) να οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια τον προσωπικό τους αντίπαλο στη μη αναστρέψιμη τρέλα.
Εσύ- ναι, εσύ- λοιπόν, αγαπητέ αναγνώστη του Menshouse έχεις μια αποστολή να φέρεις εις πέρας σήμερα: καλείσαι να καθορίσεις με την ψήφο σου ποιος υπήρξε ο κορυφαίος σουτέρ τριών πόντων που αγωνίστηκε ποτέ στο ελληνικό πρωτάθλημα.
Γι’ αυτό, βλέπεις τις… υποψηφιότητες και στο τέλος πηγαίνεις στη ψηφοφορία και πατάς το πράσινο βελάκι δίπλα στον παίκτη που θέλεις, προκειμένου να γίνει η ηλεκτρονική δουλειά.
Μια μικρή παρουσίαση του καθενός και φύγαμε:
1) Μπάνε Πρέλεβιτς: Μπορεί να μην είχε τα καλύτερα ποσοστά στην ιστορία του μπασκετικού τόπου, όμως αν ο «Τίγρης» έπαιρνε μπρος, τότε καλό ήταν να κρύψει κανείς τα γυναικόπαιδα. Άνθρωπος που έχει βάλει 10/14 (1990 κόντρα στον Ηρακλή) δεν μπορεί παρά να είναι «επικίνδυνος».
2) Φραγκίσκος Αλβέρτης: Ο εμβληματικός αρχηγός του Παναθηναϊκού μπορεί να διέθετε την πιο περίεργη μηχανική σε σουτ από τότε που ανακαλύφθηκε το μπάσκετ (Ok, εξαιρείται ο Σον Μάριον), όμως παρά τα 2.06 του ήταν σουτέρ ολκής. Τελείωσε την καριέρα του με το «εκκωφαντικό» 43%. Στεφ Κάρι και αηδίες…
3) Έντι Τζόνσον: Μπορεί ο καλύτερος 6ος παίκτης του ΝΒΑ για το 1989 να έπαιξε μόλις μία χρονιά στα μέρη μας- και, μάλιστα, όταν ήταν 35 ετών- όμως πρόλαβε να μας αφήσει με το στόμα ανοιχτό άπειρες φορές. Ο Fast Eddie σούταρε πιο γρήγορα από τη σκιά του (ο Βαγγέλης Ιωάννου θα τον λάτρευε, θα ήταν ο Σλούκας των 90s του…) και τις περισσότερες φορές ευστοχούσε. Σπάνιο «κανόνι», παγκόσμιου βεληνεκούς.
https://www.youtube.com/watch?v=gZFhwyJYY08&t=34s
4) Νίκος Χατζής: Ο επί σειρά ετών μπροστάρης της ΑΕΚ είχε το πιο «γλυκό» σουτ με καρπό από όλους στη λίστα, ήταν εξαιρετικά αθόρυβος στο παρκέ, όμως όταν άρχιζε να ζεσταίνεται έξω από τη γραμμή του τριπόντου έπαιρνε, μοιραία, φωτιά και τότε δεν τον έσβηναν ούτε όλα τα πυροσβεστικά οχήματα της υφηλίου.
https://www.youtube.com/watch?v=jvl6kcdzS1A&t=31s
5) Πέτζα Στογιάκοβιτς: Εντάξει, έπαιξε λίγο στα μέρη μας με τη φανέλα του ΠΑΟΚ πριν πάει στην από εκεί πλευρά του Ατλαντικού, όμως πρόλαβε ν’ αφήσει το στίγμα του στην Α1 για 4 μπασκετικές ζωές. Άλλωστε, εδώ μιλάμε για έναν εκ των κορυφαίων σουτέρ ever. Όπου “ever” ο κόσμος ολόκληρος, όχι μόνο ο γαλανόλευκος.
6) Μίλαν Τόμιτς: Ο κάπτεν του Ολυμπιακού έκανε πολλά πράγματα καλά στο επιθετικό κομμάτι, όμως το δυνατό του σημείο ήταν το σουτ. Τέλειο release που λέγαμε και μικροί στα χωριά μας, καρδιά χιλίων λεόντων και πολλή προπόνηση. Φονικός συνδυασμός.
7) Ιμπραήμ Κουτλουάι: Ο συμπαθέστερος Τούρκος στ’ αθλητικά χρονικά διέθετε έμφυτο ταλέντο στο τρίποντο, τα χέρια του ήταν πυρίμαχα και δεν πάθαιναν τίποτα όταν η μπάλα έκαιγε και μπορούσε να σε «σκοτώσει» ανά πάσα ώρα και στιγμή με τ’ αλλεπάλληλα εύστοχα σουτ από μακρινή απόσταση. Η συνήθης κατάληξη της πρότασης που ξεκινούσε με «Ίμπο για τρεις…» ήταν «μέσα!»
8) Κώστας Βασιλειάδης: Ο μοναδικός εν ενεργεία της λίστας είναι και ο καλύτερος Έλληνας σουτέρ των τελευταίων πολλών ετών. Μπορεί να έχει σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή του, όμως ένας παίχτης που έχει περάσει τον Μπάνε κι έχει τα περισσότερα εύστοχα τρίποντα στη ιστορία του ΠΑΟΚ δεν μπορεί παρά να είναι σπουδαίος έξω από τα 6.75. Όποιος δεν το βλέπει αυτό, μπορεί να επισκεφτεί κάλλιστα τον πλησιέστερο οφθαλμίατρο.
9) Σέιν Χιλ: Απτή, σχεδόν, μπασκετική τρέλα. Ο Αυστραλός γκαρντ που έκανε καριέρα στα μέρη μας στη Νήαρ Ηστ και τον Μακεδονικό μπορούσε να ευστοχήσει σε τρίποντα εκτός πάσης πορτοκαλί λογικής, καθώς δε δίσταζε να τα «στάξει» ακόμα κι όταν τον μάρκαρε σύσσωμη η αντίπαλη πεντάδα μαζί με τον προπονητή της. Το 1999 πέτυχε 10 ολόκληρα σ’ ένα ματς, αναγκάζοντάς μας να υποκλιθούμε στο παρανοϊκό του μεγαλείο.
10) Παναγιώτης Γιαννάκης: Έκανε πολλά πράγματα κοντά στο 10- μέσα σε αυτά και το αμυντικό κομμάτι- και γι’ αυτό περνούσε στο «ντούκου» η ικανότητά του στο σουτ. Μπορεί μερικές φορές να τα «έσπαγε», όμως στην καλή του μέρα απλά δεν έβλεπε κανέναν. Τρίποντο σήμα- κατατεθέν, βέβαια, το χειρόφρενο εκεί που κατέβαζε την μπάλα, ταμπλαδούρα από τα 6.25 και μέσα. Τούτος ο Δράκος όταν ήθελε πετούσε πράγματι φωτιές.